Οι ΗΠΑ επέζησαν της πανδημίας του 1968 χωρίς να εφαρμόσουν την πολιτική του lockdown της κοινωνίας, ενώ λίγο μετά την άρση της καραντίνας δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η διακοπή λειτουργίας είναι πραγματικά αποτελεσματική αυτή τη φορά.
Το 1968 υπήρξε ακόμα μία πολύ σοβαρή πανδημία, η οποία τυπικά ήταν ο ιός H3N2 – γνωστή και ως η γρίπη του Χονγκ Κονγκ – και είχε ένα πολύ σημαντικό αριθμό νεκρών. Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων υπολόγισαν ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν παγκοσμίως, 100.000 στις μεγάλες πόλεις των Η.Π.Α., σκηνικό που μοιάζει με αυτό που διανύουμε τώρα, με συγκλονισμένους εργαζόμενους στο νοσοκομείο, εκατομμύρια ανθρώπους να αρρωσταίνουν και τους ηλικιωμένους περισσότερο πιθανό να πεθάνουν.
Από την τρέχουσα προοπτική μας, με την χρήση της κοινωνικής απόστασης σε μεγάλο μέρος της χώρας, το πιο εντυπωσιακό πράγμα ήταν η απουσία συζήτησης για lockdown ή ακόμη και κοινωνικές αποστάσεις. Ακόμη και το περιστασιακό κλείσιμο του σχολείου ήταν εφάπαξ. κανένα κράτος δεν διέταξε να κλείσουν μαζικά σχολεία ή επιχειρήσεις.
Ο ιός έπεσε σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους να αρρωστήσουν – και σκοτώνοντας σχεδόν τρεις φορές τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν πεθάνει μέχρι στιγμής από το Covid-19 – και η κύρια προσπάθεια μετριασμού του κόσμου ήταν να αγωνιστεί για να κάνει ένα εμβόλιο. Όταν ήταν έτοιμος, η πανδημία είχε περάσει σε μεγάλο βαθμό.
Αυτή η πανδημία, φυσικά, θα μείνει χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη αυτών που έζησαν μέσα από αυτήν. Είναι η μεγαλύτερη ιστορία από την 9/11, με τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό περιπτώσεων και θανάτων να κυριαρχούν στις ειδήσεις. Τα παιδιά που φορούν τώρα μάσκες, κάνουν σχολικές εργασίες στο Διαδίκτυο και μένουν στο σπίτι τους, δεν θα το ξεχάσουν ποτέ.
Αναμφίβολα θα θυμούνται το οικονομικό επακόλουθο, το οποίο είναι πιθανό να είναι φρικτό, με αποπληθωρισμό και ακόμη και ύφεση.
Όλα αυτά εγείρουν ένα ερώτημα που έχει υποβιβαστεί μέχρι τώρα στις συζητήσεις που γίνονται: με όλες τις επιχειρήσεις που πρόκειται να αποτύχουν, και δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους που ενδέχεται να μείνουν άνεργοι – και τις άλλες αρνητικές συνέπειες που συνοδεύουν αναγκάζοντας τους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι – τελικά άξιζε τον κόπο να εφαρμοστεί παγκόσμιο lockdown;
Υπάρχουν δύο ζητήματα εδώ. Το πρώτο είναι ότι η απομόνωση ολόκληρου του πληθυσμού δεν είναι κάποια τεχνική που χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες για τον περιορισμό της εξάπλωσης ενός ιού. Προτάθηκε για πρώτη φορά το 2006 από δύο κυβερνητικούς γιατρούς – κανένας από αυτούς δεν ήταν ειδικοί σε μολυσματικές ασθένειες – αφού ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους ζήτησε σχέδιο για την καταπολέμηση των πανδημιών.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι υπάρχουν εκπληκτικά λίγες ενδείξεις ότι τα lockdown λειτουργούν. Την περασμένη εβδομάδα, ένας στατιστικολόγος με το όνομα William M. Briggs, ο οποίος είναι σταθερά στο στρατόπεδο κατά του lockdown, έγραψε μια ανάρτηση ιστολογίου που συγκρίνει χώρες που εφάρμοσαν lockdown με χώρες που δεν το έκαναν. Από τις 12 Μαΐου, οι ΗΠΑ είχαν 237 θανάτους ανά εκατομμύριο ανθρώπους. Η Ταϊβάν, μια χώρα που δεν προχώρησε στην επιβολή της καραντίνας, είχε 0,3 θανάτους ανά εκατομμύριο. (Η χώρα είχε συνολικά επτά θανάτους.)
Η Σουηδία είχε 347 θανάτους ανά εκατομμύριο. Το Βέλγιο, με παρόμοιο πληθυσμό, είχε 763 θανάτους ανά εκατομμύριο. Η Αιθιοπία, με πληθυσμό 109 εκατομμυρίων, δεν είχε lockdown – και ποσοστό θανάτου 0,04 ανά εκατομμύριο.
Κλείνοντας, ένα βασικό χαρακτηριστικό που είχε ο ιός H3N2 ήταν ότι ήρθε σε κύματα. Το τελευταίο ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1969 και έληξε στις αρχές του 1970. Υποθέτοντας ότι αυτός ο κορωνοϊός εξασθενεί το καλοκαίρι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επιστρέψει με δριμύτερος το φθινόπωρο και το χειμώνα. Εάν συμβεί αυτό, τι θα συμβεί;
Bloomberg: Lockdowns Haven’t Proved They’re Worth the Havoc
Απόδοση: Γιάννης Κουτρουμπής
