Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Κάτι η ισλαμική τρομοκρατία που απλώνει πάνω από την Ευρώπη ένα πέπλο εκφοβισμού και οργής. Κάτι οι ελληνικές διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της αξιολόγησης. Κάτι η κυβερνητική απόφαση περί υπεύθυνης δήλωσης με την οποία οι γονείς θα δικαιούνται αυτοβούλως να εξαιρούν τα παιδιά τους από τον εμβολιασμό.
Κάτι το ένα, κάτι το άλλο, κι η αίσθηση ενός «βομβαρδισμένου» εγκεφαλικού τοπίου έρχεται να μας βυθίσει στην θλίψη και την απογοήτευση για τις προτεραιότητες, την καθαρότητα της σκέψης, τις εμμονές και τα στερεότυπα που διαλύουν σε κλάσματα δευτερολέπτου κάθε αντίσταση λογικής.
Μια επίθεση σε μια συναυλία με αθώα παιδιά «εξισορροπείται» με αναφορές στον… ιμπεριαλισμό και τους αθώους της Μέσης Ανατολής. Λες και ο θάνατος έχει μια ζυγαριά με το ένα μέρος του στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή κι αναζητεί το σημείο απόλυτης ισορροπίας με συμψηφισμό ανθρώπινων απωλειών. Λες και η όποια αδικία βρίσκει την αποφόρτιση της στην εκδίκηση και στο αίμα ανυποψίαστων, αμέτοχων και απολύτως ανεύθυνων πολιτών.
Όσοι «βομβαρδισμένοι» εγκέφαλοι καταφεύγουν σε αυτές τις υπεραπλουστεύσεις αμελούν να αναφερθούν στον τυφλό ιερό πόλεμο των κάθε μορφής τζιχαντιστών που δεν υποκινείται από κανέναν δυτικό επεκτατισμό. Υπήρχε και θα υπάρχει ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας τους, της κοσμοθεωρίας τους.
Λησμονούν επίσης ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους «αγωνιστές» είναι φανατικοί ισλαμιστές μεγαλωμένοι μεν στην Ευρώπη αλλά γαλουχημένο με άσβεστο μίσος για τις αξίες και τις αρχές του τόπου που τους φιλοξενεί. Μίσος για την δημοκρατία, την ελευθερία έκφρασης, την ισότητα, τον πλούτο, την ίδια την χαρά της ζωής.
Σε αυτό το περιβάλλον έχεις και τους κυβερνητικούς ινστρούκτορες να πασχίζουν να πείσουν τους εαυτούς τους και την κοινωνία ότι άξιζε τον κόπο η διπλή διαπραγμάτευση των δυο τελευταίων ετών και τα 14 δισ μέτρων όταν φάνταζαν πολλά τα 1,8 δισ. που ζητούσε το ΔΝΤ το 2014.
Θα πάρουμε οριστική ρύθμιση για το χρέος! Παραλείπουν βέβαια να αναφερθούν στο ότι αυτή η αναδιάρθρωση έχει ανακοινωθεί από το 2012 και θα ολοκληρώνονταν από τις αρχές του 2015 αλλά φτάσαμε να την ξανασυζητάμε σχεδόν τρία χρόνια μετά λόγω της… δημιουργικής ασάφειας και της… σκληρής διαπραγμάτευσης της δικής τους κυβέρνησης. Επιτυχία με τα όλα της!
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά το αποκορύφωμα του διανοητικού βομβαρδισμού με το ζήτημα της δυνατότητας μη εμβολιασμού των παιδιών με μια υπεύθυνη δήλωση των γονιών. Άρχισε λοιπόν το γαϊτανάκι της αμπελοφιλοσοφίας περί ελευθερίας επιλογής. Φυσικά και η ελευθερία είναι το υπέρτατο ατομικό και συλλογικό όμως αγαθό. Όποιος την υπερασπίζεται και θέλει να αποτελεί μέρος μιας κοινωνίας θα πρέπει να αποδέχεται εκτός από τα οφέλη της και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτή.
Από μικροί μαθαίναμε ότι η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αν λοιπόν η προσωπική άποψη ενός γονιού, – χωρίς γνωμάτευση που να αποδεικνύει την αντένδειξη, τον συγκεκριμένο κίνδυνο από τον εμβολιασμό -, είναι πιθανό να έχει συνέπειες στην υγεία, όχι μόνο των παιδιού των, αλλά και των υπολοίπων με τα οποία συναναστρέφονται, μιλάμε για κατάχρηση της ελευθερίας, για ασυδοσία προς ικανοποίηση μιας προσωπικής ιδιοτροπίας και τίποτε άλλο!
Υ.Γ. Κι ο τερματισμός της λογικής αρχίζει εκεί που στην επιχειρηματολογία εμπλέκονται εντελώς άσχετα θέματα όπως οι εκτρώσεις. Συγχέεται δηλαδή ένα επιστημονικό δεδομένο για την προστασία του συνόλου όπου η γονική παρέμβαση επί της απόφασης ενός τρίτου μπορεί να επηρεάσει και την υγεία των υπολοίπων με την αυτοδιάθεση του σώματος, ειδικά σε περιπτώσεις βιασμού, επί ενός εμβρύου λίγων εβδομάδων χωρίς συνείδηση. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες…
