Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Ενώ οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο καλούν το Λονδίνο να κινηθεί γρήγορα για να αρχίσει η διαδικασία εξόδου της Βρετανίας από την Ένωση, ο πρωθυπουργός Κάμερον απαντά ότι, το τι μέλει γενέσθαι μόνο η Βρετανία θα το αποφασίσει. «Η βρετανική κυβέρνηση δεν θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50 σε αυτή τη φάση. Είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα να αποφασίσουμε. Θα το αποφασίσει η Βρετανία και μόνο η Βρετανία.» είπε ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στη συζήτηση στη βρετανική Βουλή για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αποκλείοντας την διενέργεια ενός νέου δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός Κάμερον τόνισε ότι υπέρ της διενέργειας της ψηφοφορίας της 23ης Ιουνίου, είχαν ταχθεί 6 στους 7 βουλευτές. «Το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαμε, αλλά εγώ και το υπουργικό συμβούλιο είχαμε συμφωνήσει ότι το Brexit θα γίνει σεβαστό».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λοιπόν, το πιο φιλόδοξο πολιτικό οικοδόμημα που έσωσε να θεμελιώσει η γηραιά ήπειρος τον 20ο αιώνα, δέχτηκε το πιο ισχυρό κλυδωνισμό στην ιστορία της. Ο Βρετανικός λαός εξαιτίας μίας εκλογικής βάσης αποτελούμενης στη συντριπτική τους πλειοψηφία από ακροδεξιούς, νοσταλγούς της παλιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας, από ηλικιωμένους που δεν θέλησαν ποτέ να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της ενιαίας αγοράς και του σύγχρονου οικονομικού και πολιτικού συστήματος, από ανίδεους που δεν επιθύμησαν ποτέ να διαφωτιστούν αναφορικά με το τι είναι πλέον αυτή η Ένωση εξέφρασε την αποστροφή του στη μεγάλη οικογένεια των 28 κρατών-μελών. Το αποτέλεσμα έφερε λοιπόν μοιραία στο προσκήνιο και στο τραπέζι των προβληματισμών το αιώνιο πρόβλημα της πολιτικής εμβάθυνσης που ταλανίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς πνέει τα λοίσθια εδώ και πολλά χρόνια. Η ηγεμονία μεγάλων κρατών, η αποτυχία των θεσμικών οργάνων να ενισχύσουν τη δημοκρατική αρχή που διαπνέει τις Συνθήκες και εκφράζεται ρητά στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, οι εμμονές ιθυνόντων με αθεμελίωτες πολιτικές λιτότητας οδήγησαν από κοινού σε αυτό το απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Αν και η διαπραγμάτευση της εξόδου θα διαρκέσει περίπου μέχρι το 2019, κοινώς το Ηνωμένο Βασίλειο δεν θα φύγει άμεσα από την ΕΕ, καθώς η ενεργοποίηση και η εφαρμογή του άρθρου 50 απαιτεί χρόνο και κυρίως τρόπο, θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις στην πορεία της ΕΕ. Πιθανότατα θα υπάρξει μία επίδραση αφύπνισης, που θα οδηγήσει σε μία νέα πορεία την ευρωπαϊκή ενοποίηση, διορθώνοντας τα λάθη της και ειδικά την καταστροφική επινόηση και εφαρμογή της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), που μαζί με την αδυναμία εφαρμογής αποτελεσματικής μεταναστευτικής πολιτικής εξέθρεψαν τον ευρωσκεπτικισμό, τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό. Τα τελευταία κακά από το κουτί της Πανδώρας απειλούν πλέον ευθέως τις ευρωπαϊκές κοινωνίες συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής. Την ημέρα του αποτελέσματος ο Ολλανδός ακροδεξιός Γκεέρτ Βίλντερς κάλεσε σε δημοψήφισμα για την συμμετοχή της χώρας στην Ένωση ενώ δυνατούς ψιθύρους έκανε και η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία. Την ίδια ώρα Ιρλανδία και Σκωτία σπεύδουν να διαφυλάξουν το κεκτημένο μέσω της ανάκτησης της ανεξαρτησίας τους.
Το σίγουρο είναι ένα: Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διορθώσει τα στραβά της, η ανάγκη είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα πρέπει να εφαρμοστεί η τακτική «πονάει χέρι, κόβει χέρι», που είναι πάντα απευκταία στη πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις. Στο σύγχρονο αποσταθεροποιημένο και επικίνδυνο παγκόσμιο περιβάλλον, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει καλύτερη εναλλακτική για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την οικονομική πρόοδο στην Ευρώπη. Κι ας λένε ότι θέλουν Βρετανοί και εγχώριοι πολιτικού αναλυτές του περιθωρίου…
