Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος
Έγινε επαγγελματίας πολιτικός στα 21 της χρόνια η κα Μαργκρέτε Βεστάγκερ. Για όσους δεν την γνωρίζουν, η κα Βεστάγκερ, είναι η επίτροπος για τον ανταγωνισμό στις Βρυξέλλες. Αν κάποιος νομίζει ότι μόνο η Ελλάδα παράγει πολιτικούς που δεν έχουν εργασθεί ποτέ στην ζωή τους, τότε δεν ξέρει αρκετά πράγματα για την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, και ειδικότερα την πολιτική τάξη των Βρυξελλών.
Είναι αρκετά πιθανότερο κάποιος Κύπριος να γνωρίζει την κα Βεστάγκερ, μιας και το 2015 διέταξε τις κυπριακές αερογραμμές να δώσουν στο κράτος 65 εκατομμύρια ευρώ με αποτέλεσμα να κλείσει η εταιρία και να χάσουν τις δουλειές τους 550 άτομα. Υποτίθεται ότι η Βεστάγκερ εργάζεται για να υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο τίτλος του ρόλου της μοιάζει να της έχει δοθεί από κάποιον με μια ισχυρή διάθεση για ειρωνεία.
Στην πιο πρόσφατη περίπτωση η κα Βεστάγκερ αποφάσισε ότι η Apple πρέπει να «επιστρέψει» στην Ιρλανδία 13 δις ευρώ. Η αιτιολόγηση είναι ότι αυτό το ποσό είναι αποτέλεσμα της ειδικής μεταχείρισης της Apple από το κράτος της Ιρλανδίας. Βέβαια το μόνο που δεν στοιχειοθετείτε στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι η ειδική μεταχείριση. Το κράτος της Ιρλανδίας εδώ και αρκετές δεκαετίες αποφάσισε να ακολουθήσει μια οικονομική πολιτική χαμηλής φορολογίας.
Μετά από μια μακρά περίοδο σοσιαλμανίας η Ιρλανδία του 90 θα αλλάξει οικονομικό μοντέλο. Η πολιτική των χαμηλών φόρων θα φέρει άμεσα αποτελέσματα, η ανάπτυξη την δεκαετία του 90 θα φτάσει στο 9.4%, και την δεκαετία του 2000 θα πλησιάσει το 6%. Η ανεργία από σχεδόν 15% τον καιρό της σοσιαλμανίας θα φτάσει κοντά στο 4%.
Για την ευρωκρατία η Ιρλανδία αποτελεί ένα κακό παράδειγμα. Η Ιρλανδία απέδειξε ότι μια χωρά μπορεί να αναπτυχθεί αν το πεδίο είναι ελεύθερο για επενδύσεις που δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας. Αν όμως η μακρά σου πολιτική καριέρα δημιουργήθηκε σε ένα περιβάλλον υψηλής φορολογίας και λίαν διαδεδομένου παρασιτισμού, τότε προφανώς θα προσπαθήσεις να εξαφανίσεις από τους πολίτες της Ευρώπης ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης.
Τα πραγματικά κίνητρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν άργησαν να φανούν. Ένας αντιπρόσωπος του κ. Γιούνκερ θα πει στο Fortune ότι η απόφαση απορρέει από «μια κατευθυντήρια γραμμή για μια πιο δίκαιη φορολογία.» Στην γλώσσα των ευρωκρατών δικαιότερη σημαίνει υψηλότερη, και δη σημαντικά υψηλότερη φορολογία. Στην γαλλικής εμπνεύσεως Ευρωπαϊκή Ένωση, αν όλοι συμφωνήσουμε σε μια καταστροφική επιλογή τότε, κάπως μαγικά, μπορούμε να εξαιρεθούμε από τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάλλιστα θα μπορούσε να μετονομασθεί στο Καρτέλ εναντίον της Πραγματικότητας.
Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την απληστία της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης στο να δημεύει τον πλούτο που παράγουν οι πολίτες. Αν δεν το έχετε ήδη προσέξει, οι ευρωκράτες όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τα μέτρα φορολογικής ληστείας που έχουν επιβάλλει οι ελληνικές κυβερνήσεις στα χρόνια της κρίσης, αλλά ενθάρρυναν, επιδοκίμασαν και ορισμένες φορές απαίτησαν διαδοχικές φορολογικές λεηλασίες. Επίσης εξ αρχής προσπάθησαν να καταστρέψουν το χαμηλό φορολογικό καθεστώς της Ιρλανδίας. Οι Ιρλανδοί μέχρις στιγμής έχουν καταφέρει να αντισταθούν. Και ενώ η Ελλάδα έχει μπει σε ένα νέο κύκλο ύφεσης, η Ιρλανδία βλέπει την ανεργία να πέφτει κάτω από το 10% και την ανάπτυξη να καλπάζει με 7.8%. Αλλά όπως είχε πει ο κ. Σημίτης, εμείς «δεν θα γίνουμε Ιρλανδία.»
