ΔΑΚΕ: Σαμαρά πες επιτέλους ένα ΟΧΙ!

Τα τελευταία 5 χρόνια και στην κατεύθυνση των Δανειακών Συμβάσεων, οι Έλληνες πολίτες υποβάλλονται διαρκώς σε δυσβάσταχτες θυσίες εξαντλώντας κάθε όριο ανοχής και αντοχής τους.

Το εκρηκτικό μείγμα της ταυτόχρονης εφαρμογής πολιτικών ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης οδήγησε, μεταξύ άλλων:

• στην πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας με τις μεσοσταθμικές μειώσεις μισθών να ξεπερνούν το 25% δημιουργώντας τη “γενιά των 245€”,
• σε επαχθείς περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις που αγγίζουν το 40%,
• σε εξοντωτική υπερφορολόγηση των μεσαίων και χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων με επίκεντρο τους συνεπείς φορολογούμενους,
• σε πρωτοφανή περιορισμό του κοινωνικού διαλόγου και σε βίαιη θεσμική αποδυνάμωση του καθεστώτος των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων

διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον παρατεταμένης κυκλικής ύφεσης (25%), πρωτοφανούς ανεργίας (27%) και ραγδαίας υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης (50%) που θρυμματίζει τον κοινωνικό ιστό και στραγγαλίζει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα.

Σήμερα, όταν καταγράφεται μια έστω και αναιμική επιστροφή στην ανάπτυξη, είναι τουλάχιστον εγκληματικό η Τρόικα να απαιτεί νέα υφεσιακά και διαλυτικά μέτρα με τη “γνωστή συνταγή” της δήθεν ανακάλυψης δημοσιονομικού κενού τζογάροντας ως συνήθως σε παγίδες “χρεοκοπίας”.

Οι Δανειστές επιχειρούν για μια ακόμη φορά να φορτώσουν εκβιαστικά στις πλάτες του ελληνικού λαού την αποτυχία του Προγράμματος εθελοτυφλώντας σκόπιμα μπροστά στην επιτακτική ανάγκη ύπαρξης ισοδύναμων μέτρων ανακούφισης της κοινωνίας και στήριξης της πραγματικής οικονομίας.

Ταυτόχρονα, η αδιάλλακτη στάση τους με την προκλητική εμμονή στη νομοθέτηση των νέων ειδεχθών παραλογισμών τους επιδεινώνει σκόπιμα το κοινωνικοοικονομικό κλίμα της Ελλάδας και κατ’επέκταση υπονομεύει τη διαπραγματευτική της θέση ενόψει της όποιας προσπάθειας διευθέτησης του χρέους και εξόδου από τη “μέγγενη” των Μνημονίων.

Γιατί, πώς αλλιώς εκτός από τυφλή τιμωρητική αναλγησία μπορούν να θεωρηθούν οι απαιτήσεις με περιεχόμενο:

• Εκτεταμένες οριζόντιες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις ορίων ηλικίας όταν ήδη το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει καταδικάσει τις περικοπές στο Δημόσιο Συνταξιοδοτικό Σύστημα της Ελλάδος. Οι προτεινόμενες ως διαρθρωτικές αλλαγές του Ασφαλιστικού Συστήματος θα επιφέρουν με βεβαιότητα την οριστική του αποδόμηση.
• Αντιδραστικές παρεμβάσεις απαξίωσης του Συνδικαλιστικού Κινήματος που μάλιστα συνδέονται ετσιθελικά και αυθαίρετα με τη χρηματοδότηση της χώρας όταν αφενός ο νόμος 1264/82 έχει κριθεί από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας ως απόλυτα δημοκρατικός και συμβατός με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά πρότυπα, και αφετέρου η ισχύς του δεν προκαλεί ουδεμία δημοσιονομική επιβάρυνση.
• Απαίτηση για αύξηση του χαμηλού ΦΠΑ που παραπέμπει πλέον σε “φορολογικό κανιβαλισμό” όταν υπήρξε θετικό πρόσημο από την αποκλιμάκωση του ΦΠΑ στην εστίαση.

Είναι ξεκάθαρο ότι ενδεχόμενη υιοθέτηση τέτοιων μέτρων όχι μόνο δεν θα συμβάλλει στη δημοσιονομική αποκατάσταση της Πατρίδας μας, αντίθετα θα την απομακρύνει ανεπιστρεπτί από την ευρωπαϊκή κανονικότητα διευρύνοντας υπέρμετρα το αδιέξοδο “χάσμα” ανάμεσα στις επιβαλλόμενες πολιτικές και στις ζωτικές κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες.

Σε αυτό το πλαίσιο, στις 21/11/2014 συγκλήθηκε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΑΚΕ Ι.Τ. όπου και επανεπιβεβαιώθηκαν ομόφωνα οι προγραμματικές θέσεις της Παράταξής μας για τα κρίσιμα ζητήματα του Ασφαλιστικού Συστήματος, του Συνδικαλιστικού Νόμου και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες και παραθέτονται συνοπτικά.

Ι. Ασφαλιστικό Σύστημα
Η εκτόξευση της ανεργίας, οι μειώσεις των μισθών και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων που συνεπάγονται μειωμένες εισφορές, καθώς και η μη εξαίρεση των αποθεματικών των Ταμείων από το PSI υπονομεύουν τη βιωσιμότητα και επάρκεια του Ασφαλιστικού Συστήματος.

• Η “επίλυση” της ασφαλιστικής εξίσωσης είναι ζήτημα πόρων και όχι περικοπών.
• Αυξήσεις ορίων ηλικίας και μειώσεις συντάξεων δεν μπορεί να γίνουν ανεκτές και αποδεκτές.
• Η Τριμερής χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού Συστήματος είναι αδιαπραγμάτευτη.
• Η κάλυψη της απώλειας των διαφυγόντων εισφορών πρέπει να πραγματοποιηθεί συνδυαστικά ή διαζευκτικά με:
α) Τιτλοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων,
β) Παραχώρηση εκμετάλλευσης ακινήτων του Δημοσίου,
γ) Πάταξη της εισφοροδιαφυγής και εισφοροαποφυγής, η διόγκωση της οποίας τροφοδοτείται από την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας με i) εντατικοποίηση των ελέγχων για την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας και ii) ολοκληρωμένο και λειτουργικά αναβαθμισμένο μηχανογραφικό σύστημα παρακολούθησης της ροής καταβολής των εισφορών σε επίπεδο επιχείρησης,
δ) Διασύνδεση της κρατικής χρηματοδότησης με την απόδοση πόρων από τη συλλογή ΦΠΑ (π.χ. 4 μονάδες). Η διασύνδεση αυτή δύναται να δημιουργήσει μια ισχυρή φορολογική και ασφαλιστική συνείδηση με ιδιαίτερα θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα.

• Προοδευτική θεσμοθέτηση αντικινήτρων παραμονής στην εργασία με δεδομένη και την υψηλότατη ανεργία και τουλάχιστον μη θεσμοθέτηση αντικινήτρων συνταξιοδότησης.
• Όχι στη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στις αμφιβόλου αξιοπιστίας ή πλασματικές αναλογιστικές μελέτες που διενεργούνται την τελευταία τριετία.

ΙΙ. Συνδικαλιστικό Κίνημα
Ο νόμος 1264/82 εγγυάται με το βέλτιστο δυνατό τρόπο τον δημοκρατικό χαρακτήρα, την ανεξαρτησία και την απρόσκοπτη λειτουργία του οργανωμένου Συνδικαλιστικού Κινήματος προς όφελος του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να γίνει δεκτή καμία αλλαγή που αφορά:

• στην χρηματοδότηση των Συνδικάτων,
• στην κατάργηση ή περικοπή συνδικαλιστικών ελευθερίων,
• στην αλλαγή του τρόπου κήρυξης των απεργιών,
• στην ανάσυρση του πτώματος του lock out (ανταπεργία εργοδοτών).

Παράλληλα, μετά την εξαιρετικά αρνητική αποτίμηση της κατάργησης των ΟΕΚ και ΟΕΕ για την κοινωνία και την πραγματική οικονομία προτείνεται η επανασύσταση και λειτουργία τους στη βάση των εισφορών των εργαζομένων.

Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. διαχρονικά στηρίζει και καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την αναδιοργάνωση των Συνδικάτων, η οποία είναι ένα αποκλειστικά και μόνο εσωτερικό ζήτημα του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτρέψουμε κανενός είδους εξωτερική παρέμβαση ενώ θα πρέπει τουλάχιστον να εξηγηθούν ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν Τρόικα και Κυβέρνηση να υπαγορεύουν αλλαγές στο Συνδικαλιστικό Νόμο όταν αυτός σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με τη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας.

ΙΙΙ. Ανταγωνιστικότητα
Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να ταυτίζεται αδιέξοδα και μονομερώς με τη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους και την αποδόμηση του εργατικού δικαίου, ούτε φυσικά με τη θεσμοθέτηση βασικών μισθών 2 ταχυτήτων, μια διάκριση που απαιτείται να καταργηθεί άμεσα.

Αντίθετα, η ανταγωνιστικότητα επιβάλλεται να αναζητηθεί μέσα από:
• την αύξηση της παραγωγικότητας,
• την απαρέγκλιτη τήρηση των κανόνων υγείας και ασφάλειας,
• τη σταθερότητα και ελκυστικότητα του φορολογικού καθεστώτος,
• την επένδυση στην έρευνα και την καινοτομία,
• την απομείωση του ενεργειακού κόστους για τις επιχειρήσεις,
• τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων και τη μείωση του κόστους δανεισμού,
• την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού ιστού,
• την ενθάρρυνση της εξωστρέφειας των επιχειρήσεων,
• την προσήλωση στην εξαγωγή ποιοτικών προϊόντων
ώστε να οδηγεί σε σταθερούς αναπτυξιακούς ρυθμούς με τη δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας, και όχι σε ασθενική ή ευάλωτη άεργη ανάπτυξη.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα του στενού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απαράδεκτο, λοιπόν, η ανταγωνιστικότητά της να διαμορφώνεται με όρους Ινδίας, Κίνας ή Μποτσουάνας. Απαιτείται μια ολοκληρωμένη και συνεκτική πολιτική εντός ΕΕ που αφενός θα περιφρουρεί το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο χωρίς εξαιρέσεις ή αστερίσκους και αφετέρου θα διαμορφώνει ένα ενιαίο ευρωπαϊκό πλαίσιο με:

• κοινούς όρους και κανόνες όπως ΦΠΑ, επιτόκια δανεισμού, ενεργειακό κόστος, βασικοί μισθοί και επιδόματα ανεργίας,
• ισόρροπο και βιώσιμο καταμερισμό της παραγωγικής δραστηριότητας, δηλαδή μια Κοινή Βιομηχανική Πολιτική κατά το πρότυπο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.