Γράφει ο Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
kokkinoslawfirm@hotmail.com
Ξαφνικά όλοι έχουν άποψη για το σωφρονιστικό σύστημα, όλοι μέμφονται τους θεσμούς και τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων, όλοι γνωρίζουν το σωστό, που δεν είναι αυτό που αποφασίστηκε κι όλοι είναι έτοιμοι ακόμη και να προβούν σε νομοθετικές τομές για να «λύσουν το πρόβλημα
Γράφει ο Παρακολουθώ άναυδος τις τελευταίες μέρες να εκτυλίσσεται ένα ακόμη σύγχρονο δράμα, που ακούει στο όνομα Νίκος Ρωμανός.
Γύρω από το γνήσιο δράμα τεχνουργείται κι ένα ψεύτικο δράμα, από τις πολιτικοκομματικές και δημοσιογραφικές αυτές δυνάμεις, που έχουν μάθει επί δεκαετίες να χειραγωγούν τα πλήθη, με ακραία αναισθησία, μεταμφιεσμένη σε δήθεν κοινωνική ευαισθησία.
Το δράμα του νεαρού Ρωμανού με αγγίζει και συγκινεί. Ένα παιδί, που έπεσε ξαφνικά μέσα στο αναμμένο καμίνι της ζωής και ψήθηκε απότομα σε υψηλές θερμοκρασίες, σκλήρυνε , έγινε άκαμπτο κι οδηγήθηκε σε αδιέξοδες ατραπούς. Η κρίσιμη καμπή του όταν έχασε το νεαρό του φίλο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, χτυπημένο από την ασυνείδητη σφαίρα ενός άλλου τραγικού ανθρώπου, που θεώρησε ότι το όπλο, που του εμπιστεύθηκε η πολιτεία ως έσχατο μέσο προστασίας της, αποτελούσε προέκταση ενός υπερτροφικού και στρεβλά εκπαιδευμένου εγώ.
Ένα παιδί που πίστεψε ότι η διέξοδος της οργής του κι η ευγενική του τάση να θέλει να αλλάξει τον κόσμο – μία φυσική προδιάθεση των νιάτων – θα ικανοποιούνταν μέσα από δρόμους βίας κι εκδίκησης. Μία πολύ συνηθισμένη πλάνη της φυσικά επαναστατικής νεολαίας, που ευτυχώς δεν ανέχεται ούτε αρκείται στην σκουληκιασμένη τροφή, που της προσφέρει η πιο διεφθαρμένη γενιά των τελευταίων δεκαετιών, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, που εξαργύρωσε τους δήθεν αγώνες της με πάσης φύσεως αντικοινωνικά κι αντεθνικά αργύρια.
Ο νεαρός βρέθηκε φυλακισμένος, με πολυετείς ποινές κάθειρξης, για συμμετοχή σε 2 απόπειρες ένοπλης ληστείας κι ελεγχόμενος για συμμετοχή στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, μια και τα αποτυπώματά του βρέθηκαν σε δύο γιάφκες της οργάνωσης.
Τα γεγονότα έκτοτε ραγδαία: Γίνεται δεκτός στα ΤΕΙ Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων, δεχόμενος τα συγχαρητήρια, του υπουργού Δικαιοσύνης, αρνούμενος να δεχθεί το σχετικό οικονομικό βραβείο, που του προσφέρθηκε και τούτο για λόγους ιδεολογικής συμβατότητας θεωρίας και πράξης, γεγονός που με κάνει να τον σέβομαι περισσότερο, παρά το γεγονός ότι οι επιλογές του αγώνα του δεν με βρίσκουν καθόλου σύμφωνο. Άλλωστε μετά από χρόνια καταστάλαξα στη διαπίστωση ότι καμμία πραγματική αλλαγή δεν μπορεί να έλθει στον άνθρωπο και τις κοινωνίες του, μέσα από τη βία, τον εξαναγκασμό και την επιβολή. Ο μόνος δρόμος είναι η συνείδηση, ο δρόμος της αρετής, της αγάπης και τη δίδυμης αδελφής της, της σοφίας.
Η παραδοχή αυτή με κάνει να συμπάσχω με το νεαρό Ρωμανό, που σε μία απέλπιδα κίνηση επαναστατικής περηφάνιας, επέλεξε να διεκδικήσει με έναν ακραίο εκβιασμό της κοινωνίας, αυτά, που θεωρεί ως δικαιωματικά δικά του. Μήλο της έριδος το δικαίωμα να λαμβάνει εκπαιδευτικές άδειες για να παρακολουθεί τα μαθήματα στο ΤΕΙ, δικαίωμα που του αναγνώρισε η πολιτεία κατά το ήμισυ, χωρίς να του παράσχει ουσιαστική δυνατότητα παρακολούθησης υπό τις δικές του συνθήκες, ενός θεωρητικά μη μεταμελημένου φυλακισμένου.
Συμπάσχω και κατανοώ, χωρίς να συμφωνώ όμως ούτε στην ιδεολογική προσέγγιση του αγώνα, ούτε και στη θυσία της ζωής, για έναν τέτοιο σκοπό. Λυπάμαι, που έναν νέος Έλληνας, που θα είχε άπειρες δημιουργικές δυνατότητες, αφέθηκε να εγκλωβιστεί στις παγίδες μιας χαοτικής κι αξιακά ανερμάτιστης κοινωνίας, οδηγούμενος σε μία καταστροφική επαναστατική επιλογή. Παγίδες κι εξέλιξη για τις οποίες καθένας από εμάς, φέρει τη δική του ατομική συνευθύνη. Ελπίζω και προσεύχομαι στη φώτιση του συνανθρώπου μας, ώστε να κινηθεί σε άλλες ελπιδοφόρες πραγματικά ατραπούς, που οδηγούν στην ενότητα, τη χαρά, την αγάπη, ανακαλώντας την απόφασή του να τερματίσει τη ζωή του, ασκώντας πίεση για το ζήτημα της εκπαιδευτικής άδειας! Δεν αποτελεί το ζήτημα τούτο άξιο να τεθεί στη ζυγαριά, συγκρινόμενο με την αξία της μοναδικής του ύπαρξης.
Από την άλλη είμαι θυμωμένος με όλους αυτούς τους πολιτικούς και δημοσιογράφους, που βρήκαν την ευκαιρία να ξεσκαρίσουν ξαφνικά, για να μας αποδείξουν σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και ραδιόφωνα το πόσο γνήσια «ανθρωπιστές» είναι.! Ξαφνικά όλοι έχουν άποψη για το σωφρονιστικό σύστημα, όλοι μέμφονται τους θεσμούς και τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων, όλοι γνωρίζουν το σωστό, που δεν είναι αυτό που αποφασίστηκε κι όλοι είναι έτοιμοι ακόμη και να προβούν σε νομοθετικές τομές για να «λύσουν το πρόβλημα»!!!
Μήπως θα μπορούσε κανείς εξ αυτών να μας περιγράψει με λίγες λέξεις ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Αν θυμάμαι καλά λίγους μήνες πριν, οι ίδιοι φωνασκούσαν στα ίδια ΜΜΕ για τα λάθη της πολιτείας, που έδινε αδιάκριτα άδεια σε φυλακισμένους, όπως ο Χριστόδουλος Ξηρός, που ασφαλώς κι ουδέποτε είχε δηλώσει μεταμέλεια για τα συνειδητά εγκλήματά του κι αξιοποίησε την ανοησία ενός μηχανικού κι ελλιπέστατου σωφρονιστικού συστήματος, για να ανοίξει την πόρτα και να μας χαιρετήσει δια τηλεοράσεως, αναγγέλλοντας την νέα περίοδο των εγκληματικών του κατορθωμάτων. Τότε είχαν εξαγγελθεί πάλι νομοθετικές τομές «για την αντιμετώπιση του προβλήματος», σε αντίθετη κατεύθυνση από σήμερα!
Μήπως εν αγνοία της κοινωνίας παίζεται ένα παιχνίδι εντυπώσεων και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, με κάθε ευκαιρία κι αφορμή, ακόμη και με εκμετάλλευση ενός ανθρώπινου δράματος; Στη δική μου αντίληψη αυτό που αναδεικνύεται τις μέρες αυτές, είναι ένας αδυσώπητος μηχανισμός, που αποκαλύπτεται κάθε φορά, μέσα από συγκεκριμένα πρόσωπα πολιτικών, δημοσιογράφων και πάσης φύσεως πρόθυμων, που σαν έτοιμοι από πάντα, αυτό που κάνουν είναι να αμφισβητούν τους θεσμούς ενός συστήματος, που ποτέ δεν αφήνεται να λειτουργήσει. Ασκούν έντεχνες πιέσεις, όχι για να λύσουν προβλήματα ή να κάνουν την κοινωνία πιο δίκαιη κι αρμονική, αλλά προκαλώντας αντιδράσεις, φανατίζοντας, ακυρώνοντας το ρόλο οργάνων, που έχουν θεσπιστεί να κάνουν μία εργασία, που δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να την κάνουν. Το ερώτημα είναι πού αποσκοπεί η φαινομενικά αλλοπρόσαλλη και σχιζοφρενική αυτή κατάσταση;
Αποσκοπεί για παράδειγμα στο να αναγνωριστούν δικαιώματα στο Ρωμανό και στον κάθε Ρωμανό, που τα διεκδικεί, μπορεί και δικαίως ή να αφαιρεθούν δικαιώματα από τον κάθε Ξηρό, επειδή μπορεί να τα καταχραστεί; Δεν έχω πειστεί για τον ανθρωπισμό του λεγόμενου «συστήματος» και το ανύπαρκτο αξιακό του υπόβαθρο. Αυτό το βασίζω τόσο στην ελλιπή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, στην αποσπασματικότητα και το ευεπηρέαστο του νομοθετικού έργου από εξωθεσμικούς παράγοντες, όσο και στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, οι αναγνωρισμένοι φορείς της οποίας δεν αφήνονται να κάνουν το έργο , που τους έχει ανατεθεί, αφού κάθε τόσο όλο και κάποιος ξερόλας θα εκφράσει άποψη ή ένα λόμπυ κι ομάδα πίεσης θα κάνει την εμφάνισή της από το πουθενά, φανατίζοντας έναν ολόκληρο κόσμο, με ψευδείς πληροφορίες και φορτισμένα ιδεολογήματα, που διχάζουν και μπερδεύουν, μια ούτως ή άλλως συγχυσμένη κοινωνία.
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις αυτονόητες προβλέψεις του σωφρονιστικού κώδικα, για τους όρους υπό τους οποίους παρέχονται οι εκπαιδευτικές άδειες στους κρατουμένους υπόδικους και φυλακισμένους, που δεν έκαναν τον κόπο δημοσιογράφοι και πολιτικοί να αναφέρουν, ώστε να γίνει μία ολοκληρωμένη συζήτηση. Μία συζήτηση, που να περιλαμβάνει μία σειρά ενδεικτικών παραμέτρων όπως: Κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει το σωφρονιστικό σύστημα, αν τα ευεργετήματα , όπως των αδειών, δίνονται μηχανιστικά και χωρίς έλεγχο των προϋποθέσεων του νόμου. Κατά πόσο θα πρέπει να ορίζουμε θεσμούς , αν ταυτόχρονα ως κοινωνία τους αμφισωητούμε κι ακυρώνουμε. Το ενδιαφέρον μας θα έπρεπε να είναι στο πώς να τους θωρακίσουμε , ώστε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, σύμφωνα με το νόμο, έτσι όπως θα πρέπει να ενεργήσει και στην προκειμένη περίπτωση ο αρμόδιος ανακριτής και το συμβούλιο φυλακής, που έχουν και την ευθύνη, χωρίς εξωθεσμικές παρεμβάσεις και «πιέσεις», με τελείως άσχετη εν προκειμένω στόχευση. Επίσης ποια είναι τα όρια κοινωνικού ελέγχου των εκτροπών των θεσμικών οργάνων, όταν πλέον αυτά δεν ενεργούν σύννομα και σύμφωνα με το ρόλο τους κι αν τα όρια αυτά είναι τόσο ελαστικά, ώστε να δικαιολογούν τη βία, την επιβολή , την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό και την εκβίαση , ως μέσων αλλαγής είτε της νομοθεσίας είτε άλλων παραμέτρων της κοινωνικής μας ζωής!
Μεταξύ των ψεύτικων δακρύων των κατ” επάγγελμα ανθρωπιστών, αλλά και της ανεξέλεγκτης βίας , που μέσα από τη στάχτη ελπίζει βάσει της χαοτικής τυχαιότητας, σε μία βελτίωση, έχω να αντιπροτείνω τη καθαρή λογική που προωθεί την ευνομία και την αγνή καρδιά, που αναγνωρίζει στην αρετή, το μονόδρομο αναγέννησης της ανθρωπότητας, εκεί που κρύβεται η αληθινή και δυσκολότερη ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
