Παρακολούθησα με προσοχή την ομιλία που έκανε χθες στην ΚΟ της ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς. Επέλεξε να εμφανιστεί σίγουρος για τρία πράγματα. Πρώτον, είπε πως χάνουν όσοι στοιχημάτιζαν στη δραχμή καθώς με την ψήφιση των μέτρων είναι οριστικά εγγυημένη η παραμονή στο ευρώ. Δεύτερον, πως με τη δόση θα επιστρέψει η ρευστότητα στην οικονομία μέσω των τραπεζών και μάλιστα πως η κυβέρνηση θα καταφέρει να πάρει και κάτι τις παραπάνω ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη που έχει το κράτος σε ιδιώτες και υπολογίζονται κάπου στα 7,5 δις. Τρίτον, πως δεν θα ξανακοπούν μισθοί και συντάξεις.
Ακούγοντας τις παραπάνω βεβαιότητες του πρωθυπουργού κάθε νοήμων πολίτης, δικαιούται να κάνει δύο υποθέσεις. Ή ο Σαμαράς είναι πλέον «ο άνθρωπος της Μέρκελ» που σημαίνει πως έχει κάνει το «deal» με τη Γερμανίδα Καγκελάριο ώστε να πάρει (αλλά και να δώσει) όλα όσα χρειάζεται για τη «μακροημέρευση» της κυβέρνησής του ή έχει μείνει με «άδεια χέρια» και «μπλοφάρει» για να κερδίσει λίγο χρόνο , ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει τον Φεβρουάριο του 2013 που θα βρεθούμε εκ νέου «στα ίδια και επί τα αυτά».
Αν συμβαίνει το πρώτο, ο Σαμαράς θα διεκδικήσει το τελευταίο «Ζήτω» προς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Το κλίμα στη ΝΔ είναι ακριβώς αυτό. «Πάμε να ψηφίσουμε, να πάρουμε τα λεφτά και όλα θα γίνουν ρόδινα». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο το ίδιο λέει και Ευάγγελος Βενιζέλος. Η μακροημέρευση Σαμαρά θα σημαίνει και τη μακροημέρευση του ίδιου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ αλλά και στην κυβέρνηση, στην οποία έχει αποφασίσει να μπει ο ίδιος μαζί με άλλα 2-3 στελέχη που δεν ανήκουν στους «βαρώνους» του κόμματος και δεν έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες στην εικόνα τους από την πολύχρονη άσκηση υπουργικών καθηκόντων.
Αν όμως πρόκειται περί «μπλόφας»; Τότε σε τρεις – τέσσερις μήνες μετά την ψήφιση των μέτρων θα βρεθούμε πάλι να συζητάμε το «ευρώ ή δραχμή;». Αλλά αυτό με βεβαιότητα θα σημαίνει πως στη χώρα θα έχει γίνει κόλαση. Με δεδομένο πως τότε θα είμαστε ακόμη πιο κοντά τις γερμανικές εκλογές, ουδείς μπορεί να περιμένει το οτιδήποτε. Ετοιμαστείτε να κοιμηθούμε σε «καλαμένιο στρώμα». Και σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρω πόσο νόημα θα έχει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στην « κόλαση του ευρώ» και την «κόλαση της δραχμής». Η κόλαση είναι κόλαση.
Με βάση αυτές τις δυο λογικές υποθέσεις , ελπίζω για το καλό της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς να μη βγήκε χθες και να μίλησε «ελαφρά τη καρδία» στους βουλευτές του και κατ’ επέκταση στον ελληνικό λαό. Αν και προσωπικά αμφιβάλλω και για το ό,τι «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» και για το ό,τι «τηρούν τις υποσχέσεις τους», ειδικά όταν έχουν μπροστά τους εκλογές. Οπότε δεν αποκλείεται και μια τρίτη, εξίσου λογική υπόθεση. Ο Σαμαράς να νομίζει πως έχει κλείσει “deal” αλλά στην ουσία να πρόκειται περί γερμανικής μπλόφας!
Ήδη το γερμανικό περιοδικό “Spiegel”έχει αρχίσει τις διαρροές σεναρίων για εναλλακτικούς τρόπους στήριξης των χρεωμένων χωρών, προκειμένου η Γερμανία να αποφύγει πάση θυσία το «κούρεμα του χρέους», τη μόνη δηλαδή ορθή πολιτική λύση προκειμένου να καταστεί το χρέος βιώσιμο.
ΥΓ: Τα ονόματα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που προορίζονται για υπουργικές καρέκλες κυκλοφορούν ευρέως. Είναι τέσσερα μαζί με αυτό της Φώφης, η οποία όμως λέει «δεν θέλει» και για αυτό «κλωτσάει». Δεν θα αναφερθώ στα άλλα τρία ονόματα γιατί είναι σοβαρά πολιτικά στελέχη, στελέχη της «επόμενης γενιάς» και η πρόωρη αναφορά τους μπορεί να τα «κάψει». Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν βλέπω να γίνονται υπουργοί ούτε ο Χρυσοχοίδης, ούτε ο Λοβέρδος, ούτε ο Σκανδαλίδης!
