Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα*
Η συμφωνία με την τρόικα έκλεισε, η δόση εξασφαλίστηκε, οι νέοι νόμοι έχουν ήδη γραφεί και πριν προλάβει καν να στεγνώσει το μελάνι, θα ψηφιστούν στην Βουλή, κατά πάσα πιθανότητα σε ένα άρθρο, για να αποτραπούν διαφωνίες και διαφοροποιήσεις, ορισμένων «άτακτων» βουλευτών και χωρίς να προλάβουν να διαβαστούν από πολλούς από αυτούς, που καλούνται να δώσουν την ψήφο τους. Και σε τελική ανάλυση, εάν τα κουκιά δεν βγαίνουν, τα νέα μέτρα θα περάσουν με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Είναι και αυτό ένας τρόπος νομοθέτησης, βρε αδελφέ. Αντισυνταγματικός μεν, αλλά τι να κάνουμε; Προέχει η σωτηρία της χώρας! Το Σύνταγμα θα κοιτάξουμε, τώρα;
Μεταξύ των νέων μέτρων και η διαθεσιμότητα 12.500 υπαλλήλων του Δημοσίου, οι οποίοι μετά την συμπλήρωση 8 μηνών θα κληθούν να δουν την πόρτα της εξόδου, σχολικοί φύλακες, υπάλληλοι υπουργείων, ΟΤΑ κ.α. Και ενώ όλοι οι υπάλληλοι ψάχνουν να βρουν ποιοι είναι υποψήφιοι «για αποχώρηση» και ενώ η κοινωνία μας, για μια ακόμα φορά επιδίδεται στον γνωστό κανιβαλισμό «Να απολυθούν αυτοί, οι βολεμένοι! Εμείς στον ιδιωτικό τομέα, γιατί απολυόμαστε;», ελάχιστοι ψυχανεμίζονται, τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την συστηματική διάλυση του Δημοσίου.
Γιατί μην μου πείτε, ότι όταν ξυπνάς ένα πρωϊ και χωρίς σχέδιο, χωρίς οργάνωση, χωρίς κριτήρια απομακρύνεις από την θέση τους, χιλιάδες υπαλλήλους, το Δημόσιο θα λειτουργήσει και μάλιστα αποδοτικά! Και βέβαια, κάποιοι θα παρατηρήσουν εύστοχα ενδεχομένως «Μα το Δημόσιο, χρόνια τώρα δεν λειτουργεί». Θα συμφωνούσα, εάν τα τρία τελευταία χρόνια δεν είχα την αίσθηση- οδυνηρή δεν σας κρύβω- ότι μάλλον βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς πριν πάρει θέση υπέρ ή κατά των απολύσεων, είναι τι Δημόσιο θέλουμε, όλοι εμείς ως πολίτες αυτής της χώρας. Εάν θέλουμε ένα Δημόσιο, επιτελικό, που οι υπηρεσίες, που στοχεύουν στον πολίτη θα εκχωρηθούν σε ιδιώτες, ή εάν θέλουμε ένα Δημόσιο, που θα εξασφαλίζει το βασικό επίπεδο διαβίωσης του καθενός από εμάς, παρέχοντας του υπηρεσίες, όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση.
Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Οι απαντήσεις δεν είναι απλές. Γιατί, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας, ότι ο ιδιώτης, όπως και κάθε επιχειρηματίας, αποσκοπεί στο κέρδος, αυτή είναι η οικονομία της αγοράς, αιώνες τώρα. Στο δε βωμό του κέρδους, όπως έχει δείξει πολλές φορές η ανθρώπινη ιστορία, η ζωή, η υγεία, η αξιοπρέπεια είναι μικρά και ασήμαντα πράγματα. Όταν, λοιπόν, το κέρδος μπαίνει στο παιχνίδι, τότε το κόστος ανεβαίνει και μετακυλύεται στον τελικό αποδέκτη.
Σε μια χώρα, που τα εισοδήματα συρρικνώνονται συστηματικά, μπορεί ο καθένας από εμάς να επιβαρυνθεί το κόστος για την εξασφάλιση της υγείας του ή της παιδείας των παιδιών του; Αυτή είναι βασική ερώτηση, που πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε πριν ταχθούμε υπέρ ή κατά των απολύσεων. Γιατί, όσο αποδομημένο και απαξιωμένο και εάν είναι το Δημόσιο σήμερα, στην πραγματικότητα, οι υπηρεσίες που παρέχει αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο των πλέον ευπαθών ομάδων του πληθυσμού της χώρας, αστέγων, χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων.
Και από την άλλη πλευρά, έχετε άραγε, κύριοι της Κυβέρνησης, αναρωτηθεί, πως είναι να είσαι εργασιακά «διαθέσιμος»; Διαθέσιμος στις ορέξεις της τρόικας και του κάθε υπουργού, κάθε φορά, που «δεν βγαίνει το πρόγραμμα», που δεν θα έβγαινε ούτως ή άλλως, διαθέσιμος να μετακινηθείς, να «αξιολογηθείς», να απολυθείς, ρε αδελφέ, εάν χρειαστεί. Για την Ελλάδα, για την σωτηρία της πατρίδας.
Δεν έχει σημασία, που δουλεύεις τριάντα χρόνια, δεν έχει σημασία, που δεν θα πάρεις ούτε αποζημίωση ούτε επίδομα ανεργίας, παρά το γεγονός, ότι πληρώνεις εισφορές στον ΟΑΕΔ, που έχεις πάρει δάνειο για να αγοράσεις ένα σπίτι και κινδυνεύεις να στο κατάσχει η Τράπεζα, γιατί ο μισθός σου μειώθηκε αλλά η δόση του δανείου σου έμεινε αμετάβλητη. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να σωθεί η χώρα και η περιούσια γενιά των πολιτικών της, που αφού επί χρόνια ολόκληρα φρόντισαν να φέρουν την χώρα στην κατάσταση, που βρίσκεται σήμερα, αποφάσισαν, ότι ήρθε η στιγμή να την σώσουν.
Το μυστικό βέβαια, κρύβεται πίσω από τις λέξεις και την ρητορεία: η προσπάθεια είναι να σωθεί η χώρα, όχι ο λαός της. Η χώρα είναι αυτή, που πρέπει να σωθεί, ο λαός της, απ’ την άλλη είναι αναλώσιμος. Και τι άλλο εκτός από αναλώσιμος είναι ένας λαός, ο οποίος μέσα σε τρία χρόνια μόλις είδε την ζωή του να διαλύεται, τις αποδοχές του να μειώνονται, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλεια να καταρρέει, την αξιοπρέπεια του να κουρελιάζεται;
Μάλλον, έχει φτάσει η ώρα να καταλάβουμε, ότι η χώρα θα σωθεί είτε αυτό το μικρό, ευλογημένο από τον Θεό κομμάτι γης θα λέγεται Ελλάδα στο μέλλον, είτε θα μετατραπεί σε ένα αποικιοκρατικού τύπου προτεκτοράτο ξένων κεφαλαίων, υπόδουλο και πουλημένο για ένα κομμάτι ψωμί. Η χώρα και κατά πάσα πιθανότητα οι πολιτικοί της θα σωθούν.
Ο λαός, όμως, αυτός είναι προορισμένος να χαθεί, να σκλαβωθεί για μία ακόμα φορά, να εξαφανιστεί από τις συνεχείς αυτοκτονίες, από την εγκληματικότητα, από την ταπείνωση, από την φτώχεια. Γενιές ολόκληρες Ελλήνων, θα χαθούν στην μετανάστευση και όσοι δεν καταφέρουν να φύγουν στο εξωτερικό, θα μείνουν να αντιμετωπίσουν την κατάρα της ανεργίας, της υποβάθμισης της ζωής και της αξιοπρέπειας τους. Και εμείς, ακόμα «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».
* Η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος.
