Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
Follow @serkot65
Χαριτωμένο το σχόλιο της Φώφης Γεννηματά στον Αλέξη Τσίπρα, χαριτωμένη και η απάντηση που εισέπραξε, κατά την «οικογενειακή φωτογραφία» των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (PES), όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός παρέστη ως «γκεστ σταρ», προσκεκλημένος του Φρανσουά Ολάντ.
«Έλα πιο εδώ Αλέξη, σε έβαλαν στα δεξιά», φέρεται να του είπε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. «Ναι αλλά όπως μας βλέπουν είμαι στα αριστερά», απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας.
Εκεί, ωστόσο, εξαντλούνται τα επικοινωνιακά ευφυολογήματα. Τι σημαίνει, άραγε, αριστερά και δεξιά, σε εποχές μνημονίων; Είναι δηλαδή Αριστερά ή Δεξιά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και πόσο ριζοσπάστης είναι κάποιος που υλοποιεί τις πιο σκληρές συνταγές ύφεσης και αποστέρησης άλλοτε στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων στην «Ευρώπη του κοινωνικού πυλώνα»; Να ‘χαμε να λέγαμε.
Επειδή, όμως, ο φίλος Φρανσουά και ο επίσης φίλος Ματέο (Ρέντσι) χρειάζονται μια πολιτική εξισορρόπηση όσων δραματικά εξελίσσονται στην Ευρώπη περί την οικονομία και το προσφυγικό, ο μέχρι προ τριετίας «Μαδούρο των Βαλκανίων» Αλέξης Τσίπρας γίνεται αποδεκτός ως το νέο «αστέρι» που μπορεί να χαρίσει έξωθεν καλή μαρτυρία σε μια σοσιαλδημοκρατία που στήριξε λυσσαλέα τις πιο σκληρές επιλογές του «αστερισμού Σόϊμπλε». Κι εκεί, κάπου, εμφανίζεται και η «παράμετρος Καμμένου» (την οποία εύστοχα σχολιάζει σε διπλανή στήλη ο φίλτατος Σπύρος Ριζόπουλος).
Ο Ολάντ, ο Σουλτς, ο Γκάμπριελ, ακόμα και ο μη σοσιαλιστής Γιουνκέρ έχουν κάνει στόχο ζωής εδώ και καιρό να «εμβολιάσουν» τον Αλέξη Τσίπρα με σοσιαλδημοκρατικά αντισώματα. Όταν έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο, χρειάζεσαι ενίοτε Έκπτωτους Αγγέλους. [Υπάρχει μία γενικότερη αντίληψη ότι οι δαίμονες ήταν άγγελοι οι οποίοι “έπεσαν” από τους ουρανούς.Πως αρχικά ήταν καλοί άγγελοι πλάσματα του Θεού, όμως για διάφορους λόγους έγιναν επικατάρατοι και κατέληξαν “Έκπτωτοι”. Μάλιστα η παράδοση της εκκλησίας λέει ότι αν δεν είχε πρωτοστατήσει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με το «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού», τότε και οι υπόλοιπες αγγελικές τάξεις θα είχαν πέσει μαζί με τον Εωσφόρο].
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται οι του PES τον Έλληνα πρωθυπουργό. Κι αυτός έχει κάθε λόγο να αυτό-προσφερθεί σε έναν τέτοιο ρόλο για να εδραιώσει μια πολιτική παρουσία αποδεκτή (και χρήσιμη για τη χώρα, μεταξύ μας) στα ευρωπαϊκά fora, την ώρα, ωστόσο, που στο εσωτερικό θα συνεχίζει να ισορροπεί ανάμεσα στο τρίτο μνημόνιο και τον παλαιό αριστερό ακτιβισμό.
Δύσκολο εγχείρημα αλλά, πάντως, περίπου αναγκαστικό.
Η περίπτωση Μουζάλα, λοιπόν, έρχεται να συμπυκνώσει τις αντιφάσεις αυτής της πορείας. Πώς να αποπέμψεις έναν υπουργό (μάλλον επιτυχημένο μέσα σε έναν κυκεώνα προσφυγικής κρίσης) που και ο ΣΥΡΙΖΑ του αριστερού παρελθόντος στηρίζει και οι Ευρωπαίοι αποδέχονται ως άνθρωπο που γνωρίζει τα θέματα και κινείται σε «κοινούς τόπους»;
Εάν τον αποπέμψεις, τίθεσαι υπό την πολιτική (και ιδεολογική;) ομηρεία του Πάνου Καμμένου, εάν όχι τίθεται σε κίνδυνο η κυβερνητική συνοχή. Φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει να κρατήσει εντός κυβερνητικού σχήματος τον Γιάννη Μουζάλα. Προσωπικά πιστεύω πως καλώς θα πράξει.
Θα μπορούσε, ωστόσο, μια τέτοια εξέλιξη να τον φέρει πιο κοντά στην πιθανότητα μιας μελλοντικής συνεργασίας με την Φώφη Γεννηματά, ακόμα και τον Σταύρο Θεοδωράκη; Πιθανώς, αν και τα στερεότυπα παραμένουν ισχυρά ένθεν κακείθεν.
Πολλά από αυτά θα κριθούν από την έκβαση της αξιολόγησης του κουαρτέτου. Σε δυο ή τρεις μήνες από τώρα, ίσως, κάποια πράγματα να είναι αλλιώς, έστω και ως ψυχολογία.
Πάντως είναι βέβαιο πως όσο περνάει ο καιρός ο Αλέξης Τσίπρας νοιώθει πιο άνετα να συναγελάζεται με τον Ολάντ και τον Ρέντσι, απ΄ ότι με τον Γκίζι (του DieLinke) ή τον Μελανσόν. Η έννοια της εξουσίας και ο κυνισμός των ευρωπαϊκών πολιτικών ισορροπιών είναι τόσο ισχυρά πράγματα που σε οδηγούν να αξιολογείς συχνά το Αριστερά και το Δεξιά ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία κοιτάζεις τις εξελίξεις…
