Βλέποντας ποσοστά δημοσκοπήσεων που εσείς δεν βλέπετε και ακούγοντας τη ρητορική της ασυνεννοησίας μεταξύ των δύο μεγάλων- τουλάχιστον μέχρι τις 6 Μαΐου – κομμάτων, αρχίζω να σχηματίζω την πεποίθηση πως το αστικό πολιτικό σύστημα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε το κυβερνητικό σχήμα της «επόμενης μέρας» να έχει ισχυρή δόση Αριστεράς και μάλιστα της straight Αριστεράς και όχι της «ροζουλί» φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας.
Το ενδεχόμενο αυτό, μετά και από τη σχετική πρόταση του κ. Τσίπρα, έχει αρχίσει να «παίζει πολύ» στα μυαλά σχεδόν όλων των Ελλήνων. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος «παπατζής», το έγραψα έγκαιρα και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του. Τώρα από κει και πέρα κάποιοι το περιμένουν το σενάριο της «αριστερής κυβέρνησης» ως μεσσιανική ελπίδα και κάποιοι το φοβούνται ως «το τέλος του κόσμου».
Προσωπικά δεν πιστεύω πως υπάρχει ο παραμικρός βάσιμος λόγος φόβου. Αλλά πριν αρχίσετε να ανησυχείτε για την πνευματική μου κατάσταση, σας παρακαλώ να παρακολουθήσετε με τη δέουσα προσοχή τα επιχειρήματά μου.
Υπάρχουν 7 θανάσιμα αμαρτήματα που έφεραν σε τόσο δεινή θέση την Ελλάδα. Τα απαριθμώ μαζί με την ενδεδειγμένη λύση τους:
1. Ευρύτατη κοινωνική συναίνεση.
To ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου αναζήτησε τη συναίνεση στη διαβούλευση που δεν τέλειωνε ποτέ και δεν αποφασιζότανε τίποτα. Αντιμετώπισε τη διακυβέρνηση με όρους «Συμποσίου της Σύμης» και με αυτές τις βλακείες του Γιώργου πήγε η χώρα στα βράχια. Διότι η πραγματική ουσία είναι αλλού. Ποιος τορπιλίζει εδώ και δεκαετίες τη συναίνεση, ποιος λέει «όχι σε όλα», ποιος κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους, ποιος απεργεί, καταλαμβάνει κτίρια και κλείνει δρόμους; Η Αριστερά. Πιστεύει κανείς πως θα συμβαίνει τίποτε από όλα αυτά, αν κυβερνά η Αριστερά; Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει μία στο εκατομμύριο να καεί το κέντρο της Αθήνας, με Συριζαίο Υπουργό Δημόσιας Τάξης;
2. Πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση. Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη αλλά η ανάπτυξη χρειάζεται χρόνο. Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα είχε ζωή έξι μηνών. Μετά θα ήταν επί μέρες κλειστό το κέντρο της Αθήνας από «αγανακτισμένους», μέχρι να πάμε σε εκλογές. Ποιος μπορεί να κερδίσει αυτή την πίστωση χρόνου; Μα φυσικά η Αριστερά, που θα δίνει τον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη».
3. Ανταγωνιστικότητα. Το κλειδί της ανάπτυξης είναι η ανταγωνιστικότητα. Ποιος μπορεί να κάνει ανταγωνιστική ξανά την ελληνική οικονομία; Μα φυσικά αυτός που ξέρει γιατί το έχει κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του. Για δεκαετίες τις πιο ανταγωνιστικές τιμές στο χώρο των εκτυπώσεων έχει το τυπογραφείο του ΚΚΕ. Ακούσατε ποτέ να γίνει απεργία εκεί; Να καταληφθεί το κτίριο; Να φάει μπουνιές κανένας προϊστάμενος προσωπικού; Να συρθεί με χειροπέδες κανένα διευθυντικό στέλεχος για οφειλές στο ΙΚΑ ή στην Εφορία; Και όχι μόνον αυτά, αλλά και οι εργαζόμενοι εκεί δεν έκαναν υπερωρίες που θα τις πλήρωνε κάθε μαλάκας επιχειρηματίας αλλά «κόκκινα μεροκάματα» που δεν τα πλήρωνε κανένας. Τρανή απόδειξη βεβαίως του ό,τι το «κομμουνιστικό σύστημα δουλεύει» είναι το γεγονός ότι η πιο ανταγωνιστική οικονομία παγκοσμίως είναι η κινεζική. Για όσους δεν το θυμούνται εκεί υπάρχει πολυετής και αδιάλειπτη διακυβέρνηση του Κομμουνιστικύ Κόμματος της Κίνας.
4. Επιχειρηματικότητα. Ευτυχώς που στην Ελλάδα υπήρξε η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά της ΚΝΕ. Αλλιώς θα ήταν ακόμα πιο ισχνή η επιχειρηματική τάξη στην Ελλάδα. Αν κάποιος μπορεί διαφορετικά σε αυτή τη χώρα και το έχει αποδείξει πραγματικά είναι οι πρώην Κνίτες. Για λογαριασμό του κόμματος έστηναν πολυτελές ξενοδοχείο σε δημοφιλή τουριστικά νησιά μέσα σε μια βδομάδα. Στον ίδιο χρόνο, ο τότε μέσος δεξιός δεν μπορούσε ούτε να πάει μια αίτηση από το ένα γραφείο στο άλλο. Μαθαίνοντας στην ΚΝΕ την «τέχνη του επιχειρείν», φεύγοντας από αυτή άνοιξαν πραγματικά τα επιχειρηματικά φτερά τους. Αγωνιούμε σήμερα για την απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ. Δώστε την αρμοδιότητα σε πρώην Κνίτη να την φτάσει 100% σε ένα τρίμηνο. Τι θα τον εμποδίσει; Μήπως δεν θα έχει τα σωστά περιβαλλοντικά επιχειρήματα για το Συμβούλιο της Επικρατείας; Αλλά ακόμη κι αν δεν τα έχει, τους Οικολόγους – Πράσινους γιατί θα τους βάλουνε στο σχήμα; Για κάτι τέτοια.
5. Έρευνα και τεχνολογία. Όπως απέδειξε η ιστορική περίοδος του Ιωσήφ Στάλιν, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα, δίνει τρομερή ώθηση στην έρευνα και την τεχνολογία. Οι Σοβιετικοί έφτασαν στο διάστημα για να το αποδείξουν αυτό πρώτοι, ξεκινώντας ως μια φτωχή αγροτική χώρα. Βέβαια εν τω μεταξύ υπήρξαν μερικά εκατομμύρια νεκροί, άλλα ήταν παράπλευρες απώλειες για την τιμή της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας. Τηρουμένων των αναλογιών, εφόσον θα σταματήσουμε από κάποια στιγμή κι έπειτα να εισάγουμε οτιδήποτε, θα πρέπει να το παράγουμε μόνοι μας. Φαντάζομαι δεν θα φτιάξουμε Φεράρι αλλά είμαι πραγματικά περίεργος για το πώς θα μοιάζει το πρώτο ελληνικό Zastava, που θα κάνει την εμφάνισή του στους ελληνικούς δρόμους. Επιπλέον η εγχώρια παραγωγή θα έχει προβλέψει και τις ανάγκες για καλσόν, ώστε να μην την πατήσουμε όπως ο πάλαι ποτέ υπαρκτός σοσιαλισμός.
6. Όλοι ίσοι. Αυτό δεν φωνάζουν σήμερα όσοι αγανακτούν και οργίζονται με την κατάσταση; Τη λύση μπορεί να τη δώσει και πάλι μόνον η Αριστερά. Διότι ο άλλος οργίζεται όταν παραγγέλνει πετρέλαιο θέρμανσης και πληρώνει τόσους φόρους. Ενώ αν δεν έχει κανένας πετρέλαιο σε αυτή τη χώρα διότι δεν θα επαρκούν τα συναλλαγματικά της αποθέματα για να εισάγει, μπορεί να κρυώνει αλλά θα νιώθει ήσυχος ότι κρυώνει και ο διπλανός του. Για τον Έλληνα, το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης ήταν και είναι στην ουσία ζήτημα φθόνου. Άρα, με την Αριστερά το λύσαμε κι αυτό.
7. Λύση της παράνομης μετανάστευσης. Όλοι υπόσχονται λύσεις αλλά κανένας δεν έχει στο ενεργητικό του αξιόπιστο παράδειγμα, εκτός από την Αριστερά. Είδατε ποτέ κανέναν στις δεκαετίες του υπαρκτού σοσιαλισμού να λέει «πάω μετανάστης στη Ρωσία;». Έτσι και η Ελλάδα θα πάψει να δέχεται μεταναστευτικά ρεύματα κι αυτοί που είναι ήδη εδώ θα ψάχνουν καράβι να φύγουν. Μπροστά σε αυτόν τον συνωστισμό, ο συνωστισμός στην προκυμαία της Σμύρνης της κας Ρεπούση που είναι υποψήφια με τη ΔΗΜΑΡ, δεν θα είναι τίποτα.
Από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, ξέρουμε ιστορικά πως η αληθινή δύναμη βρίσκεται στους «ξεβράκωτους». Οι χορτασμένοι είναι εκ των προτέρων παραιτημένοι. Εκεί άλλωστε διέψευσε το ΠΑΣΟΚ τις μεγάλες προσδοκίες που καλλιέργησε. Ξεκίνησε με «αντρίλα» και κατέληξε στο «it’s ok to be gay». Άρα, μήπως πρέπει να αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά – που έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνει – σε αυτούς που ξέρουν να την κάνουν καλύτερα; Δεν είν’ κακό…!
ΥΓ1: Για να μη με ζαλίσουν με παράπονα όπως κάνουν εδώ κι ένα μήνα διάφοροι «φωστήρες» των κομματικών επιτελείων, σπεύδω να διευκρινίσω πως κάνω χιούμορ. Το λέω απλά γιατί δεν ξέρω ακριβώς τι καταλαβαίνουν κάθε φορά. Όπως και με προηγούμενο post για τη Χρυσή Αυγή, έτσι και με το σημερινό για την Αριστερά και τον Τσίπρα, θέλω να δείξω πως η άνοδος των άκρων οφείλεται στα λάθη του αστικού πολιτικού συστήματος. Οπότε, ή θα κάνουν όσο προλαβαίνουν τη σκληρή κριτική που απαιτείται ή θα αφήσουν την Ελλάδα να ξαναγίνει χώρα των υποκοριστικών: Ο Βασιλάκης (Καΐλας), η εκδρομούλα («επεράσαμε όμορφα… όμορφα»), το μεζεδάκι (κάθε Κυριακή), η δραχμούλα…. Δεν είν’ κακό…!
