του Νίκου Ι. Νικολόπουλου*
Το περιβόητο άρθρο 8 για την αναδοχή και υιοθεσία αδικεί ένα ενδιαφέρον νομοσχέδιο με αρκετές θετικές προβλέψεις.
Ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε να γίνει και ακόμα καλύτερο, εάν πραγματικός στόχος ήταν η πλατιά διακομματική συναίνεση σε ένα ζήτημα τόσο σημαντικό, όσο είναι η αναδοχή και η υιοθεσία παιδιών.
Με βρίσκει, όμως, αντίθετο κάθε τι που αντίκειται στην ευαγγελική διδασκαλία, την ανθρώπινη φύση, το ήθος και τις αξιακές παραδόσεις των Ελλήνων.
Ο γάμος, κατά την χριστιανική Εκκλησία, είναι Θείο Μυστήριο. Και η οικογένεια για την Ελλάδα, είναι ο πιο ισχυρός, αξιόπιστος και ακλόνητος θεσμός, που μάλιστα κράτησε την κοινωνία όρθια στα σκληρά χρόνια της κρίσης.
Δεν συναινώ, λοιπόν, σε οτιδήποτε πλήττει τις Χριστιανικές αρχές και επιχειρεί να αλλοιώσει την μορφή της οικογένειας, που ήταν και είναι, μπαμπάς, μαμά και παιδιά και όχι «γονέας νο1» και «γονέας νο2».
Γνωρίζω, βέβαια ότι θα με κατηγορήσουν πάλι ως οπισθοδρομικό, σκοταδιστή, ομοφοβικό. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και ας έχω υποστηρίξει χίλιες φορές ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, ασφαλώς και στον τομέα του σεξουαλισμού του.
Όμως, ενώ κατηγορούμαι ως ομοφοβικός, αυτοί χτίζουν απέναντι στους Έλληνες Χριστιανούς ένα ψηλό τείχος μίσους, αν και αυτοχαρακτηρίζονται… «προοδευτικοί».
Και όχι, για παράδειγμα, ως ομομανιακοί.
Όπως και να έχει όμως, υπό τον φόβο κατηγοριών και διωγμών, δεν γίνεται να αποδεχθούμε μία ρύθμιση που εξεγείρει τα ελληνοχριστιανικά ήθη και αποτελεί ευθεία επίθεση στον ιερό θεσμό της οικογένειας, με τεράστια ερωτηματικά να εγείρονται για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών που μπορεί να υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια.
Και ειλικρινά, απορώ και εξίσταμαι από το γεγονός πως όσοι υπερασπιζόμαστε τις Ελληνορθόδοξες αρχές μέσα στο κοινοβούλιο πρέπει να αισθανόμαστε ως μειοψηφία, όταν στην ελληνική κοινωνία ξέρουμε ότι οι ελληνορθόδοξες αρχές αποτελούν μία τρομερή πλειοψηφία.
Υπάρχει μεγαλύτερος εκσυγχρονισμός με μεγάλη κοινωνική αξία από το να καταφέρουν εκατοντάδες οικογένειες να υιοθετήσουν ένα παιδί, που τόσο θέλουν, αλλά δεν μπορούν ή για να το κάνουν πρέπει να καταφύγουν στην παρανομία;
Η κυβέρνηση, πραγματικά δεν είχε καμία ανάγκη να επιδιώξει σκανδαλισμούς και διχασμούς στο συγκεκριμένο θέμα. Όμως το κάνει.
Και ασφαλώς θα υποστεί τις συνέπειες από το σύνολο των Ελλήνων που πιστεύει πως κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να μεγαλώνει με το πρότυπο του πατέρα και της μητέρας και όχι με το πρότυπο των «δύο πατεράδων» ή των «δύο μητέρων».
Επίσης, οφείλω να ομολογήσω ότι για μία ακόμα φορά εκπλήσσομαι δυσάρεστα από την αμφίθυμη στάση της Νέας Δημοκρατίας που παραβιάζει εκ νέου τις διαχρονικές αξίες της κοινωνικής και πατριωτικής κεντροδεξιάς και γι’ αυτό έχει πάψει πλέον να αποτελεί τη «στέγη» πολλών αγωνιστών της, αλλά και νέων ανθρώπων που δεν προσκυνούν τις αριστερές, αλλά ούτε και τις νεοφιλελεύθερες ιδέες και ιδεοληψίες, που όπως αποδεικνύεται, τελικά συγκλίνουν σε πολλά.
Ας είναι…. Ο καθείς και το χρέος του.
Προσωπικά, το έχω αναλάβει απέναντι στους αγνούς, ορθοδόξους Έλληνες πατριώτες.
Ας το αναλάβουν και όσοι θέλουν να είναι με τον παπά και όχι και με τον ζευγά…
*Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, Ανεξάρτητου Βουλευτή
