Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Υπόθεση εργασίας: Κάποιος δουλεύει στη Lockheed Martin και πουλάει όπλα στο Υπουργείο Άμυνας. Με απόφαση του Πρωθυπουργού, γίνεται υπουργός Άμυνας. Με το που γίνεται προχωρά στη παραγγελία 20 νέων F-16, με απευθείας ανάθεση. Ξαφνικά μαθαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος περιφερόταν προεκλογικά στους διαδρόμους του ΥΠΕΘΑ για λογαριασμό της μεγαλύτερης πολεμικής βιομηχανίας. Ερώτημα: Υπάρχει θέμα ηθικής τάξης για τον Υπουργό; Και αν ναι, μήπως θα πρέπει να παραιτηθεί; Και αν δεν παραιτείται; Μήπως θα έπρεπε ο Πρωθυπουργός να τον αποπέμψει;
Το παραπάνω υποθετικό παράδειγμα δεν διαφέρει και πολύ από την υπόθεση Κατρούγκαλου, του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο οποίος μέχρι και λίγο πριν (ή λίγο μετά, μένει να αποδειχθεί) γίνει Υπουργός υπέγραφε συμφωνητικά με απολυμένους του Δημοσίου όπου σε περίπτωση επιστροφής τους στο Δημόσιο θα ελάμβανε προμήθεια για τις δικηγορικές του υπηρεσίες ύψους 12%!
Δεν είναι κάτι πρωτοφανές για την πολιτική ζωή του τόπου προσωπικά οικονομικά συμφέροντα Υπουργού να σχετίζονται με ζητήματα εξουσίας και ηθικής τάξεως. Είναι από τις λίγες φορές όμως όπου Υπουργός δεν παραιτείται μετά από μια τέτοια αποκάλυψη. Ή τουλάχιστον δεν αποπέμπεται από αυτόν που τον επέλεξε, στην προκειμένη περίπτωση από τον κ. Τσίπρα.
Και ίσως σε αυτή την περίπτωση, την μεγαλύτερη ευθύνη να την έχει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι ο κ. Κατρούγκαλος ενεργούσε ως δικηγόρος υπεράσπισης ανθρώπων που περίμεναν πώς και πώς μια υπουργική απόφαση κατάργησης των διοικητικών πράξεων που τους έθεταν υπο απόλυση ή διαθεσιμότητα για να επιστρέψουν στην εργασία τους. Ήξερε (ή τουλάχιστον είχε όλη την ευχέρεια να το μάθει προτού το πράξει) ότι κάνοντας Υπουργό έναν άνθρωπο που το προσωπικό του συμφέρον επηρεάζεται άμεσα από την θέση που αναλαμβάνει στην Κυβέρνηση, αυτό θα δημιουργούσε ζήτημα ηθικής και θα κλόνιζε την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στον «αδιάβλητο» ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν έκανε πίσω. Επέλεξε τον δικηγόρο της προμήθειας του 12% να καταργήσει τις διοικητικές πράξεις που θα του επέφεραν και το τελικό κέρδος στην τσέπη. Κυριολεκτικά, Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει δηλαδή.
Για το μόνο για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον κ. Τσίπρα είναι για το ότι είχε γνώση για το τι συμβολίζει και τι στην ουσία σημαίνει η επιλογή του κ. Κατρούγκαλου για την συγκεκριμένη θέση. Ο κ. Τσίπρας ήξερε για την δράση του και το επάγγελμα του. Και για αυτό το λόγο δεν φταίει ο κ. Κατρούγκαλος. Φταίει αυτός που τον επέλεξε.
Άλλωστε, από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι η επιλογή του κ. Κατρούγκαλου έγινε κάπως… βιαστικά. Μόλις πριν από λίγους μήνες είχε εκλεγεί ευρωβουλευτής και παραιτείται για να γίνει εξωκοινοβουλευτικός υπουργός. Δεν το βλέπεις να συμβαίνει και συχνά. Και όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, όποιος βιάζεται σκοντάφτει.
