Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
Δεν πρόκειται να ομονοήσουμε;
Δεν πρόκειται να σκεφτούμε συλλογικά;
Με δυο λόγια «μυαλό δε βάζουμε»;;!!
Πανελλαδική απεργία την περασμένη εβδομάδα και το γνωστό θέαμα των δύο ξεχωριστών συγκεντρώσεων, έκανε πάλι την εμφάνισή του.
Μήπως είχαμε δύο απεργίες ;! Μήπως τα προβλήματα όσων έδωσαν το παρών στη μία συγκέντρωση ήταν (και είναι) διαφορετικά από των «άλλων» ;! Μήπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι έμποροι, οι επαγγελματίες της μιας συγκέντρωσης είχαν διαφορετικά βασικά αιτήματα από τους «άλλους»;!
Ή μήπως τελικά κάποιοι καρεκλοκένταυροι δεν βρίσκονται μόνο στην κεντρική εξουσία αλλά και σε κάθε σύλλογο, ένωση, ομοσπονδία ή ότι άλλο, και θέλουν να προασπίσουν μόνο τα συμφέροντα του κλάδου ή του κόμματός τους ;!
Πότε επιτέλους θα καταλάβουν κάποιοι ότι «κανείς δεν είναι νησί»;!
Πότε οι αγωνιστές της μονολιθικής άποψης πως «εμείς ΜΟΝΟ αγωνιζόμαστε για τα δίκαια του εργάτη» θα καταλάβουν ότι η οικογένεια του εργάτη που υπερασπίζονται είναι φτωχή και δεν τον ενδιαφέρει σήμερα, ποιος θα του δώσει μια δουλειά κι ένα πιάτο φαί ; Η φτώχεια του θέλει να τελειώσει. Την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του θέλει να αποκαταστήσει. Σήμερα, ψάχνει το «πώς» κι όχι το «ποιος».
Πότε οι ξάφνου ορεγόμενοι την εξουσία, που την «αγγίζουν» πλέον ως «ώριμο φρούτο» (κι εγκολπώθηκαν κάποιους που σχεδόν πάντοτε την είχαν), θα καταλάβουν πως σήμερα δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει ποιος πάει μπροστά στην πορεία και ποιος έχει τα πιο πολλά πανό με το σήμα ή τ’ όνομα του κόμματος, μπας και κερδίσουμε καμιά ψήφο παραπάνω;!
Πότε θα καταλάβουν όλοι αυτοί, εργατοπατέρες και κομματάνθρωποι του χθες, ότι σήμερα αυτό που πρώτο πρέπει να τελειώσει, είναι η διχόνοια και ο άκρατος κομματισμός;!
Πότε επιτέλους, έστω για μια στιγμή, για μια κοινή προσπάθεια, θα κατεβάσουν τα κομματικά τους λάβαρα αγωνιζόμενοι όλοι, για όλους;!
Πότε επιτέλους θα καταλάβουν ότι αυτήν ακριβώς την ασυνεννοησία, αυτή τη διχόνοια, αυτό τον κοινωνικό αυτοματισμό επιδιώκουν και έχουν καταφέρει να μας επιβάλουν, εκείνοι ακριβώς που με τους αγώνες τους προσπαθούν να διώξουν από την εξουσία;!
Πότε επιτέλους θα βγάλουν από πάνω τους, όχι μόνο τις κομματικές τους παρωπίδες, αλλά και το κομματικό καπίστρι;!
Ας προσπαθήσουμε σήμερα, όπως κάναμε σε κάθε στιγμή που κινδύνευε το συλλογικό κι όχι το ατομικό, να ξαναβρούμε μέσα μας όλα εκείνα τα ήθη και ιδανικά που μας ενώνουν.
Ας δείξουμε σήμερα, πρώτα στους εαυτούς μας κι έπειτα σ΄όλους τους άλλους, πως μπορούμε να συνεννοηθούμε. Πως μπορούμε ν’ αγωνιστούμε για το πρώτιστο καθήκον που έχουμε όλοι. Την προστασία της αξιοπρέπειάς μας.
Ας αποτινάξουμε σήμερα, το μανδύα που καλύπτει τις κομματικές μας πλάτες και γίνεται πλέον βάρος στους ώμους μας, όταν πρόκειται ν’ αγωνιστούμε για έναν κοινό σκοπό.
Σήμερα, αύριο. Έστω για μια στιγμή. Έστω για μια μέρα.
