Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974 υπήρξε η ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΠΑΣΟΚ. Αν και κατ’ αυτή την έννοια το ΠΑΣΟΚ, ζωδιακά, ανήκει στον αστερισμό της Παρθένου, εντούτοις δεν είχε προκύψει από παρθενογένεση. Αποτέλεσε τη συνένωση τριών κατά βάση αταίριαστων πολιτικών ρευμάτων. Της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και ενός τμήματος της νεολαίας που είχε συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα της εποχής. Αν το θέταμε με καλλιτεχνικούς όρους είναι σαν να είχαν βρεθεί επί σκηνής ο Νίκος Γούναρης, ο Γαργανουράκης και οι Rollong Stones.
Για αυτό και στην ουσία το ΠΑΣΟΚ υπήρξε διαχρονικά ένα κόμμα αταίριαστων και δεν τα βρήκε ποτέ με τον εαυτό του. Συγκολλητικές ουσίες υπήρξαν μόνον ο Ανδρέας Παπανδρέου και η εξουσία. Με δεδομένο ότι έχουν τελειώσει και οι δυο για το ΠΑΣΟΚ, εάν ήταν σοβαροί θα έπρεπε σήμερα, με τη συμπλήρωση 38 χρόνων από τη Διακήρυξη, να υπογράψουν σε μια σεμνή τελετή τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΠΑΣΟΚ. Η αντίσταση σε αυτό που έχει ήδη συντελεστεί εκλογικά, πολιτικά και κοινωνικά, δεν μαρτυράει παρά μια παράλογη ισχυρογνωμοσύνη, που έχει να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα του σημερινού αρχηγού του.
Το ΠΑΣΟΚ ό,τι είχε να κάνει το έκανε, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, ό,τι είχε να πάρει το πήρε. Έχει καταστεί πλέον μια δύσμορφη απόφυση του πολιτικού συστήματος καθώς δεν ταιριάζει πουθενά, με τίποτα και με κανέναν.
Μεταξύ τους δεν ταιριάζουν. Σε τι να βάλουν πλάτη από κοινού ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος; Πάνω σε ποιο κοινό τόπο μπορούν να συζητήσουν ο Κώστας Σκανδαλίδης και ο Παύλος Γερουλάνος; Ποια προοπτική να συμμεριστούν και να μοιραστούν ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης με την Άννα Διαμαντοπούλου; Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι μια χαλαρή συνομοσπονδία «προσωπικών κόσμων». Ας πάει λοιπόν στον «άλλο κόσμο» να ησυχάσουμε από όλη αυτή τη φασαρία που κάνουν, χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένα νόημα.
Δεν ταιριάζουν επίσης στην κυβέρνηση που στηρίζουν, έτσι όπως τη στηρίζουν. Το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που ως ιδιότυπος «πυροτεχνουργός» ανέλαβε την ευθύνη να «αφοπλίσει» τη «βόμβα» που τοποθέτησε στα θεμέλια της ίδιας της χώρας το δίδυμο «Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου» αλλά την ίδια στιγμή είναι υποχρεωμένο να παρέχει πολιτική ασυλία στους δύο «βομβιστές». Τα μηνύματά του συνεπώς είναι θολά και αμφίσημα, με διάφορες εξυπνάδες περί «μη λευκών επιταγών». Για να εισπράξουν από τον Σαμαρά ένα «προχωρώ και μόνος μου» και να περιέλθουν για άλλη μια φορά σε αδιέξοδο.
Η εκλογική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποτελεί εθνικό στοίχημα. Αλλά αυτό ακριβώς πιστεύει το ΠΑΣΟΚ και για αυτό κρατάει αποστάσεις δήθεν ασφαλείας από την προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση για να σώσει τη χώρα, λοξοκοιτώντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς όμως η εξίσωση Πατρίδα = ΠΑΣΟΚ, ισχύει μόνον στα μυαλά των Πασόκων.
Δεν ταιριάζουν ούτε με τις ελπίδες και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Οι πολίτες που ονειρεύονται μια Ελλάδα εξωστρεφή, δημιουργική, καινοτόμα και παραγωγική ξέρουν καλά πως στο DNA του ΠΑΣΟΚ κρύβεται ένα άσβεστο μίσος για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Ψυχαναλυτικά μπορεί να εξηγείται από το γεγονός πως οι περισσότεροι ήταν παντελώς άχρηστοι, καθώς όπως είχε πει και αείμνηστος Κατσιφάρας «Αν δεν υπήρχε ο Αντρέας δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους». Όσοι πάλι νοσταλγούν τις παχυλές αργομισθίες στο δημόσιο ξέρουν πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία ελπίδα να ξαναπάρει το «γκουβέρνο», οπότε άνοιξαν πανιά κι έφυγαν για αλλού. Για να το πω, όπως το είχε πει και η Μελίνα Μερκούρη: Το ΠΑΣΟΚ δεν αρέσει σε κανέναν πλέον!
ΥΓ1: Στη φύση και στην ιστορία δεν υπάρχουν κενά. Απλώς η δύναμη που θα γίνει το «ΠΑΣΟΚ της επόμενης εικοσαετίας», δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Σίγουρα όμως έχει συλληφθεί και κυοφορείται!
ΥΓ2: Από το «3ης του Σεπτέμβρη να περνάς» στο… «δεν ταιριάζετε σου λέω»! Είναι η αψευδής απόδειξη της «αλλαγής» που έφερε το ΠΑΣΟΚ, αυτά τα 38 χρόνια, στην ελληνική κοινωνία.
Καλό μήνα σε όλους.
