Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Ο επικεφαλής του Eurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ αποχωρεί, όπως αποκάλυψε ολλανδική εφημερίδα, από την ολλανδική πολιτική σκηνή, μετά τη μη συμμετοχή του κόμματός του, των Εργατικών, στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας που διαμορφώνεται στη χώρα. Μέχρι τον Ιανουάριο, πάντως, όταν και λήγει η θητεία του, ο κ. Ντάισελμπλουμ θα παραμείνει στη θέση του στο Eurogroup.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο κ.Ντάισελμπλουμ δεν θα λείψει από κανέναν, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, και στην Ολλανδία το κόμμα του έχει υποστεί ιστορική καταβαράθρωση ποσοστών, εντασσόμενο και αυτό στην αλυσίδα των κεντροαριστερών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ανά την Ευρώπη που περνούν υπαρξιακή κρίση, γιατί το πολιτικό κοινό αναφοράς τους μετακινείται σε άλλους σχηματισμούς.
Στο μεταξύ, ο κ. Ντάισελμπλουμ κατάφερε να είναι από τα πιο αντιπαθή πρόσωπα στο εσωτερικό της χώρας. Συμβαίνει αυτό, διότι πολλές φορές δεν μας αρέσει αυτός που λέει πως πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις συμφωνίες, κάτι που είναι έξω από τη δική μας νοοτροπία. Και ο τρόπος του Ολλανδού πολιτικού, όμως, άφηνε περιθώρια για κριτική: σκληρός, άκαμπτος και επίμονος, εμφανιζόταν ως πιστός ακολουθητής του κ. Σόιμπλε στο όραμά του για την πορεία, αλλά και τη μετεξέλιξη της Ευρωζώνης, χωρίς πολλές διαφωνίες. Ο κ. Ντάισελμπλουμ ήταν ο μαθητής που ονειρευόταν ο κ. Σόιμπλε.
Όμως, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι πλέον μέσα στο κάδρο της εικόνας. Αναλαμβάνει ρόλο πυροσβέστη στη γερμανική Βουλή, λόγω και της παρουσίας της Εναλλακτικής για τη Γερμανία και απομακρύνεται από το οικονομικό πεδίο. Συνεπώς, ο κ. Ντάισελμπλουμ χάνει ένα σημαντικό στήριγμα, ενώ είναι άγνωστο ακόμα ποιος θα διαδεχθεί τον πολύπειρο Γερμανό πολιτικό. Η αλήθεια είναι πως ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν κατάφερε να πείσει ποτέ τους πολίτες, μιλώντας, ότι το μείγμα πολιτικής που εφαρμόζεται είναι το σωστό. Μπορεί και να είναι, αλλά η επικοινωνία είναι η μισή δουλειά. Και, ευτυχώς ή δυστυχώς, στην «απασφαλισμένη» ελληνική κοινωνία, το «κούνημα του δαχτύλου» διαρκώς, δεν βοηθά, ώστε να περάσει το μήνυμα και να υπάρξει ένα πραγματικό πρόγραμμα ελληνικής ιδιοκτησίας, με στήριξη από τον κόσμο.
Φυσικά, ως επικεφαλής του Eurogroup, ο κ. Ντάισελμπλουμ πιστώνεται και άλλα πράγματα: ενώ, στα λόγια, επέμενε για ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, στην πράξη συμβιβάζεται με ένα πλαίσιο υπερφορολόγησης και περιστολής δαπανών, πολλές φορές επί δικαίων και αδίκων, ενώ σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ πολλάκις προσπάθησε να τετραγωνίσει τον κύκλο, ώστε και να μην εισακουστούν ποτέ οι θετικές για την ελληνική οικονομία θέσεις του Ταμείου που θα είχαν όμως πολιτικό κόστος στην Ολλανδία και να εφαρμοστούν την ίδια ώρα οι σκληρότερες θέσεις του Ταμείου στην Ελλάδα.
Βέβαια, η μεγαλύτερη ήττα του κ. Ντάισελμπλουμ ήταν το ιστορικά χαμηλό ποσοστό του κόμματός που αποδεικνύει πως, παρά την ολλανδική οικονομική ανάπτυξη, κάτι έχει γίνει λάθος στην προκειμένη περίπτωση.
Μ΄αυτά και μ’ αυτά, ο κ. Ντάισελμπλουμ θα εξαργυρώσει λογικά την πολιτική του παρουσία με κάποια καλή απασχόληση στον ιδιωτικό ή στον ακαδημαϊκό τομέα. Και δεν υπάρχει απολύτως τίποτε κακό με αυτό. Η πολιτική του παρακαταθήκη, όμως, είναι αμφισβητούμενο τι πρόσημο θα έχει. Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα δεν θα λείψει.
