Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Τι καταλάβαμε από την προεκλογική περίοδο που διανύουμε; Πώς για να βγάζει η Μέρκελ τις selfies με χαρούμενους Σύριους πρόσφυγες και να ξαναφτιάχνει το image της αυστηρής αλλά δίκαιης «μητέρας», το οποίο είχε γρατζουνιστεί άσχημα διεθνώς, μετά το γεμάτο αγγλοσαξονικό φλέγμα #This Is a Coup, θα πρέπει τα νησιά μας «να τρώνε όλο το σκατό», για να κατηγορηθούμε στο τέλος και σαν φασίστες.
Πράγματι, ο κ. Γιούνκερ είχε δίκιο όταν είπε πως «η Ευρώπη είναι ο φούρναρης στην Κω». Αλλά αυτόν τον φούρναρη, ο κ. Γιούνκερ τον υποχρεώνει να πληρώνει ΕΝΦΙΑ, να προκαταβάλει το 100% του φόρου του και να ζει με ΦΠΑ 23%, σε ένα ακριτικό νησί που μόνο από τον τουρισμό έχει να προσδοκά ενώ δεν του εξασφαλίζεται η παραμικρή ανταποδοτικότητα για τους φόρους που πληρώνει. Τίποτα από όλα αυτά δεν απασχολεί τον Γερμανό ή Λουξεμβουργιανό φούρναρη, ο οποίος δεν θα δώσει κανένα ψωμί σε κανέναν… Αν ο κ. Γιούνκερ αυτό μπορεί να το λέει «οικογένεια», προφανώς εννοεί στον κώδικα της Μαφίας.
Μέσα σ’ αυτή την «όμορφη ατμόσφαιρα», χάσαμε τη μάχη με τη στρατηγική Τσίπρα; Χάσαμε τη μάχη για να αποφύγουμε έναν πόλεμο. Τώρα τα «πως» και τα «γιατί» δεν έχουν τόση σημασία. Σημασία έχει να σκεφτούμε ψύχραιμα, αν το μόνο που μας μένει είναι να διαχειριστούμε την ήττα ή να… πάρουμε τα όπλα. Το δίλημμα ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι «ευρώ ή δραχμή». Το δίλημμα ήταν εξαρχής και εξακολουθεί να είναι: «ευρώ ή εμφύλιος». Αυτό το δίλημμα δεν μπορεί να επιλυθεί με όρους προσφυγής σε εκλογές, καθώς αντανακλά σε θεμελιακές γεωπολιτικές σταθερές. Κάθε μετατόπιση και της παραμικρής μοίρας στις γεωπολιτικές συντεταγμένες, σημαίνει όχι απλά πολιτική αλλά πολιτειακή ρευστότητα και εν τέλει σύγκρουση.
Η δημοκρατία είναι σε αδιέξοδο. Αυτή είναι μια αλήθεια που οφείλουμε να την παραδεχτούμε, από τη στιγμή που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τις «κλειστές τράπεζες» με ένα ψηφοδέλτιο. Δημοκρατία σημαίνει τουλάχιστον δυο επιλογές. Εδώ μιλάμε για μία… Εκτός κι αν εξετάσουμε ως επιλογή τον πόλεμο. Ο οποίος στη σημερινή εποχή, κληρονόμο του “make love, not war”, μπορεί να είναι μόνον εμφύλιος. Οπότε και η «παγκόσμια κοινή γνώμη» είναι ήσυχη πως φταίνε αυτοί που «σκοτώνονται μεταξύ τους» και κανείς άλλος.
Σε μια «δημοκρατία» λοιπόν η οποία είναι αναγκασμένη πλέον να σκηνοθετείται ως τις παραμικρές της λεπτομέρειες για να μοιάζει τέτοια χωρίς να είναι φυσικά, μιλάμε στην ουσία για «το τέλος της πολιτικής». Η πολιτική έχει πάψει προ πολλού να είναι η τέχνη του εφικτού και γίνεται «ο κόσμος του Disney». Ο Λαφαζάνης πάει με ταξί στο Νομισματοκοπείο και η Ζωή αλλάζει λάστιχο… Τι είπατε; Η φαντασία στην εξουσία ή αλλιώς… «ό,τι θέλουν τα παιδιά».
Υπό αυτές τις συνθήκες, η σοφή ρήση του Κινέζου κομμουνιστή ηγέτη Ντενγκ Χσιάο Πινγκ: «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, μου είναι αδιάφορο. Αρκεί να πιάνει ποντίκια», θα καθησυχάζει την αριστερή μου συνείδηση πίσω από το παραβάν καθώς θα ρίχνω «δαγκωτό» στο … νέο Τσίπρα!
ΥΓ: Στη διάρκεια του «εικονικού πνιγμού» τον οποίο υπέστη και έχοντας απωλέσει τις αισθήσεις του «μεταφέρθηκε» σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο είδε τη Νέα Ελλάδα να αναδύεται μέσα από το νερό σαν αναγεννημένη Αφροδίτη. Μόλις συνήλθε, συνειδητοποίησε ασφαλώς την ακρότητα της μεθόδου, όμως είχε πλέον στο μυαλό του ένα καθαρό όραμα για το «αναπτυξιακό μπουμ» της χώρας μέσα στην ευρύτερη Μεσόγειο. Τότε βρήκε ξανά τον εαυτό του κι αναφώνησε, συντονιζόμενος με τον «εσωτερικό ρυθμό» της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων: «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη!». Γαμάτο;
