Οι ελληνικές ομάδες εξακολουθούν, σε βασικά θέματα αντιμετώπισης της κρίσης, να λειτουργούν με παραγοντικές αντιλήψεις και αλαζονεία άλλων εποχών.
Οι αλλαγές προπονητών στη διάρκεια της σεζόν δεν είναι ούτε ασυνήθιστο, ούτε αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο στο ποδόσφαιρο. Μόνο που φέτος, παράγινε.
Αν εξαιρεθούν ο Αστέρας Τρίπολης με τον Τσιώλη και ο ΠΑΣ Γιάννενα με τον Χριστόπουλο, όλες οι άλλες ΠΑΕ άλλαξαν τους προπονητές τους. Πολλές, μάλιστα, περισσότερες από μία φορά.
Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες η κρίση των προέδρων για την απόφαση να αλλάξουν τον προπονητή τους δεν ήταν παράλογη. Σε άλλες, όμως, η λογική πήγε περίπατο μαζί με τον κόουτς!
Η ΑΕΚ έδιωξε τον Λίνεν παραμονές των πιο κρίσιμων αγώνων της για να παραμείνει στην κατηγορία και δεν δικαιώθηκε.
Ο Παναθηναϊκός κράτησε ελάχιστα τον Ρότσα παρότι έδειχνε να μπορεί να ελέγξει την πορεία της ομάδας και τον αντικατέστησε με τον Φάμπρι, ολοκληρώνοντας την «καταστροφή».
Ο Ζαρντίμ έφυγε αήττητος από τον Ολυμπιακό, ο Δώνης αποχώρησε εσχάτως από τον ΠΑΟΚ μετά από σοβαρές κόντρες με τον κόσμο και μένοντας εκτός τελικού στο Κύπελλο, αλλά τώρα ο ΠΑΟΚ μπαίνει στα πλέι οφ χωρίς τον προπονητή που είχε όλη τη χρονιά.
Η Ξάνθη είχε τον Ουζουνίδη, τον έδιωξε, τον ξαναπήρε και τον άφησε ξανά. Η Βέροια έκανε περίπου το ίδιο με τον Καλαϊτζίδη. Ο Πανιώνιος είχε σούπερ πορεία στον πρώτο γύρο με τον Ελευθερόπουλο, αλλά μετά από μερικά αρνητικά αποτελέσματα έπαοψε να τον εμπιστεύεται. Κι ο Ατρόμητος έδιωξε τον Αναστόπουλο λίγες εβδομάδες μετά τους διθυράμβους για τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη.
Όταν οι ομάδες μας μάθουν ότι εκτός από το να αγοράζουν φτηνά και να ανακαλύπτουν ταλέντα, χρειάζεται να αφήνουν τον προπονητή τους για πάνω από μία σεζόν ώστε να δουν τα αποτελέσματα της δουλειάς του και να δημιουργούνται ομοιογενή και ισχυρά σύνολα, τότε υπάρχει ελπίδα να αντέξει το ποδόσφαιρό μας στο περιβάλλον της γενικότερης ανέχειας στη χώρα.
