Κάθε αγωνιστική ο Παναθηναϊκός νιώθει ότι βρήκε τον πάτο του βαρελιού, αλλά αμέσως συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Πολλοί οπαδοί της ομάδας λένε, μέσα στην οργή και την απελπισία τους, ότι είναι εξευτελιστικός στόχος για τον Παναθηναϊκό η συμμετοχή στα play-off. Ότι είναι ντροπή και κατάντια να μάχεται για να προσπεράσει τα Γιάννενα ή τον Λεβαδειακό.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η απόγνωση του Παναθηναϊκού (που χάνει ακόμη κι όταν γλιτώνει πέναλτι, παίζει σχετικά καλά και δεν βάζει σίγουρα γκολ, όπως συνέβη με τον Άρη) μπορεί να τον οδηγήσει πράγματι εκτός Ευρώπης στη νέα περίοδο. Κι αυτό θα είναι η απόλυτη καταστροφή, πέραν της ηθικής κατρακύλας.
Ο Αλαφούζος εδώ και καιρό δεν βρίσκει σωτήρες, στην αναζήτησή τους εντός των «μετοχικών τειχών» ή υπό τη μορφή νέων επενδυτών. Αυτό που ψάχνει είναι ζεστό χρήμα. Από δάνειο, από περικοπές σε ομάδα και ΠΑΕ, από την παρουσία του χρόνου στην Ευρώπη.
Τα λάθη των διοικήσεων του Παναθηναϊκού είναι πολλά και καταγεγραμμένα. Πολλές από τις επιλογές και αποφάσεις της νυν διοίκησης, επίσης έχουν χαρακτηριστεί ολέθριες.
Στην απομόνωση, ωστόσο, από παλιούς μετόχους ή νέους χρηματοδότες, ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου δεν έχει περιθώριο να υποτιμά τον τελευταίο στόχο της περιόδου, διότι αλλιώς μπορεί να μην υπάρξει η επόμενη περίοδος.
Ακούγεται υπερβολικό, αλλά το ίδιο θα ακουγόταν και στην αρχή της σεζόν αν κάποιος έλεγε ότι ο ΠΑΟ θα ήταν δέκατος στη βαθμολογία, 31 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό και μόλις 6 πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού.
Το πρόβλημα δεν είναι πλέον ο ανεπαρκής Φάμπρι ή το περιορισμένων δυνατοτήτων ρόστερ. Προπονητής και παίκτες, αναλώσιμοι και υπό αμφισβήτηση ή χλεύη, με καταρρακωμένη ψυχολογία, αυτοί είναι που καλώς ή κακώς καλούνται να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό στη μοναδική λύση επιβίωσης. Στην ευρωπαϊκή έξοδο μέσω των play-off που κάποτε ήταν ντροπιαστική αγγαρεία, αλλά τώρα είναι στόχος-μονόδρομος για το σύλλογο.
Κανονική λύση θα μπορούσαν να δώσουν οι λεφτάδες μέτοχοι της ΠΑΕ, αλλά αν ήταν θα το είχαν κάνει. Οι εγωισμοί, οι κόντρες και η φαγωμάρα μεταξύ τους δεν τους αφήνουν χρόνο για λύσεις στα προβλήματα που εκείνοι δημιούργησαν.
Είναι αχαρακτήριστο εκ μέρους τους να κριτικάρουν τον κάθε Αλαφούζο, τον κάθε Φάμπρι, τον κάθε Μπουμσόνγκ-Τοτσέ για τα δικά τους «εγκλήματα» όταν ήταν παρόντες ή με την απουσία τους…
