Γράφει ο Ηλίας Διακουμάκος
‘’…αστοί με τίτλους αγυρτείας, ηθικολόγοι, υποκριτές,
μεταμφιεσμένοι παρθένες της εγκράτειας… εκλογική φάρσα με ψηφοφόρους ξύλινους, οι υποψήφιοι αστοί ντυμένοι παλιάτσοι
στο χορό των πολιτικών ελευθεριών
με δάκρυα στα μάτια για τα βάσανα του κόσμου
με πάθος για την καθαρότητα του έθνους
και την δόξα της πατρίδος…’’
‘’Ο Θίασος’’, Σωκράτης Μάλαμας
Η επιστροφή του ασώτου
Η ιστορία έχει ως εξής: ο γόνος μίας μεγαλοαστικής οικογένειας με πολιτική παράδοση κληρονομεί ένα ανεκτίμητης αξίας περιουσιακό στοιχείο. Πρόκειται για το βαρύ όνομα που του άφησαν παρακαταθήκη ο παππούς και ο πατέρας του, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Μαζί με το όνομα κληρονομεί και ένα μαγαζί με στρωμένη πελατεία. Ο κληρονόμος, όμως, δεν είναι καλός διαχειριστής και το μαγαζί σύντομα κλείνει. Έτσι αναγκάζεται να πάρει την βαλίτσα του και να φύγει για τα ξένα. Κάνει πολλά ταξίδια δίνοντας βαρυσήμαντες διαλέξεις σε μεγάλα πανεπιστήμια. Χαροκόπος και εραστής της καλής ζωής, διάγει πολυτελή και ηδυπαθή βίο ξοδεύοντας τα ανεξάντλητα αποθέματα της οικογενειακής περιουσίας.
Μετά από λίγο καιρό επιστρέφει από την μαύρη ξενιτιά για να διεκδικήσει καινούργιο ρόλο στην πτωχευμένη επιχείρηση. Δεν τα βρίσκει με το νέο αφεντικό της και αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα: να ανοίξει το δικό του μαγαζί διεκδικώντας την παλιά πελατεία του πατέρα του που θεωρεί ότι δικαιωματικά του ανήκει. Η επιστροφή του ασώτου είναι πλέον γεγονός και οι πελάτες σφάζουν τον μόσχο τον σιτευτό πανηγυρίζοντας για το μεγάλο comeback. Αυτή είναι η πρώτη εκδοχή της ιστορίας γιατί υπάρχει και δεύτερη.
Φανέρωσε την μάσκα που κρύβεις κάτω από την μάσκα που φοράς
Η δεύτερη εκδοχή έχει ως εξής: Σε μία φαιδρή μπανανία των Βαλκανίων ένας πράκτορας καταφέρνει να εκλεγεί πρωθυπουργός λέγοντας ψέματα στον λαό. Η μπανανία βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και το μέλλον της διαγράφεται σκοτεινό και αβέβαιο. Παρόλα αυτά, ο πράκτορας καταφέρνει να πείσει τους ιθαγενείς ότι ‘’λεφτά υπάρχουν’’ και ότι δεν επίκειται καμία χρεοκοπία.
Παρότι είναι ‘’λίγος’’ σε σχέση με την κρισιμότητα των περιστάσεων, παρότι δεν έχει την στόφα του χαρισματικού ηγέτη που μπορεί να συγκινήσει τις μάζες ,όπως αριστοτεχνικά ήξερε να κάνει ο πατέρας του (γνωστός και ως ο ‘’Ανδρέας της Αλλαγής’’) και παρότι δεν τον διέπει η ευφράδεια λόγου που χαρακτήριζε τον παππού του (ο επονομαζόμενος ‘’Παπατζής’’ ή ‘’Γέρος της Δημοκρατίας’’) καταφέρνει να πείσει τους ιθαγενείς να τον ψηφίσουν.
Ο πράκτορας είναι μέτριος και το ξέρει. Δεν είναι ηγέτης, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν διαθέτει τίποτα το χαρισματικό εκτός από το βαρύ όνομα που κληρονόμησε. Είναι γνωστό ότι δουλεύει για ξένα συμφέροντα (η θητεία του στο υπουργείο εξωτερικών το έχει αποδείξει). Δεν διαθέτει κανέναν συνεκτικό δεσμό με την χώρα που τον εξέλεξε για πρωθυπουργό. Δεν είναι ούτε σε θέση να αρθρώσει δύο σωστές κουβέντες στην γλώσσα των ιθαγενών που τον ψήφισαν.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αφού ισοπεδώσει την χώρα παραδίδοντας την σιδηροδέσμια και ταπεινωμένη στα νύχια των διεθνών τοκογλύφων, αποσταθεροποιώντας συγχρόνως την ευρωζώνη, φεύγει για το εξωτερικό. Αυτό που του είχαν αναθέσει να κάνει το έκανε.
Μετά από λίγο καιρό ο πράκτορας επιστρέφει. Ιδρύει το δικό του κόμμα και κατεβαίνει στις εκλογές διεκδικώντας ρυθμιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της μπανανίας. Έχει από τους ιθαγενείς την αξίωση να ξεχάσουν το οδυνηρό παρελθόν. Με περίσσιο θράσος και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής εμφανίζεται στις τηλεοράσεις καταγγέλλοντας τις καταστροφικές πολιτικές που έφεραν την μπανανία στο σημερινό της κατάντημα.
Έμπλεος από αισθήματα συμπόνιας, ένδακρυς και περίλυπος έως θανάτου για τα βάσανα του κοσμάκη, στηλιτεύει την πολιτική διαφθορά και ομνύει στο όνομα των μεγάλων ρήξεων που έρχονται… Θράσος, αμετροέπεια, παραφροσύνη ή κάτι άλλο;
Υπηρέτης ξένων αφεντάδων
Το να είσαι οικονομικός δολοφόνος και να καταστρέφεις μία ολόκληρη χώρα βρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία έχει μία λογική. Είσαι εντεταλμένος από κάποια κέντρα αποφάσεων να κάνεις την βρώμικη δουλειά. Αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα ότι έχεις προσωπικά με κανέναν, δεν σημαίνει ότι ενεργείς από μίσος για την χώρα που διαφεντεύεις για λογαριασμό τρίτων. Απλά ξέρεις ότι αυτή είναι η δουλειά σου. Είσαι δωσίλογος γιατί δίνεις λόγο σε κάποιους ιεραρχικά ανώτερους για ό,τι κάνεις. Είσαι ανδρείκελο, μαριονέτα, διορισμένος και εντεταλμένος. Είσαι ‘’κακός’’ για τους περισσότερους, γιατί με τις αποφάσεις σου επηρεάζεις αρνητικά τις ζωές τους. Ξέρεις, όμως, πως να είσαι ‘’καλός’’, χρήσιμος και ωφέλιμος για κάποιους άλλους…
Ο οικονομικός δολοφόνος δεν είναι απαραίτητα ένας ακόμη διεφθαρμένος και παραδόπιστος πολιτικάντης. Ο ίδιος μπορεί να βλέπει τον εαυτό του σαν έναν εκσυγχρονιστή πολιτικό με όραμα, έναν συνεπή νεοφιλελεύθερο που πιστεύει στην ανάπτυξη μέσω των αποκρατικοποιήσεων και της απορρύθμισης. Μπορεί να νομίζει ότι είναι ένας ‘’αντί-εξουσιαστής στην εξουσία’’, στρατευμένος στην υπόθεση της ‘’Παγκόσμιας Διακυβέρνησης’’. Ένας καλοπροαίρετος ιδεολόγος που πιστεύει στην ανάδειξη μίας ‘’Νέας Εποχής’’ για την ανθρωπότητα και πασχίζει για τον δημοκρατικό, ειρηνικό και ασφαλή κόσμο της ‘’Νέας Τάξης Πραγμάτων’’.
Όλα καλά μέχρι εδώ. Όταν όμως ο οικονομικός δολοφόνος έχει κάνει την βρώμικη δουλειά και έχει ολοκληρώσει την αποστολή του γιατί να επιστρέψει πάλι στον τόπο του εγκλήματος; Δεν έχει ίχνος ντροπής για ό,τι έχει κάνει;
