“Μέσα σε ολόκληρο το Παρίσι με εγκαταλείπω….” τραγουδάει η Indila στο Dernière Danse και τα «σπάει» στο Youtube και όχι μόνο….
Ο «τελευταίος χορός» ταιριάζει γάντι στη μισή κυβέρνηση που θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες στο Παρίσι, όπου αποφασίστηκε να διεξάγονται πλέον οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα για να μην υπάρχει βαρύ ψυχολογικό κλίμα στην Αθήνα από την παρουσία των εκπροσώπων των δανειστών. Έτσι ετοιμάζουν τις αποσκευές τους οι Χαρδούβελης, Σταικούρας, Δένδιας, Βρούτσης, Μητσοτάκης, Αθανασίου, Λαζαρίδης και Παπασταύρου μαζί με τους Πρωτόπαπα και Πιερακάκη από το ΠΑΣΟΚ.
Τι θα κάνουν όλοι αυτοί στο Παρίσι, εκτός από βόλτες στη Ντίσνευλαντ; Θα προσπαθήσουν, λέει, να συμφωνηθούν κάποιες ελαφρύνσεις σε φορολογικά βάρη όπως ο ΕΝΦΙΑ και η εισφορά αλληλεγγύης και κάποιες καλύτερες ρυθμίσεις για τα «κόκκινα δάνεια», κυρίως των επιχειρήσεων. Αυτά.
Η κυβέρνηση δηλαδή κρατάει εξαιρετικά χαμηλά τον πήχη, ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο την τακτική που εφάρμοζε κάποτε η ΓΣΕΕ στις διαπραγματεύσεις με τον ΣΕΒ. Ίσως αυτό και να εξηγεί τη συμμετοχή του φίλου μου του Πρωτόπαπα στη διαπραγματευτική ομάδα. Με συνδικαλιστικούς όρους δηλαδή, ό,τι επιτευχθεί θα παρουσιαστεί σαν «μεγάλη επιτυχία» για να έχει να πει κάτι ο Σαμαράς όταν θα ανέβει στη ΔΕΘ.
Κι αυτό όμως είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Στο στρατόπεδο των δανειστών επικρατεί η μεθοδολογία top down: πρώτα οι συνολικές παραδοχές και οι συνολικοί δημοσιονομικοί στόχοι για το 2015-2016 και ύστερα τα επιμέρους μέτρα και οι επιπτώσεις τους. Και φυσικά, καμία ουσιαστική ρύθμιση για το δεύτερο πριν αντιμετωπιστεί το πρώτο.
Στην πραγματικότητα λοιπόν η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Αν δεν υπάρξει διευθέτηση βιωσιμότητας, όσες «τεχνικές ρυθμίσεις» κι αν γίνουν, η ελληνική οικονομία θα εξακολουθεί να υφίσταται την καταστροφή που βιώνει σήμερα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, παρ’ όλα αυτά, ακολουθεί την προσφιλή τακτική του ροκανίσματος του χρόνου καθώς αυτό σημαίνει επιμήκυνση της παραμονής στην εξουσία και …. έχει ο Θεός.
Αλλά η τακτική ροκανίσματος του χρόνου στην πραγματικότητα είναι «εκτός τόπου και χρόνου», καθώς η οικονομία δεν θα μπορεί για πολύ ακόμη να είναι πολιτικά διαχειρίσιμη. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει δυο επιλογές.
Η μία είναι να πάει στο Παρίσι για να βάλει πραγματικά την εθνική «κόκκινη γραμμή», δηλαδή τη βάση της συνολικής διευθέτησης του χρέους. Ειδικά στο σημερινό ταραγμένο γεωπολιτικό σκηνικό, η Ελλάδα έχει «χαρτιά» που μπορεί να τα ρίξει στο τραπέζι και να κινηθεί με αποφασιστικότητα προς αυτή την κατεύθυνση. Το αν θα μειωθεί 10 ή 20% η εισφορά αλληλεγγύης και τι θα γίνει με τον ΕΝΦΙΑ θα έπρεπε κανονικά να είναι θέμα συζήτησης μεταξύ τμηματαρχών του Υπουργείου Οικονομικών και της τρόικας και όχι ασφαλώς του μισού υπουργικού συμβουλίου της χώρας.
Η άλλη επιλογή είναι να πάρει ό,τι δώσουν οι δανειστές και να χορέψει τον «τελευταίο χορό» που λέει και η Indila, καθώς οι εκλογές πλέον θα πρέπει να θεωρούνται αναπόφευκτες.
