Γράφει ο Νίκος Ζόμπολας
Στο τελευταίο δημοψήφισμα του 2015 ψήφισα “ΝΑΙ” και το υποστήριξα και δημόσια.
Ναι στην εύρωπη, ναι στο ευρώ, ναι στην σταθερότητα, ναι στη νομιμότητα, με αίσθημα ευθύνης.
Μέσα μου όμως, αναδεικνύονταν διάφορα ΟΧΙ, όχι στον διχασμό, όχι στην Γερμανική ΕΕ, όχι στην οικονομική μας υποδούλωση, όχι στην εκδούλευση μας.
Τελικά, ο πρωθυπουργός μας πήρε τα ναι και τα όχι και τα έκανε ότι τον εξυπηρετούσαν. Μόνο ένας αριστερός θα μπορούσε να τα κάνει ότι γουστάρει. Η αριστερή ιδεολογία του τίποτα.
Δημοψήφισμα χωρίς λόγο και αιτία διχασμού εις μάτην. Η αριστερά που ξέρει πως να διχάζει και η δεξιά που ξέρει πως να ενώνει. Δεν είχε καν το θάρρος να υποστηρίξει ένα σαφές ερώτημα δημοψηφίσματος.
Τελικά, τα 3,5 εκατομμύρια του ΟΧΙ, ξεφτιλίστηκαν από τον πρωθυπουργό τον ίδιο που το υποστήριξε κιόλας και τα 2,5 εκατομμύρια του ΝΑΙ, επιβεβαιώθηκαν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Κανείς όμως δεν κατάλαβε και δεν μπήκε στον κόπο να αναλύσει τα 3,5 εκ. “ΟΧΙ”. Ήταν τα παραπάνω ΟΧΙ που πολεμούσαν μέσα μου.
ΟΧΙ στην εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Τώρα λοιπόν που ο Τραμπ ευνοεί τα δημοψηφίσματα στην Ευρώπη και άνοιξε η κουβέντα για δραχμή, ήρθε ο καιρός για ένα νέο:
“Πεινασμένοι (δραχμή) ή ξεφτιλισμένοι (ευρώ)”;
Μόνο μία δεξιά ηγεσία μπορεί να σας απαλλάξει από αυτό το αιμοβόρο δίλημμα.
