Γράφει ο Νίκος Ζόμπολας
Είμαστε στην τελευταία ταινία του Harry Potter, στο Χόγκουαρτς επιτίθενται όλα τα κακά πνεύματα του παρελθόντος, έχουν βγάλει τις 4 ψυχές του κακού Βόλντεμορτ και ετοιμάζονται για την τελική μάχη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να ξορκίσει το παρελθόν, όλο, όχι μέρος, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος, για να πάει μπροστά, να αποτινάξει από πάνω του τις παθογένειες του παρελθόντος και να προχωρήσει στην μεταμνημονιακή εποχή και στην ύστερη μεταπολίτευση .
Ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Παναγής Τσαλδάρης με τον Παπάγο, πέθαναν. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Η δεξιά είναι εδώ και το ιστορικό κέντρο που εξέφραζε την δεξιά παλιά, λίγο πιο φιλελεύθερη, λίγο πιο ελαφριά, λίγο αλάτι και πιπέρι. Η ουσία βρίσκεται στο έμψυχο δυναμικό, στην ικανότητα, στον εθελοντισμό.
Έκει που το έπιασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και αναδεικνύει νέα στελέχη, με προβλήματα και σπόντες δεν λέω, αλλά κάτι νέο να γεννιέται. Το θέμα είναι αν προχωρήσει ή είναι κατ’επίφαση. Το θέμα είναι αν το φτάσει μέχρι τέλους και έχει το σθένος να το τελειώσει.
Ιδέες και αρχές υπάρχουν, θέσεις επίσης, όμως χρειάζονται και βαφτίσια και κυρίως να φανούν όλα αυτά στην πράξη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνεπής, δεν λειτουργεί με φιλίες και θα εκπλήξει πολλούς. Ελπίζω μόνο, να μην τους τρομάξει από την τεράστια έκπληξη και να το χωνέψουν όλο αυτό και σίγουρα οι εσωτερικές αντιδράσεις θα είναι τεράστιες.
Εντάξει, θα μιλήσει και ο Σαμαράς στο συνέδριο να υπερασπιστεί την υστεροφημία του, λίγο ο κεντρώος, μεσαιοχωρίτης Αβραμόπουλος, μούγγα ο Καραμανλής και ο Μειμαράκης, όπως αγαπάει ο καθένας. Λογικό να τους δωθεί το βήμα και να υπάρχει σεβασμός σε όλους.
Θα θέλαμε να δούμε βέβαια και πιο ενεργό ρόλο στα νέα στελέχη από το μητρώο, αλλά δεν τους κυνηγάει κανείς, αρκεί που θα είναι εκεί και θα αναμειχθούν με τα παλαιά, τις αλεπούδες.
Το διακύβευμα είναι ότι δεν θα ασχοληθεί πλέον κανείς με το τι είπε ο καθένας πρώην και που κάθησε και τι ώρα ήρθε.
Πρέπει όντως να αλλάξει η Ελλάδα, το παραδέχονται όλοι πλέον, είναι μεγάλο το βάρος, δεν θα μας περιμένει κανείς και δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε και κανέναν.
Ξεχνάμε το παρελθόν, το σεβόμαστε αλλά το ξορκίζουμε και δίνουμε όραμα. Κανείς δεν θα πει όχι και κυρίως δεν δικαιούται να αρνηθεί να μην συμμετάσχει σε όλο αυτό.
