Γράφει ο Νίκος Ζόμπολας
Προσπαθώ να κάνω αντιπολίτευση στον Τσίπρα και δυσκολεύομαι να στοιχειοθετήσω επιχειρήματα, πρώτα ως κεντροδεξιός και μετά ως ΝΔκράτης.
Προσπαθώ να τον πετύχω κάπου στην γωνία, να τον «ξεκάνω» στην κριτική, αλλά γλυστράει σαν χέλι, την μία έτσι, την άλλη αλλιώς.
Την μία μέρα είναι νεοφιλελεύθερος και πουλάει την κάθε ΤΡΑΙΝΟΣΕ, βλέπει ανθρώπους του κεφαλαίου, απαγορεύει τις απεργίες, κόβει συντάξεις, βλέπει τον Τραμπ, το παίζει πατριώτης, υπερασπίζεται τον λαικοδεξιό εταίρο του με πάθος , κυνηγάει τους βαρόνους των μίντια και τους σημιτικούς και υπερασπίζεται τον Κώστα Καραμανλή.
Την άλλη νεοκομμουνιστής, με τις αλλαγές φύλλου, την απαξίωση της παιδείας και τον διαχωρισμό εκκλησίας-πολιτείας, την καθυστέρηση του Ελληνικού, την ανοχή στους αναρχικούς, συναντιέται με τον Μαδούρο και μιλάει για τον ΕΑΜ.
Μονά-ζυγά είναι ο άνθρωπος, μοναχοφάης, δεν αφήνει τίποτα στους άλλους, τα κάνει όλα και συμφέρει και μάνα και αδελφή και αγάπη εσύ.
Έχει βγάλει άδεια δακτυλίου, όποτε θέλει μπαίνει μέσα στο κέντρο με την τζιπάρα του και μας γεμίζει καυσαέριο.
Όταν οι ΝΔκράτες έχουν κάποιο εσωτερικό πρόβλημα, βρίσκει ευκαιρία και τρυπώνει ανάμεσα.
Είναι τζόκερ, μπαίνει πλέον παντού.
Δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις, δύσκολο να αποκτήσει και στίγμα όμως πλέον και ο χρόνος μας περνάει με άδειες τσέπες και γκρίνια.
Μέχρι τώρα καλά, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
