Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Δημοψήφισμα αποφασίστηκε να γίνει στην Ελβετία με θέμα τον περιορισμό των μεταναστών σε ποσοστό 0,2% επί του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Το δημοψήφισμα θα λάβει χώρα στις 30 Νοεμβρίου και θα αποτελέσει την απόφαση του Ελβετικού λαού για τον περιορισμό του αριθμού των μεταναστών που θα εισέρχονται στη χώρα σε αριθμό μόλις 16.000.
Το σχετικό ρεπορτάζ της καθημερινής αναφέρει πως το 2013 μετανάστευσαν στην Ελβετία 82.800 άνθρωποι.
Η καμπάνια της ελβετικής κυβέρνησης υπέρ του ναι έχει τίτλο ecopop και έχει ως βασικό της επιχείρημα είναι ότι… λιγοστεύει ο χώρος. “Σταματήστε τον υπερπληθυσμό – προστατέψτε τους φυσικούς μας πόρους” είναι το σύνθημα του ecopop.
Το δημοψήφισμα έρχεται μόλις λίγους μήνες μετά την απόφαση για ποσόστωση στον αριθμό των μεταναστών προερχομένων από την ευρωπαϊκή Ένωση.
Το περιβαλλοντικό ζήτημα με το οποίο συνδέεται η νέα προσπάθεια της Ελβετίας να κλείσει την εισροή μεταναστών στο εσωτερικό της φαίνεται πως δεν πείθει μέρος των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα. Οι πράσινοι κάνουν σφοδρή κριτική στη ρητορική της καμπάνιας υπέρ του ναι και συμμετέχουν στο αντίστοιχο κίνημα “όχι στο ecopop”. Το δικό τους επιχείρημα είναι ότι οι φυσικοί πόροι εξαντλούνται από τον σπάταλο καπιταλισμό όπως έχει εξελιχθεί στις βιομηχανικές ανεπτυγμένες χώρες και τον σημερινό τρόπο ζωής.
Το δημοψήφισμα αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον από την υπόλοιπη Ευρώπη και σίγουρα από τις Βρυξέλλες που είχαν αντιδράσει έντονα στην πρωτοβουλία ποσόστωσης των ευρωπαίων μεταναστών τον περασμένο Φεβρουάριο.
Αυτό πιθανόν θα προκαλούσε ένα ενδεχόμενο ναι στο δημοψήφισμα θα ήταν η ανάλογη πρωτοβουλία και άλλων ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών κρατών που βλέπουν τους αριθμούς των μεταναστών προς αυτές να αυξάνονται.
Είναι γεγονός ότι η φοβικότητα των ανεπτυγμένων χωρών για τις συνέπιες της παγκόσμιας ύφεσης μετατρέπει σταδιακά την Ευρώπη σε μια ένωση – φρούριο ενώ αντίστοιχα εγείρει τείχη ακόμη και ανάμεσα στα κράτη μέλη της ΕΕ. Η Ελβετία είναι από τις χώρες που πρωτοστατούν σε αυτή την τάση, παρουσιάζοντας αυτή τη νέο-συντηρητική πολιτική υπό τον μανδύα οικονομικών θεωριών (όπως αυτών της έλλειψης φυσικών πόρων) που σήμερα δεν έχουν κανένα κύρος, αλλά αντίθετα παραπέμπουν σε θεωρίες που αναπτύχθηκαν στον πρώιμο καπιταλισμό.
