Του Μιχαήλ Στυλιανού
Νεκροτομή Δυτικής Ενημέρωσης
Gekaufte Journalisten B’
Ο Γερμανός συγγραφέας του μπεστ σέλλερ «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι», σε συνέντευξή του στο διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο Ρ.Τ. (Ρωσία Σήμερα), προβαίνει σε εκρηκτικά διδακτικές αποκαλύψεις:
— για τον βαθμό διάβρωσης των Δυτικών ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από τις μυστικές υπηρεσίες,
–για την μέθοδο προσέγγισης και στρατολόγησης δημοσιογράφων ως «ανεπίσημων μυστικών» πρακτόρων και
–για την μεταβολή μεγάλων και έγκυρων ΜΜΕ σε όργανα εξαπάτησης του κοινού, με προπαγανδιστικές προ-κατασκευές, επιτελείων μυστικού πολέμου.
Μιλάει για άρθρα εφημερίδων παγκόσμιου κύρους, που έχουν γραφτεί σε γραφεία μυστικής υπηρεσίας και δημοσιεύονται με την υπογραφή έγκυρου και διάσημου δημοσιογράφου. Για άλλα, που συντάσσονται κατά τις υποδείξεις δισεκατομμυριούχων ή της C.I.A. Για την αυτολογοκρισία εφημερίδων, που θεωρούνται οι εγκυρότερες. Και για δικαστικές αποφάσεις πού δικαιώνουν την απόλυση εργαζομένου, ο οποίος αρνήθηκε πρόταση της γερμανικής κατασκοπείας να γίνει ανεπίσημος πράκτορας της.
Αναφέρει πως από την έκδοση του βιβλίου του στο σπίτι του έχουν γίνει έξη (!) έρευνες της Αστυνομίας και ότι ο εισαγγελέας του απήγγειλε κατηγορία για «διαρροή μυστικών του κράτους».
(Τώρα μπορεί να του απαγγελθεί και νέα κατηγορία, μια και χαρακτηρίζει την Γερμανία «αμερικανική αποικία» και «Μπανανία», όπου δεν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία του Τύπου.)
Τι τον οδήγησε στη συγγραφή του «Gekaufte Journalisten»;
Ο Ούντο Λουφτκότε, πρώην αρχισυντάκτης της εγκυρότατης Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε απαντά:
«Ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο είναι ότι φοβάμαι πολύ ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη και δεν θέλω να ξαναζήσουμε αυτή την εμπειρία. Επειδή ο πόλεμος δεν έρχεται ποτέ μόνος του, Υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που σπρώχνουν προς τον πόλεμο. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και οι δημοσιογράφοι. Και έχω περιγράψει στο βιβλίο μου πως έχουμε εξαπατήσει τους αναγνώστες μας, σπρώχνοντας προς τον πόλεμο και δεν το θέλω πια. Έχω σιχαθεί πια αυτή την προπαγάνδα. Ζούμε σε μια Μπανανία, όχι σε μια δημοκρατική χώρα, με ελεύθερο Τύπο και ανθρώπινα δικαιώματα.
Κοιτάξτε τα γερμανικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα αυτούς τους συναδέλφους μου που κάθε μέρα γράφουν για του Ρώσους, που ανήκουν σε οργανώσεις ατλαντικής συνεργασίας, και που «στηρίζονται» (Σημ: “supported” σημαίνει και «συντηρούνται») από τις ΗΠΑ για να το κάνουν, όπως στη δική μου περίπτωση.
Έγινα και επίτιμος πολίτης της Οκλαχόμα, στις ΗΠΑ, γιατί; Απλά γιατί έγραφα ευνοϊκά για τις ΗΠΑ. Με «στήριζε» η CIA, γιατί; Μα για να γράφω υπέρ των Αμερικανών. Αηδίασα, δεν θέλω να το κάνω πια. Και έτσι έγραψα ένα βιβλίο. Όχι για να βγάλω χρήματα. Αντίθετα, αυτό θα μου κοστίσει πολλούς μπελάδες. Το έκανα απλά για να δώσω στον κόσμο, εδώ σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να τους δώσω μια μικρή ιδέα μόνο του τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.»
– Στο ερώτημα: Τι γίνεται «πίσω από τις κλειστές πόρτες, ο Λουφτκότε απαντά:
«Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Να, αν κοιτάξετε στα αρχεία, πίσω στον Μάρτιο του 1988, οι Κούρδοι του Ιράκ είχαν υποστεί βομβαρδισμό με δηλητηριώδη αέρια. Η είδηση δημοσιεύθηκε σε όλο τον κόσμο. Τον Ιούλιο με έστειλαν σε μια πόλη που λέγεται Ζουμπέϊντα, στα σύνορα του Ιράκ και του Ιράν. Γινόταν τότε πόλεμος μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν και με έστειλαν να γράψω και να πάρω φωτογραφίες για το πώς οι Ιρανοί είχαν σκοτωθεί σε βομβαρδισμούς με δηλητηριώδη αέρια. Δηλητηριώδη αέρια Γκλος (;) και Σαρίν –αέριο μουστάρδας- παραγμένα στη Γερμανία.
Όταν επέστρεψα στη Γερμανία, αυτό που δημοσιεύθηκε στην Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε ήταν μια μικρή φωτογραφία και ένα αρθρίδιο, που δεν ανέφερε πόσο κτηνώδες, πόσο απάνθρωπο και τρομερό ήταν, δεκάδες χρόνια μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, να σκοτώνονται χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι με δηλητηριώδη αέρια.
Έτσι, μετά από αυτό, αισθανόμουν πως με είχαν χρησιμοποιήσει με άσχημο τρόπο, στέλνοντας με εκεί για να δω και να περιγράψω τι είχε γίνει, αλλά να μη μου επιτρέψουν να κραυγάσω, για να μάθει ο κόσμος τι έχουμε κάνει, πίσω από κλειστές πόρτες. Και μέχρι τώρα ο κόσμος δεν ξέρει πως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από δηλητηριώδη αέρια στην Ζουμπέϊντα, εξ αιτίας μας…»
Σε ερώτηση για την προσφορά του σε μυστικές υπηρεσίες, απαντά:
«Κοιτάξτε, οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους, που βλέπετε σε ξένες χώρες να ισχυρίζονται πως είναι δημοσιογράφοι και που μπορεί να είναι και δημοσιογράφοι, Αμερικανοί ή Ευρωπαίοι, πολλοί από αυτούς τους δημοσιογράφους, όπως και εγώ στο παρελθόν, είναι αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν «Ανεπίσημος Μυστικός». Τι σημαίνει «ανεπίσημος μυστικός»; Σημαίνει ότι δουλεύεις για μια μυστική υπηρεσία, τους βοηθάς όταν στο ζητάνε, αλλά ποτέ, αν ανακαλυφθείς πως δεν είσαι μόνο δημοσιογράφος αλλά και κατάσκοπος, ποτέ δεν θα παραδεχθούν ότι «ναι, αυτός είναι δικός μας». Θα πουν πως δεν σε ξέρουν.
Εγώ τους βοήθησα σε διάφορες περιπτώσεις και τώρα αισθάνομαι ντροπή γι’ αυτό. Όπως νοιώθω ντροπή γιατί, ενώ δούλευα για μια έγκυρη εφημερίδα, εξαγοράστηκα από δισεκατομμυριούχους, εξαγοράστηκα από Αμερικανούς, για να μην γράψω ακριβώς την αλήθεια, αλλά…(διακόπτει την φράση του, σαν ξαφνικά να θυμήθηκε κάτι, και συνεχίζει:) Οδηγώντας πριν (το αυτοκίνητο) σκεφτόμουνα, προσπαθούσα να φανταστώ, τι θα γινόταν στην Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε αν έγραφα ένα άρθρο ευνοϊκό για τη Ρωσία…Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε, αλλά…Είχαμε, βλέπετε, όλοι εκπαιδευτεί να γράφουμε φιλο-ευρωπαϊκά, φιλο-αμερικανικά, αλλά, προς Θεού, όχι και υπέρ της Ρωσίας. Λυπάμαι, αλλά δεν είναι έτσι που εγώ αντιλαμβάνομαι την δημοκρατία και την ελευθεροτυπία.»
Εξηγώντας το φαινόμενο αυτής της «εκπαίδευσης» των Γερμανών δημοσιογράφων, ο Ούντο Λουφτκότε, είπε:
«Η Γερμανία είναι ακόμη ένα είδος αποικίας για τις ΗΠΑ. Το βλέπετε σε διάφορα στοιχεία, όπως στο ότι ενώ η πλειοψηφία των Γερμανών δεν θέλει να υπάρχουν πυρηνικά όπλα στη χώρα μας, εξακολουθούμε να έχουμε αμερικανικές πυρηνικές βόμβες.
Ώστε είμαστε ακόμη ένα είδος αποικίας. Και σε μια αποικία μπορείς εύκολα να προσεγγίσεις νέους δημοσιογράφους, μέσω αυτών των λεγομένων «διατλαντικών οργανώσεων». Όλοι οι πολύ γνωστοί και δημοφιλείς Γερμανοί δημοσιογράφοι, των σημαντικών και έγκυρων εφημερίδων, περιοδικών, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, είναι όλοι μέλη ή θαμώνες αυτών των μεγάλων διατλαντικών οργανώσεων και σε αυτές σε προσεγγίζουν για να γίνεις… φίλος των Αμερικανών.
Κανείς βέβαια δεν σε πλησιάζει για να σου πει «είμαστε της CIA, θέλεις να δουλέψεις για μας;» Όχι, δεν γίνεται έτσι. Αυτό που κάνουν αυτές οι διατλαντικές οργανώσεις, σε προσκαλούν στις Ηνωμένες πολιτείες, να γνωρίσεις τη χώρα. Τα εισιτήρια και όλα τα έξοδα πληρωμένα. ΄Ετσι αρχίζουν να σε εξαγοράζουν. Διαφθείρεσαι όλο και περισσότερο. Κάνεις καλές επαφές. Ξέρεις πως αυτές οι «καλές επαφές» είναι « ανεπίσημοι μυστικοί» η και μέλη της CIA ή άλλων μυστικών υπηρεσιών, αλλά γίνονται φίλοι σου, τους βλέπεις σαν φίλους. Και έρχεται κάποτε, να σε ρωτήσουν: «μπορείς να μου κάνεις αυτή τη χάρη, μπορείς να μου κάνεις εκείνη;» ΄Ετσι όλο και περισσότερο το μυαλό σου απαλλοτριώνεται από αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτό δεν γίνεται μόνο με τους Γερμανούς δημοσιογράφους. Ισχύει ιδιαίτερα για τους Βρετανούς, λόγω των στενών σχέσεων, με τους Ισραηλινούς, με τους Γάλλους λιγότερο από τους Γερμανούς και για πολλές άλλες χώρες στον κόσμο, όπου βρίσκεις ανθρώπους να παίξουν αυτόν το ρόλο.
Θεωρούνται σοβαροί και αξιόπιστοι δημοσιογράφοι, αλλά αν κοιτάξεις πίσω τους, θα δεις πως είναι μαριονέτες και πως στην άκρη του νήματος βρίσκεται η CIA. Καμιά φορά η μυστική υπηρεσία έρχεται και στο γραφείο σου. Σου ζητούν να γράψεις ένα άρθρο. Να αναφέρω ένα παράδειγμα από τη δική μου εμπειρία:
Δεν θυμάμαι την ημερομηνία. Ήταν από την Γερμανική μυστική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών, την B.N.D., γερμανική υπηρεσία κατασκοπείας, δημιούργημα της CIA και συγγενής της. Ήρθανε λοιπόν στο γραφείο μου, στην Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε, στην Φρανκφούρτη, και μου ζήτησαν να γράψω ένα άρθρο για την Λιβύη και για τον συνταγματάρχη Καντάφι. Εγώ δεν είχα τίποτα ιδιαίτερες μυστικές πληροφορίες για την Λιβύη και τον Καντάφι. Μου έδωσαν αυτοί τις πληροφορίες, μου είπαν να υπογράψω με το όνομά μου, το έκανα και το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε και σε δυο μέρες αναδημοσιευόταν σε όλο τον κόσμο.
Το άρθρο αυτό έλεγε ότι ο Καντάφι προσπαθούσε να δημιουργήσει χημικό εργοστάσιο για την παραγωγή δηλητηριωδών αερίων. Τώρα, εσείς, αυτό το λέτε δημοσιογραφία; Υπηρεσία κατασκοπείας που γράφει άρθρα;
Το αναφέρω αυτό στο βιβλίο μου. Δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι η δημοσιογραφία, με τις μυστικές υπηρεσίες να αποφασίζουν τι δημοσιεύεται.
Θα μου πείτε, και τι θα γίνει αν αρνηθείς. Έχω να σας δώσω ένα πολύ καλό παράδειγμα:
Έχουμε μια μονάδα διάσωσης στη Γερμανία, με ελικόπτερα, για τα τροχαία δυστυχήματα. Αυτό-αποκαλούνται «Οι Κίτρινοι Άγγελοι.» ΄Ηταν ένας άνδρας αυτής της υπηρεσίας, ένας πιλότος, που δεν ήθελε να συνεργασθεί, είπε «όχι» στην γερμανική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών B.N.D., όταν τον πλησίασαν και ήθελαν να τον στρατολογήσουν ως «ανεπίσημο μυστικό» της υπηρεσίας κατασκοπείας. Και τι έγινε; Έχασε τη δουλειά του!
Προσέφυγε στη δικαιοσύνη και ο δικαστής αποφάνθηκε πως η υπηρεσία του είχε δίκιο να τον απολύσει, γιατί ήταν…ανάξιος εμπιστοσύνης. Τον πέταξαν από τη δουλειά του γιατί αρνήθηκε να συνεργασθεί με την υπηρεσία κατασκοπείας!»
Τέλος, σε ερώτηση για τις συνέπειες που μπορεί να υποστεί για τις αποκαλύψεις του βιβλίου «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι», ο Ούντο Ουλφκότε απάντησε:
«Έξι φορές στο σπίτι μου έγιναν έρευνες της αστυνομίας, επειδή απαγγέλθηκε εναντίον μου κατηγορία από τον Εισαγγελέα, για «διαρροή μυστικών του κράτους». Έξι αστυνομικές έρευνες κατ’ οίκον! Έλπιζαν πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Αλλά νομίζω πως αξίζει. Για να γίνει γνωστή η αλήθεια μια μέρα. Έτσι ώστε η αλήθεια δεν θα πεθάνει.
Δεν με νοιάζει τι θα γίνει. Έχω πάθει τρεις καρδιακές προσβολές. Δεν έχω παιδιά. Αν θέλουν να με δικάσουν ή να με βάλουν φυλακή, αξίζει, χάριν της αλήθειας.»
Σημείωση: Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται από το περιζήτητο επειδή εγκυρότατο αμερικανικό οικονομικό δελτίο του Τάϋλορ Ντάρντεν και την ηλεκτρονική εφημερίδα Λίμπερτυ Μπλίζκριγκ.
