Γράφει ο Αλέξανδρος Τσάτσος
Με την ΝΔ να ανασυγκροτείτε και τον Σύριζα σε μία κατάσταση πανικού όλοι μας παρακολουθούμε την περαιτέρω οικονομική ύφεση που προκαλεί αυτή η διακυβέρνηση. Η όποια ελάχιστη αξιοπιστία που είχε διατηρήσει η χώρα μας στο εξωτερικό εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα δύο ουσιαστικά μνημόνια που έφερε η κυβέρνηση Σύριζα – Ανέλ μετά απο ένα χρόνο γεμάτο με αυταπάτες. Μετά και απο αυτό τον “παιδικό” πρώτο χρόνο τα πεπραγμένα της “Πρώτης φοράς Αριστερά” δεν είναι και τα πιο ενθαρρυντικά για κάποιον νέο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η περίπτωση Καρανίκα αλλά και το “ξέπλυμα” των πλαστών πτυχίων των δημοσίων υπαλλήλων. Και όλα αυτά ποιος τα πληρώνει; Μα, φυσικά ο ελληνικός λαός με τις νέες αυξήσεις στον ένφια και την επιπλέον φορολογία στους ελεύθερους επαγγελματίες. Υπάρχει, λοιπόν, εναλλακτική ή η μοίρα αυτής της χώρας είναι μόνιμα τα μνημόνια;
Φυσικά και υπάρχει και αποδεικνύεται συνεχώς με καινούργια παραδείγματα. Η Ιρλανδία βγήκε εκτός μνημονίων και πιο πρόσφατα η Κύπρος. Τί συμβαίνει με αυτές τις χώρες ή μήπως αποτελούν κάποιο συνεργάτη “σκοτεινών συμφερόντων”; Ας είμαστε ρεαλιστές όλες αυτές οι χώρες δεν έκαναν τίποτα παραπάνω απο το να εφαρμόσουν τις σύγχρονες πρακτικές διοίκησης του δημοσίου τομέα κάνοντας τις οικονομίες τους ανταγωνιστικές και ελκυστικές για νέες επενδύσεις. Η Ελλάδα αποτελεί από τις ελάχιστες χώρες του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού που δεν έχει κάποιο στρατηγικό σχέδιο επενδύσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και το Κοινό Πλαίσιο Αξιολόγησης το οποίο διδάσκεται σε καθημερινή βάση στους δημοσίους υπαλλήλους μέσω του ΕΚΔΔΑ αλλά η εφαρμογή του ακόμη φαίνεται πως βρίσκεται στα συρτάρια υπουργών. Το Κοινό Πλαίσιο Αξιολόγησης αποτελεί ένα μοντέλο διοίκησης ολικής ποιότητας θέλοντας να εισαγάγει στον δημόσιο τομέα έννοιες όπως η αξιοπιστία, η αποδοτικότητα και η ποιότητα. Όλα τα παραπάνω βέβαια συνδυάζονται με το στοιχείο της αξιολόγησης κάτι το οποίο η παρούσα κυβέρνηση το αποφεύγει με οποιονδήποτε τρόπο. Για να μπορέσει ωστόσο να εφαρμοστούν τέτοιου είδους πρότυπα χρειάζεται και η κατάλληλη υλικοτεχνική υποδομή και σε αυτό το σημείο εισέρχονται έννοιες όπως η ηλεκτρονική διακυβέρνηση και η μηχανογράφηση του δημοσίου.
Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι ίσως και η αχίλλειος πτέρνα ολόκληρου του δημοσίου τομέα. Τα πληροφοριακά συστήματα μετά απο τόσους διαγωνισμούς και έργα βρίσκονται παρόντα σε κάθε γραφείο δημοσίου υπαλλήλου αλλά χωρίς να αξιοποιούνται στο παραμικρό. Ένα ενιαίο πληροφοριακό σύστημα θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο του κράτους να γίνει αποδοτικό και αξιόπιστο ξανά. Εκμεταλλευόμενοι τα κονδύλια του ΕΣΠΑ θα υπήρχε η δυνατότητα δημιουργίας ενός ενιαίου υπολογιστικού συστήματος το οποίο θα βρίσκεται υπο την αιγίδα του Υπουργείου Εσωτερικών και με αυτό θα διαλειτουργούν όλες οι υπηρεσίες του δημοσίου τομέα μέσω του διαδικτύου. Παράλληλα, με την ψηφιοποίηση όλων των εγγράφων στο δημόσιο όλες οι διεργασίες θα γίνονται σε λεπτά, γλυτώνοντας απο τους πολίτες και τις επιχειρήσεις πολύτιμο χρόνο.
Κάνοντας όλες τις παραπάνω σκέψεις και ακούγοντας τις διχαστικές απόψεις Κυρίτση σχετικά με τους ψηφοφόρους του ΝΑΙ και του ΟΧΙ αναρωτιέμαι. Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι η έλλειψη ικανοτήτων των κυβερνόντων ή μια γενικότερη προτίμηση της πλειοψηφίας των πολιτών στη μετριότητα και την υποβάθμιση της αριστείας; Προσωπική μου άποψη είναι πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση αλλά το τελευταίο χρόνο το μόνο θετικό της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ότι οι αυταπάτες που υπήρχαν και στο κόσμο σχετικά με άλλες διόδους εξόδου απο την κρίση πλέον έχουν εξαφανιστεί. Η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο της Ιστορίας και του πολιτισμού μας να μας διδάσκουν οτι όποτε ήμασταν ενωμένοι μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα για τα οποία ο υπόλοιπος πλανήτης μνημονεύει για χρόνια. Η παρούσα κρίση ας αποτελέσει ευκαιρία λοιπόν για να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε διχαστικά διλλήματα και ενωμένοι να βγούμε δυνατότεροι.
