Σχολιάζει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
Follow @a_m_papagiotis
Στις μέρες μας, μπορεί ο οποιοσδήποτε με ένα μικρό σεμινάριο και τα διαδεδομένα προγράμματα που εύκολα και δωρεάν βρίσκει στο διαδίκτυο, να διατηρεί ένα blog-συλλέκτη ειδήσεων/απόψεων. Από εκεί, δύναται να αναδημοσιεύει αυτόματα τις επιλογές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διαθέτει, κερδίζοντας χρήματα απ’ τις διαφημίσεις σ’ ένα κοινό που εύκολα πια (με τεχνητούς τρόπους) μπορεί να προσελκύσει, καταναλώνοντας ελάχιστο χρόνο απ’ τη ζωή του για να επιβλέπει το εν λόγω αυτοματοποιημένο σύστημα. (Αυτή είναι και η απάντηση γιατί βλέπετε καθημερινά να ξεφυτρώνουν sites με ειδησεογραφική ροή).
Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα, η Washington Post, που χρησιμοποίησε ρομπότ για να γράφουν κείμενα σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο (σχτ: http://on.recode.net/2b0IS9g).
Το δημοσιογραφικό επάγγελμα παραταύτα, πιστεύω πως δεν απειλείται από την τεχνολογία, έστω κι αν δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις επιτάσεις της και οι ασκούντες του αρνούνται ν’ αποκολληθούν απ’ τη συνήθεια. Όσο κι αν τεχνολογικά προοδεύσουμε, η ανθρώπινη τάση στην εξερεύνηση των αιτιών του κακού και καλού, το πάντα ενδιαφέρον ταξίδι προς την όποια αλήθεια, η ανάγκη πρωτόλειου υλικού για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος του κοινού, η διαπροσωπική επαφή για μια ουσιαστικότερη συνέντευξη και η ποικιλία υποκειμενικών σχολιασμών στα γεγονότα που δίνουν χαρακτήρα στα Μέσα, θα συνεχίσουν να μας απασχολούν, ελλείψει της αδυναμίας ειδίκευσής μας επί παντός επιστητού.
Πολύ δε περισσότερο, το λειτούργημα αυτό δεν κινδυνεύει από τους εκάστοτε Τσίπρες, Παππάδες κ.α. Είναι συνηθισμένο παγκοσμίως σε πολιτικές πιέσεις και έχει διασωθεί από επίπονες αντιδημοκρατικές διώξεις. Όσο βέβαια η οικονομική και πολιτική κρίση βαθαίνει σ’ έναν τόπο, τόσο η ποιότητα της ενημέρωσης φθίνει.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η παρείσφρηση ανθρώπων άσχετων με τη δημοσιογραφία αλλά σχετικών με τη συγκέντρωση πλούτου συμβαίνει διαχρονικά στις διοικήσεις των ΜΜΕ, όπου κι αν αυτά δραστηριοποιούνται, προσωπικός εχθρός των δημοσιογράφων είναι ο δημοσιοσχετισμός που παρεμποδίζει τη δυναμική του επαγγέλματος (για το δημόσιο και όχι ιδιωτικό συμφέρον) και κατατρώει ό,τι ωραίο συνθέτει το υπό εξαφάνιση “δημοσιογραφικό δαιμόνιο“.
