Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
Follow @serkot65
Στη Διάσκεψη της Γιάλτας ο Στάλιν συστήνει έναν στενό του συνεργάτη στον Τσώρτσιλ και τον Ρούσβλετ; «Ιδού ο Μπέρια, είναι ο δικός μου Χίμλερ».
Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια, ο μακροβιότερος εκ των αρχηγών της μυστικής σοβιετικής αστυνομίας, ο άνθρωπος που διοίκησε το αχανές σύμπλεγμα των σοβιετικών στρατοπέδων εργασίας και «ιδεολογικής αναμόρφωσης» (Γκουλάγκ) αλλά και εκείνος που συντόνισε το σοβιετικό πρόγραμμα για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Πασίγνωστος για τη δεινότητά του στην κατασκοπεία και στην διείσδυση σε ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Πως τον θυμήθηκα; Επ’ αφορμή δήλωσης του Μάκη Βορίδη ότι «ζούμε στην εποχή του Μπέρια», που στόχο είχε να στιγματίσει τις μεθόδους που, όπως είπε, μετέρχεται η κυβέρνηση.
Σε άλλη περίπτωση ο Άδωνις Γεωργιάδης αποκάλεσε τον υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά «Γιόζεφ Γκαίμπελς» του Μεγάρου Μαξίμου, ενώ μιντιακά συστήματα που επιτίθενται στην κυβέρνηση αυτόν τον καιρό θυμήθηκαν και τον υπουργό Προπαγάνδας της Χούντας Γεώργιο Γεωργαλά.
Αν μη τι άλλο η τρέχουσα πολιτική σύγκρουση προσφέρει ευκαιρίες για την αναδίφηση στις σκοτεινότερες μορφές της Ιστορίας.
Όμως, όταν ο Στάλιν αποκαλούσε τον Μπέρια «δικό του Χίμλερ» είχε προφανώς κατά νου πως οι Χίμλερ, Γκαίμπελς, Γεωργαλάδες ή Μπέρια είναι κακό πράγμα όταν είναι εναντίον σου και χρήσιμο πράγμα όταν εκπροσωπούν τις επιδιώξεις σου.
Κάτι σαν την αντιπαράθεση σχετικά με τη διαπλοκή που «διάνθισε» την πόλωση μεταξύ της κυβέρνησης και της Ν.Δ στη σχετική συζήτηση στη Βουλή.
Η αντιπολίτευση, για παράδειγμα, υποστηρίζει πως ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να αντικαταστήσει την παλαιά διαπλοκή με την δική του. Εξ’ ου, όπως επισημαίνουν, και η επιχείρηση αλλαγών των συσχετισμών στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
Η κατηγορία μπορεί να αποδειχθεί βάσιμη, ωστόσο προϋποθέτει μια εξόχως αποκαλυπτική παραδοχή: πως η διαπλοκή υπάρχει. Γιατί μέχρι πρότινος και αυτό ακόμα αμφισβητούνταν.
Ποιο είναι, λοιπόν, το διακύβευμα αυτού του πολέμου; Όπως ο Στάλιν περηφανευόταν για τον Μπέρια (άλλο αν τελικά, κατά την εξιστόρηση των γεγονότων της εποχής από τον Μολότωφ, ο Λαβρέντι Παύλοβιτς ήταν αυτός που δηλητηρίασε τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς), κάπως έτσι οι ημέτεροι πολιτικοί παίκτες ξορκίζουν τη διαπλοκή του αντιπάλου και υιοθετούν τη διαπλοκή που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Υπάρχει, όμως, καλή και κακή διαπλοκή; Λογικά δεν θα έπρεπε αλλά η λογική, όπως και η αλήθεια, δεν μπορεί να αφήνεται να σου χαλάει μια βολική ιστορία, ακόμα περισσότερο να κλονίζει ένα σύστημα εξουσίας που θέλει να μακροημερεύσει.
Ο Σταύρος Ψυχάρης, για παράδειγμα, δεν μπορεί να θεωρηθεί το άπαν της ελληνικής διαπλοκής. Εάν είχαν έτσι τα πράγματα η Λερναία Ύδρα θα είχε μόνο ένα κεφάλι που εύκολα θα κοβόταν με την ελάχιστη πολιτική βούληση. Είναι άδικο, όμως, κάτι τέτοιο.
Άλλα ονόματα, αίφνης, δεν υπάρχουν;
Κατά ανάλογο τρόπο, η πολιτική διαφθορά δεν έκλεισε τον κύκλο της με την καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου. Υπήρχε και πριν από τον παντοδύναμο «Ωραίο Μπρούμελ» του παπανδρεϊσμού και είναι βέβαιο πως συνέχισε να υφίσταται και μετά απ΄ αυτόν.
Είναι αλήθεια πως η οικονομική κρίση άλλαξε τα πράγματα. Λιγότερο έως ελάχιστο δημόσιο χρήμα προς διανομή, μεγαλύτερη δημόσια έκθεση, περισσότεροι κίνδυνοι. Ωστόσο η διαπλοκή δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τον δημόσιο διασυρμό ενός συμβόλου διαπλοκής, ούτε καν με τον εξοστρακισμό του.
Η διαπλοκή αντιμετωπίζεται μόνο θεσμικά. Και για να είμαστε ειλικρινείς ελάχιστες χώρες το έχουν κατορθώσει. Τέτοιες προσπάθειες δεν έγιναν ούτε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε από την σημερινή –τουλάχιστον μέχρις ώρας, για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς.
Υπό την έννοια αυτή η πόλωση στη συζήτηση της Βουλής για τη Δικαιοσύνη δυσχεραίνει παρά διευκολύνει αυτή την επιδίωξη…
