Ο Στέλιος Τσούλιας ενός εκ των διασωθέντων από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Άδενδρο το 2017 μίλησε στην ΕΡΤ και την εκπομπή «Συνδέσεις» για τα όσα έζησε. Τονίζει ότι όλα έγιναν ξαφνικά και ότι αισθάνθηκε να περνάει μπροστά από τα μάτια του όλη του η ζωή.
«Έξι χρόνια λοιπόν το ίδιο δρομολόγιο, την ίδια μέρα ξεκινήσαμε από Αθήνα. Λίγο πριν φτάσουμε Θεσσαλονίκη έξω από το Άδενδρο έγινε το συγκεκριμένο ατύχημα. Μέχρι τότε όλα πήγαιναν καλά. Δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το ταξίδι μας. Όταν έφτασε το τρένο στο Πλατύ, που είναι η τελευταία στάση πριν τη Θεσσαλονίκη, βγήκαμε από το κυλικείο αρκετοί άνθρωποι -μαζί και εγώ- και κατευνθήκαμε προς τα βαγόνια μας, προς τις θέσεις μας, ώστε να πάρουμε τα πράγματά μας, να είμαστε έτοιμοι γιατί σε 10 λεπτά περίπου έφτανε το τρένο Θεσσαλονίκη. Σε εκείνη τη φάση λοιπόν, ξαφνικά κραδασμοί, θόρυβος, σκόνη σηκώθηκε. Εγώ ήμουνα στο τρίτο βαγόνι, πρώτο βαγόνι ήταν η μηχανή η οποία εμβόλισε και το κτίριο του ΟΣΕ, μπήκε μέσα και σκοτώθηκε ακαριαία και ο μηχανοδηγός. Δεύτερο βαγόνι ήταν το κυλικείο, έτσι ήταν η κατανομή του τρένου τη μέρα εκείνη και τρίτο βαγόνι ήταν το δικό μου -πρώτη θέση, αλλά ήταν πίσω από το κυλικείο[…] Ο γιατρός που σκοτώθηκε -ο γνωστός και γείτονας, ήμασταν σχετικά γνωστοί- δεν σηκώθηκε, δεν έφυγε από το βαγόνι του κυλικείου […] ξαφνικά έγινε…».
Τόνισε ότι «Λίγο πολύ και όσοι δεν είχαμε και προβλήματα να έχουμε σπάσει κάτι, να έχουμε κάποιο θέμα που θα έπρεπε να σκεφτούμε, σίγουρα είχαμε κάποιον ψυχολόγο ή κάποιο ψυχίατρο, κάποια χάπια, γιατί πραγματικά μέσα στα 30 δευτερόλεπτα που διήρκησε όλο αυτό -μπορεί να λέω και πολλά – αισθανθήκαμε να περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε φυσικά πρώτα απ’ όλα τους δικούς μας, την οικογένειά μας, ανθρώπους μας. Πραγματικά είχαμε ψυχολογικά προβλήματα όλοι, όλοι σχεδόν οι επιβάτες, ειδικά σας λέω το δικό μου το βαγόνι, το οποίο είχε πλαγιάσει εντελώς… βγήκαν οι περίοικοι, ήμασταν μέσα στον οικιστικό ιστό στο Άδενδρο, ήρθαν οι άνθρωποι με πέτρες και με βαριοπούλες και με σφυριά και μας έσπασαν τα παράθυρα για να βγούμε έτσι αυτή ήταν η εικόνα…»
