Μια από τις ειδήσεις των ημερών είναι ότι 3.423 συντάξεις συνέχισαν να καταβάλλονται τα τελευταία χρόνια μετά τον θάνατο του δικαιούχου. Παρόλο, που στην είδηση, όπως αυτή αποτυπώνεται στα ΜΜΕ, στιγματίζονται δικαίως αυτοί οι συγγενείς, που συνέχιζαν να εισπράττουν τις συντάξεις που δεν δικαιούνται, δεν γίνεται καμμιά αναφορά στην ευθύνη του κράτους για το συγκεκριμένο φαινόμενο.
Όπως είναι ευρέως γνωστό, στην Ελλάδα η άδεια ταφής προϋποθέτει την ληξιαρχική πράξη θανάτου, την αναγγελία δηλαδή του θανάτου σε μία από τις κεντρικότερες υπηρεσίες του Δημοσίου. Για κάθε θάνατο επομένως, το κράτος ενημερώνεται αρμοδίως με τον πλέον επίσημο και αδιαμφησβήτητο τρόπο. Παράλληλα στην Ελλάδα η… νομοθεσία υποχρεώνει την δημοσιοποίηση του θανάτου μέσω αναγγελίας στις εφημερίδες και τοιχοκόλληση της είδησης. Με βάση τα παραπάνω θα έλεγε κανείς ότι οι πολίτες δημοσιοποιούν το θάνατο του συγγενή τους με τρόπο επαρκή, ή τουλάχιστον τόσο επαρκή όσο και η δημοσιοποίηση από την πλευρά του κράτους των ισχυόντων νόμων, η γνώση των οποίων αποτελεί υποχρέωση του πολίτη.
Αντί λοιπόν, αυτή η κεντρική υπηρεσία που λέγεται Ληξιαρχείο να ενημερώνει από την πλευρά της και τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες, σήμερα στην εποχή της πληροφορικής, υπάρχει η απαίτηση οι συγγενείς του αποβιώσαντος να ενημερώνουν το ασφαλιστικό ταμείο, προκειμένου αυτό να διακόπτει την καταβολή της συντάξεως.
Αυτή η κατάσταση προκύπτει από την εγκληματική αμέλεια του κράτους να αφήσει το δημόσιο χωρίς μηχανογραφική υποστήριξη, προκειμένου στο χάος της γραφειοκρατίας να επιβιώνουν εκείνοι που έχουν την «άκρη», που ξέρουν τα «κόλπα» ή που έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη». Γιατί δεν μου το βγάζει κανένας από το μυαλό ότι όλο αυτό γίνεται σκόπιμα προκειμένου να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση και να επιβιώνει ένας κρατικός μηχανισμός προς δόξα των ταγών του.
ΥΓ1: Σήμερα διαβάζω ότι το κράτος (κυβέρνηση και κρατικός μηχανισμός) μελετά την συγχώνευση των ΑΜΚΑ και ΑΦΜ, αγνοώντας ότι αυτοί οι κωδικοί έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά που δεν ενοποιούνται και ότι, αν κάνεις το λάθος της ενοποίησης, η διασταύρωση στοιχείων φορολογικού ενδιαφέροντος θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη λόγω της αύξησης του πλήθους και της πολυπλοκότητας των κωδικών.
ΥΓ2: Τα σημερινά αποσπάσματα ληξιαρχικών πράξεων είναι και εντελώς ακαλαίσθητα σε σχέση με τα αντίστοιχα των αρχών του αιώνα.
