Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Σήμερα το μεσημέρι με την Εξόδιο ακολουθία και αύριο με την κηδεία στο Ακρωτήρι των Χανίων, δίπλα στην αγαπημένη του Μαρίκα, θα γραφτεί ο επίλογος για τον πρώην πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι πως η κινητοποίηση για την κηδεία του είναι τεράστια. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να βρεθούν στη Μητρόπολη για να αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής, να χειροκροτήσουν για τελευταία φορά έναν από τους τελευταίους μεγάλους Έλληνες πολιτικούς. Γιατί, ομολογουμένως, με την απώλεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κλείνει ο κύκλος των πολιτικών εκείνων ηγετών, οι οποίοι σφράγισαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και έβαλαν τις βάσεις για τις καλύτερες μεταπολεμικές εποχές της χώρας μας.
Για τον Μητσοτάκη είναι αδύνατο να ειπωθεί πως υπάρχει ενιαία και αμοιβαία αποδεκτή άποψη. Με βάση τον τρόπο που πολιτεύτηκε, δεν θα μπορούσε άλλωστε. Πλην όμως, ο ίδιος επέλεξε κάτι τέτοιο, όντας συγκρουσιακός, ιδεολογικά και πολιτικά. Ο Μητσοτάκης δεν πίστευε στη μετριοπάθεια που είναι συνώνυμο της απραξίας. Βρισκόταν στο κέντρο του πολιτικού συστήματος και αυτό σήμαινε πως, για να διατηρεί τη θέση του, έπρεπε να συγκρούεται με αυτούς βρίσκονταν από αριστερά και από δεξιά του.
Ο πρώην πρωθυπουργός ήξερε καλά από μάχες, πολιτικές και ιδεολογικές. Το αναγνωρίζουν, εμμέσως πλην σαφώς, και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, όταν λένε πως ήταν τακτικιστής και ραδιούργος. Αυτό σημαίνει πως, στο πολιτικό πεδίο, ο Μητσοτάκης έκανε το παν για να διασφαλίσει πως θα γινόταν αυτός που αυτό πίστευε σωστό. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ο μόνος που το έκανε, αλλά ήταν ένας από τους λίγους που δεν συμβιβαζόταν μπροστά στο κόστος των επιλογών του.
Αυτή η τακτική, φυσικά, τον οδήγησε και σε λάθη και σε αμφισβητούμενες αποφάσεις. Αν, όμως, αυτά δεν υπήρχαν σε μια πολιτική διαδρομή σχεδόν εξήντα χρόνων, τότε δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για έναν άνθρωπο που άφησε το πολιτικό του στίγμα, αλλά για έναν άνθρωπο που προσπάθησε να είναι αρεστός σε όλους, ανεξαρτήτως συνθηκών.
Κατά την άποψη του γράφοντος, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με την πολιτική τοποθέτηση του Μητσοτάκη, μπορεί να αντλήσει δύο βασικά στοιχεία, από τον τρόπο, με τον οποίο πολιτεύτηκε. Αρχικά, το βασικό είναι κανείς να μάχεται για τις ιδέες του. Ο Μητσοτάκης έβαλε μια ατζέντα, η οποία μέχρι πρότινος δεν υπήρχε στην Ελλάδα, φυσικά επηρεαζόμενος και από τις διεθνείς εξελίξεις.
Αυτή την ατζέντα υπηρέτησε μέχρι τέλους, γι’ αυτή πάλεψε και αυτή προσπάθησε να εφαρμόσει, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Ομολογουμένως, δεν τα κατάφερε όπως ήθελε και έκανε και σημαντικά λάθη στην προσπάθεια. Αλλά, έβαλε τις βάσεις για να γίνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με ό,τι γινόταν την προηγούμενη από αυτόν οκταετία.
Το άλλο βασικό δίδαγμα είναι η ευθύτητα. Να μην κρύβεται, δηλαδή, κανείς πίσω από το δάχτυλό του και αναλαμβάνει το βάρος των επιλογών του. Ο Μητσοτάκης το έκανε πολλές φορές, σε βαθμό που κόντεψε να του κοστίσει την πολιτική του καριέρα. Πλην όμως, σε κρίσιμες στιγμές, επέλεξε να είναι δυσάρεστος παρά ευχάριστος και αυτό το πλήρωσε.
Πολιτικοί σαν τον Μητσοτάκη είναι case studies για ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Και αυτό ήθελε διαχρονικά και ο πρώην πρωθυπουργός: να είναι χρήσιμος για τους νεότερους, εν είδει φάρου, και ο πολιτικός του λόγος να ενέχει πάντα επίκαιρα μηνύματα.
