Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*
Είναι πάντα επίκαιρο να τίθεται το θέμα της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την εφαρμογή του όρου της Συνθήκης που αφορά στην Ίμβρο και την Τένεδο.
Πρόκειται για το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης που προβλέπει το καθεστώς διοικητικής αυτονομίας της Ίμβρου και της Τενέδου, το οποίο όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ από την Τουρκία.
Επισημαίνω το άρθρο 36 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, εδάφιο 6 το οποίο ορίζει σαφώς το εξής:
«6. Σε περίπτωση διαφωνίας ως προς το αν το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία, το θέμα θα επιλύεται με απόφαση του Δικαστηρίου».
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ χρήση της δυνατότητας προσφυγής στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, όπως προβλεπόταν ΕΥΚΡΙΝΩΣ στο άρθρο 44 της συνθήκης της Λωζάννης. Το συγκεκριμένο άρθρο δεσμεύει την Τουρκία ως εξής:
«Άρθρον 44.
Η Τουρκία παραδέχεται όπως αι διατάξεις των προηγουμένων άρθρωντου παρόντος Τμήματος, εφʹ όσον αφορώσιν εις τους μη μουσουλμάνους υπηκόους της Τουρκίας, αποτελέσωσιν υποχρεώσεις διεθνούς συμφέροντος και τεθώσιν υπό την εγγύησιν της Κοινωνίας των Εθνών. Αι διατάξεις αύται δεν δύνανται να τροποποιηθώσιν άνευ της συγκαταθέσεως της πλειοψηφίας του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών.
Η Βρεττανική Αυτοκρατορία,η Γαλλία,η Ιταλία και η Ιαπωνία υποχρεούνται δια της παρούσης Συνθήκης να μη αρνηθώσι την συγκατάθεσιν αυτών εις πάσαν τροποποίησιν των ειρημένων άρθρων, ην ήθελε κατά τους νομίμους τύπους αποφασίσει η πλειοψηφία του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών.
Η Τουρκία δέχεται όπως παν Μέλος του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών έχη το δικαίωμα να επισύρη την προσοχήν του Συμβουλίου επί πάσης παραβάσεως ή κινδύνου παραβάσεως οιασδήποτε των υποχρεώσεων τούτων και όπως το Συμβούλιον δύναται να ενεργή καθʹ οιονδήποτε τρόπον και παρέχη οιασδήποτε οδηγίας κρινόμενος καταλλήλους και αποτελεσματικός εν τη περιστάσει.
Η Τουρκία δέχεται προς τούτοις όπως, εν περιπτώσει διχογνωμίας επί νομικών ή πραγματικών ζητημάτων αφορώντων τα άρθρα ταύτα, μεταξύ της Τουρκικής Κυβερνήσεως και μιας οιασδήποτε των λοιπών υπογραψασών την παρούσαν Συνθήκην Δυνάμεων ή πάσης άλλης Δυνάμεως Μέλους του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών,η τοιαύτη διχογνωμία θεωρηθή ως διεθνούς χαρακτήρας διαφορά κατά το γράμμα του άρθρου 14 του Συμφώνου της Κοινωνίας των Εθνών.
Η Τουρκική Κυβέρνησις δέχεται όπως πάσα τοιούτου είδους διαφορά, επί τη αιτήσει του ετέρου των Μερών, παραπέμπηται εις το Διαρκές Δικαστήριον Διεθνούς Δικαιοσύνης.
Η απόφασις του Διαρκούς Δικαστηρίου θα η ανέκκλητος, θα έχη δε την ισχύν και το κύρος αποφάσεως εκδοθείσης δυνάμει του άρθρου 13 του Συμφώνου».
Αυτά αναφέρονται στο άρθρο 44. Ωστόσο, παρά την κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και την Τένεδο, η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ χρήση της δυνατότητας προσφυγής στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
Κι όμως, το άρθρο 44 της Συνθήκης δεσμεύει την Τουρκία «χειροπόδαρα» να δεχθεί το Διεθνές Δικαστήριο και τις αποφάσεις του σε σχέση με τα άρθρα της Συνθήκης.
Σύμφωνα δε, με το Καταστατικό του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, σε περίπτωση διαφωνίας ως προς το αν το Δικαστήριο έχει δικαιοδοσία, το θέμα θα επιλύεται με απόφαση του Δικαστηρίου.
Δυστυχώς, η διαπίστωση σήμερα είναι ότι, εξαιτίας της μαλθακότητας της χώρας μας, έχουν φουντώσει Τουρκικά σοβινιστικά σχέδια (Κεμαλιστών και Νέο-Οθωμανών) και οι ορέξεις της εκτείνονται στη Θράκη και τα Νησιά του Αιγαίου.
Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση βαίνει σταθερά προς μία περίοδο παρατεταμένης παρακμής, όπερ σημαίνει πολύ μειωμένη δυνατότητα αρωγής της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, αλλά ταυτοχρόνως και παντελώς ανύπαρκτης πιθανότητας η τελευταία να ενταχθεί ποτέ στην ΕΕ.
Παρά ταύτα, μετά τις Αμερικανικές εκλογές, μία εντελώς νέα κατάσταση γεννιέται, όπου ΗΠΑ και Ρωσία δηλώνουν έτοιμες να συνεννοηθούν και να επιλύσουν ζητήματα που εκκρεμούν επί δεκαετίες.
Συνεπώς, μία δικαίωση της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με την περίπτωση της μη εφαρμογής της Συνθήκης για την Ίμβρο και της Τένεδο, θα έχει τεράστια σημασία όχι μόνο για τα νησιά αυτά, αλλά πολύ περισσότερο για τους Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, με την περίπτωση των οποίων μπορεί η Ελλάδα να ασχοληθεί αμέσως μετά.
Ταυτόχρονα, αυτή η δικαίωση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σχετικά με την περίπτωση της μη εφαρμογής της Συνθήκης για την Ίμβρο και της Τένεδο, θα έχει τεράστια επίπτωση στο εσωτερικό της Τουρκίας και θα «ανοίξει» τα μάτια σε πολλούς πολίτες της Τουρκίας για το πώς λειτούργησε και λειτουργεί ο τουρκικός φασισμός ως εγκληματική κρατική πολιτική.
Είναι, λοιπόν, ευκαιρία και η συγκυρία θεωρείται ευνοϊκή, να κάνουμε ΤΩΡΑ την προσφυγή!
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Αχαΐας και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος.
