Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Γι αυτό θέλοντας και μη, θα είμαστε μέρος των κρίσιμων ανακατατάξεων που επιφέρουν με γρήγορους ρυθμούς οι παγκόσμιες εξελίξεις.
Όπως και να το δει κανείς, το να είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ζήτημα “εθνικής ασφάλειας” για τις ΗΠΑ, δεν το λες “κανονικότητα”. Διότι εδώ μπορεί να παίζουμε από χρόνια το παιχνίδι “προδότες και πατριώτες” αλλά για την αμερικανική πολιτική κουλτούρα είναι πρωτοφανές να κατηγορείται ο Πρόεδρος των ΗΠΑ για “εσχάτη προδοσία”.
Το να μιλήσουμε για “balkanizing” της αμερικανικής πολιτικής δεν είναι υπερβολή όταν ο Πούτιν έχει αρχίσει ήδη να αισθάνεται “Καίσαρας” κι αυτό… “βγαίνει στον κόσμο”!
Το “τέλος της ιστορίας” που είχε προφητεύσει ο Φουκουγιάμα με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού αποδείχθηκε “μούφα”. Αντιθέτως δικαιώθηκε ένας Έλληνας. Ο Παναγιώτης Κονδύλης με ένα από τα σημαντικότερα έργα του «Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο», που τον κατέστησαν έναν από τους επιφανέστερους στοχαστές του πλανήτη.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ δεν σημαίνουν ούτε το «τέλος της Ιστορίας» ούτε την απλή μετάβαση του διεθνούς συστήματος από μια διπολική σε μια πολυπολική δομή. Αποτελούν, απεναντίας, μιαν ιστορική τομή και την απαρχή μιας νέας φάσης στην ιστορία της πλανητικής πολιτικής των Νέων Χρόνων, η οποία άρχισε με τις μεγάλες ανακαλύψεις και τον εμπορικό καπιταλισμό, για να γνωρίσει ακολούθως τις μεγαλύτερες τροπές της με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό του 19ου αιώνα και με τον ανταγωνισμό Ανατολής και Δύσης στον 20ό.
Για να συλλάβουμε όμως τον σημερινό χαρακτήρα της παγκόσμιας πολιτικής, δεν αρκεί η ανασκόπηση αυτής της προϊστορίας, λέει ο Κονδύλης. Πρέπει να δούμε το παρελθόν και το μέλλον του κυρίαρχου κράτους. Διότι “τό κρατικά ὀργανωμένο ἔθνος δέν διαλύεται, ὅπως περίμεναν πολλοί, μέσα σέ ὑπερεθνικά μορφώματα, παρά ἀναλαμβάνει ἕναν νέο ἱστορικό ρόλο, λίγο ἤ πολύ διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνον πού ἔπαιξαν στό ἀπώτερο παρελθόν τό ἀστικό ἔθνος καί στό πιό πρόσφατο οἱ ἀποκρυσταλλώσεις τοῦ κομμουνιστικοῦ ἐθνικισμοῦ.
Πρωταρχικό του μέλημα εἶναι ἡ ἐξασφάλιση μιᾶς θέσης μέσα σέ μιά πυκνή καί ἔντονα ἀνταγωνιστική παγκόσμια κοινωνία – ὅμως τό μέλημα αὐτό θά συναιρεῖται ὅλο καί περισσότερο σ’ ἕνα αἴτημα στοιχειώδους ἐπιβίωσης στόν βαθμό πού θά στενεύουν τά περιθώρια κινήσεων μέσα στούς κόλπους τῆς παγκόσμιας κοινωνίας. H ἐξ ἀντικειμένου νέα αὐτή λειτουργία τοῦ ἐθνικισμοῦ παραμένει καθοριστική ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνήθως αὐτάρεσκες μυθολογίες μέσω τῶν ὁποίων κατανοεῖ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του, ἀντλώντας ἀπό τό πραγματικό ἤ φανταστικό, κοντινό ἤ μακρινό παρελθόν.”.
Αν η πολιτική τάξη της χώρας διάβαζε περισσότερο Κονδύλη θα ήταν ίσως καλύτερα προετοιμασμένη για τα επερχόμενα. Αλλά η πολιτική τάξη είναι σε αναντιστοιχία με την ελληνική κοινωνία στη μεγάλη πλειοψηφία της. Η κοινωνία, όπου έχει επιλογή, προτιμάει το… ελληνικό. Τα γαλακτοκομικά είναι η καλύτερη απόδειξη.
Κι όπου υπάρχουν οι συνθήκες και βγαίνει κάτι καλό ελληνικό, ο κόσμος το στηρίζει και το επιβραβεύει. Από την τέχνη μέχρι την πρωτογενή παραγωγή. Αλλά οι συνθήκες στενεύουν όλο και περισσότερο για το ξεδίπλωμα της ελληνικής παραγωγής και της ελληνικής δημιουργικότητας κι αυτό πλέον είναι πρόβλημα από το οποίο η πολιτική τάξη δεν μπορεί να υπεκφεύγει με αόριστες υποσχέσεις.
Δεν ξέρω τι διαβάζουν και ποιους πολιτικούς στοχαστές προτιμούν στα ηγετικά επιτελεία των κομμάτων, αλλά για να ανακόψουν μια ραγδαίως φθίνουσα εθνική πορεία δεν φτάνει το… μούσι. Θα χρειαστεί να μας πουν πως θα κάνουν λαϊκό τον καπιταλισμό – που ζητάει κι ο Μακρόν – ώστε οι νέοι αντί να πίνουν όλη μέρα φρέντο, να δουλεύουν αξιοπρεπώς και οι παππούδες να έχουν σύνταξη για να πηγαίνουν στο καφενείο και να ασκούν έμπρακτα το δικαίωμά τους να πιουν ένα καφέ… ελληνικό!
