Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Για τον κ. Τόμσεν του ΔΝΤ μπορεί να λέγεται πως φέρνει διαρκώς την «καταστροφή» με τις εκτιμήσεις που κάνει, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Η Ελλάδα, ούτως ή άλλως, καταστρέφεται. Οπότε η εκτίμησή του πως θα χρειαστούν 21 χρόνια για να επιστρέψει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα, αν πάμε έτσι όπως πάμε, θα αποδειχθεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Όταν βγαίνεις και λες σε μια κοινωνία πως θα συνεχιστεί επί εικοσαετία το μαρτύριό της, το μαρτύριο της ανεργίας, της φτώχειας και της αναξιοπρέπειας, είναι σαν να της λες να πάρει ο καθένας ένα καλάσνικοφ κι όποιον πάρει ο χάρος… Μπορεί άλλωστε κι αυτό να είναι το τελικώς επιδιωκόμενο. Άλλωστε πουθενά δεν υπάρχει πιο ελκυστικό επενδυτικό κλίμα από κει που χύνεται αίμα στους δρόμους.
Όταν ο άλλος χρωστάει τα κοινόχρηστα και ντύνεται Μπάτμαν για να κατεβάσει τα σκουπίδια, μη τυχόν πέσει πάνω στη διαχειρίστρια, στην οποία το «αύριο τα φέρνω» το ’χε πει πρόπερσι, τότε η εξέλιξη αυτή θα καταστεί αναπόφευκτη. Αν δεν φαίνεται από πουθενά φως και εάν δεν δίνονται έστω και κάποιες στοιχειώδεις ευκαιρίες για να αποκτήσει κάποιος ένα εισόδημα και να μην καταλήγει επαίτης, καταθλιπτικός, αυτόχειρας ή και όλα αυτά μαζί, τότε πολύ σύντομα θα είναι αποφασισμένος να πάρει κι άλλους μαζί του!
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο πως δεν υπάρχουν δουλειές. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι πως υπάρχει ένα κράτος, το οποίο ως εντολοδόχος συμφερόντων ξένων προς την πλειοψηφία της κοινωνίας, δεν επιτρέπει και να δημιουργηθούν δουλειές από την ίδια την κοινωνία. Αντιθέτως, περιφρουρεί ασφυκτικά τον γιγαντισμό των πολυεθνικών και σπρώχνει στην εξαφάνιση κάθε δημιουργική απόπειρα ή προσπάθεια για να δημιουργήσει καθένας που το προσπαθεί, μια ευκαιρία απόκτησης εισοδήματος.
Θα σας μεταφέρω μερικές ιστορίες. Είναι όλες πραγματικές. Τις κατέγραψε η συνεργάτιδά μου στην i-dialogue και συντονίστρια της δράσης #WoWos http://www.wowos.gr, Άννα Λιάκου.
Πως θα ήταν αν η κυρία Κατερίνα που πλέκει από μικρό παιδί και σήμερα στα 60 της αν και παραμένει μια νεότατη γυναίκα που θα έπρεπε να έχει ευκαιρίες και όχι να αισθάνεται βάρος, μπορούσε να φτιάχνει και να πουλάει υπέροχες ζακέτες; Να της δινόταν η ευκαιρία να τις πουλήσει χωρίς να πρέπει να πουλήσει το σπίτι της για τα χαρτιά, τα ταμεία, τους φόρους και το 50% της προκαταβολής τους.
Πως θα ήταν αν η 20χρονη Αλεξάνδρα που αγχώνεται λιγότερο για τις σπουδές όταν φτιάχνει δαχτυλίδια και σκουλαρίκια από υγρό γυαλί καθώς έτσι αναλύει καλύτερα τις σκέψεις της κι αγαπάει πιο πολύ τον εαυτό της, μπορούσε να βγάλει τα χρήματα που χρειάζεται ως φοιτήτρια (με μια μάνα άνεργη εδώ και τρία χρόνια) πουλώντας αυτά τα δαχτυλίδια;
Η Αλεξάνδρα μη μπορώντας να βγάλει ένα «χαρτζιλίκι» από αυτό που αγαπάει, γιατί θα πρέπει να κάνει έναρξη επαγγέλματος και να φορτωθεί τρελές υποχρεώσεις στις οποίες δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί από τα δυο τρία κατοστάρικα που θα έβγαζε από τα δακτυλίδια, δουλεύει αναγκαστικά σε καφέ μπαρ που τρώει πολλές ώρες της, αλλάζει το βιολογικό της ρολόι αφού πολλές φορές σχολάει ξημερώματα στις 4 και πρακτικά έχει παρατήσει τις σπουδές της…
Πως θα ήταν αν ο Δημήτρης που φτιάχνει σκίτσα μπορούσε να κάνει κάτι επαγγελματικό με αυτά, όταν έχασε τη δουλειά του στη βιοτεχνία που εργαζόταν καθώς το αφεντικό την πήγε στη Βουλγαρία; Προσπάθησε να βρει τετράωρη δουλειά σε σουπερ μάρκετ, αλλά δεν στάθηκε «τυχερός». Σήμερα έκοψε αυτό το χόμπι, καθώς δεν μπορεί πια να αγοράζει μολύβια που κάνουν 10 ευρώ, όταν δεν έχει δυο κουταλιές ελληνικού καφέ για να πιεί το πρωί. Αισθάνεται άχρηστος και με υπόδειξη γιατρού έχει ξεκινήσει να κάνει χρήση αντικαταθλιπτικών…
Οι ιστορίες είναι πολλές καθώς είναι πολλοί οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που στερούνται βίαια από το κράτος τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν δημιουργικά αυτό που είναι για να ξεφύγουν από το σκοτεινό τούνελ της φτώχειας και να κερδίσουν την αυτοεκτίμησή τους. Νιώθουν να διαπράττεται μια τεράστια αδικία σε βάρος τους κι αυτό τους οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη βύθιση μέσα στην απόγνωση.
Η οικοτεχνία έχει παίξει διαχρονικά σημαντικό ρόλο στην οικονομική επιβίωση της ελληνικής οικογένειας. Και θα μπορούσε να ξαναπαίξει, σαν μια έστω μικρή διέξοδος, για ανθρώπους που «πιάνουν τα χέρια τους». Δημιουργικότητα δεν είναι μόνο οι τεχνολογικές startups. Είναι κι ένα «ζιπουνάκι» που έχει φτιαχτεί με μεράκι και φροντίδα. Που δεν έχει φτιαχτεί σε κάποιο σκλαβοπάζαρο της Κίνας αλλά εδώ, από μια γιαγιά Ελληνίδα που δεν τα καταφέρνει με τα 340 της σύνταξης του ΟΓΑ.
Πριν από κάνα δυο μήνες, σε μια συνάντηση γνωριμίας που είχα με τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο, προσπάθησα να γίνω κατά κάποιο τρόπο η φωνή αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν φωνή και οδηγούνται σε υποχρεωτικό εγκλεισμό στα σπίτια τους και στην ανέχειά τους. Του είπα λοιπόν πως θα έπρεπε να βρεθεί μια απλή λύση, με ένα τέλος οικοτεχνίας που δεν θα ξεπερνούσε τα 200 – 300 ευρώ (σε 2 ή 3 δόσεις) και να παίρνουν οι άνθρωποι αυτοί μια άδεια για να μπορούν να πωλούν νόμιμα αυτά που δημιουργούν χωρίς να είναι υπόχρεοι άλλης φορολογικής ή ασφαλιστικής επιβάρυνσης. Στην αρχή μου άρχισε τα «φιλελεύθερα» περί της «φορολογικής ισότητας» των πολιτών. Μετά κάτι σημείωσε κι είπε θα το δει. Να σας πω την αλήθεια δεν το βλέπω.
Αριστερή πολιτική πάντως δεν σημαίνει επιδόματα και φιλοδωρήματα. Αριστερή πολιτική σημαίνει θετικές διακρίσεις υπέρ των φτωχών προκειμένου να έχουν την ευκαιρία τους. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι πως θα τον διαβούμε τον… Ρουβίκωνα!
