Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, χρειάστηκε να ταξιδέψω για επαγγελματικούς λόγους τέσσερις φορές στις ΗΠΑ. Και δεν χρειαζόταν να είναι κανείς ούτε οξυδερκής πολιτικός αναλυτής ούτε να έχει την προϋπηρεσία που έχω στην Ουάσινγκτον, για να καταλάβει το προφανές ακόμη και σε μια ουρά των McDonald’s: το κύμα του Donald Trump.
Την άποψη αυτή την έγραψα σε άρθρο με τον τίτλο «Το φαινόμενο Τραμπ μόλις άρχισε!» από τα μέσα Ιουλίου, όταν οι πάντες έβλεπαν μπροστά τη Χίλαρι και θεωρούσαν τον Τραμπ μια γραφική περίπτωση και τίποτα περισσότερο. Δεν υπενθυμίζω το συγκεκριμένο άρθρο μόνο και μόνο γιατί δικαιώθηκε ως πρόβλεψη των εξελίξεων μήνες πριν από το χθεσινό αποτέλεσμα, αλλά γιατί εξηγώ εκεί τη δυναμική της υποψηφιότητας του Donald Trump. Συνεπώς σήμερα δεν έχω λόγο να αναλύσω το γιατί νίκησε. Το σημαντικό είναι άλλο πλέον και αφορά το πώς διαμορφώνεται η σχέση της Ελλάδας με τη νέα πραγματικότητα στις ΗΠΑ.
Ομολογώ λοιπόν πως θα περίμενα λίγη περισσότερη σοβαρότητα κι εξυπνάδα από την αστική ελίτ της χώρας, έτσι όπως εκφράζεται από συγκεκριμένους πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, αναλυτές κλπ. Θεωρώ άστοχο από κάθε άποψη το πολιτικό σύστημα οριζόντια να τοποθετείται με δηλώσεις που εκδηλώνουν ανησυχία και προβληματισμό για την τύχη του κόσμου! Από την κεντροδεξιά και τα tweets του κ. Κουμουτσάκου για «το τέλος του κόσμου» μέχρι την κεντροαριστερά του κ. Παγουλάτου που διέγνωσε «το τέλος του Δυτικού Πολιτισμού» αλλά και την αριστερή κυβέρνησή μας που «ανησυχεί» δια του κ. Χουλιαράκη, διαφαίνεται ένας αφελής δονκιχωτισμός, λες και η Ελλάδα είναι ικανή να σώσει τον κόσμο. Αυτό το «παραλήρημα μεγαλείου» είναι καλό κάποια στιγμή να σταματήσει κι, αντί να κοιτάμε πως θα σώσουμε τον κόσμο. να ακολουθήσουμε μια πιο πραγματιστική προσέγγιση της πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών.
Δουλειά της Ελλάδας δεν είναι να κρίνει την ψήφο των αμερικανών. Δουλειά της Ελλάδας και της ηγεσίας της είναι να οργανώσει αυτό που θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει στη διάρκεια της πολύμηνης προεκλογικής καμπάνιας στις ΗΠΑ. Να σχεδιάσει δηλαδή μια στρατηγική επιρροής για τα ζητήματα που μας καίνε και τα οποία δεν αντιμετωπίζονται με αφορισμούς και «τιτιβίσματα» στο twitter. Κι αφού αυτό δεν έγινε μέχρι τώρα ως όφειλε να κάνει ένα σοβαρό κράτος, ας γίνει τουλάχιστον από δω και πέρα. Είναι τυχαίο που ο Ερντογάν ενώ γνωρίζει όλη την αντι-ισλαμική ατζέντα του Trump βγαίνει από τους πρώτους να τον συγχαρεί με θερμά λόγια; Αντίθετα, είναι εξαιρετικά προβληματικό για την Ελλάδα να συγχαίρουν εγκαρδίως τον «πατριώτη Trump» μόνον ο Κασιδιάρης και η «Χρυσή Αυγή». Κι αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Και λυπάμαι αν χαλάσω την ψευδαίσθηση όσων κινούνται στο τρίγωνο «Κολωνάκι – Φιλοθέη – Βουλιαγμένη» πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Με «δηθενιές» πολιτικής ορθότητας, μεταξύ finger food και freddo espresso μέτριου «με μαύρη», δεν λύνεται κανένα ζήτημα. Δεν θα προσαρμοστεί ο παγκόσμιος χάρτης στην Ελλάδα. Η Ελλάδα θα πρέπει να προσαρμοστεί στον παγκόσμιο χάρτη. Κι αυτό δεν θα γίνει με εκδηλώσεις… ανησυχίας. Σε μια στιγμή που η Ευρώπη καταρρέει, κάποιος θα πρέπει να μας πάρει από το χέρι. Ποιος θα το κάνει; Ο Πούτιν;
Οι αστικές «ανησυχίες» λοιπόν θα πρέπει να σταματήσουν εδώ. Και να κοιτάξει το πολιτικό σύστημα πρωτίστως, να βρει το χρόνο, το χρήμα, τα μέσα και τα πρόσωπα, για μια αποτελεσματική πολιτική εκπροσώπηση εκεί που θα λαμβάνονται οι αποφάσεις. Οι επόμενες οκτώ εβδομάδες είναι κρίσιμες για τη διαμόρφωση του επιτελείου του Donald Trump και χρειάζεται εντατική κι απαιτητική προσπάθεια για να μπορέσει η χώρα μας να έχει – στο μέτρο των δυνατοτήτων της – λόγο και ρόλο στην αμερικανική πρωτεύουσα. Προϋπόθεση όμως γι αυτό είναι να ξυπνήσουν άπαντες από αυτό τον βαθύ ύπνο των… ανησυχιών. Όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Η λούμπεν αστική τάξη που κατέστρεψε την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια, ας μην καταστρέψει και τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ.
