Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Η καταμέτρηση των ψήφων στις ΗΠΑ δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά όπως ήδη είναι σαφές προηγείται η Hillary Clinton έστω κι αν -λόγω του πλειοψηφικού συστήματος που ακολουθούν οι περισσότερες πολιτείες- χάνει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων.
Με άλλα λόγια ίσως, όταν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση και κυρίως όταν αρχίσουν να βγαίνουν οι πρώτες ποιοτικές (μέχρι τώρα έχουμε μόνο ποσοτικές) αναλύσεις ίσως να έχει καταρριφθεί ένας μύθος, δηλαδή ότι ο Donald Trump εκφράζει την πλειοψηφία της “παραμερισμένης” Αμερικής, πράγμα μάλλον δύσκολο χωρίς ΚΑΙ την πλειοψηφία των ψήφων. Πιθανότατα, εμπεριέχει πολλούς “παραμερισμένους” (και όχι περιθωριοποιημένους) το ποσοστό του, αλλά τι σημαίνει όντως “παραμερισμένος” και πόσο πολύ το σύστημα έχει παραμερίσει όποιους νοιώθουν έτσι είναι ακόμη ζητούμενο… Προφανώς, μένουν πάρα πολλά να μάθουμε για το τι έχει συμβεί στις Η.Π.Α. και -ακόμη προφανέστερα- δεν θα τα μάθουμε από τη μια μέρα στην άλλη. Συνεπώς, τα απόλυτα συμπεράσματα μόνο κατά τύχη θα αποδειχθούν σωστά!
Σε κάθε περίπτωση, όσοι διαδηλώνουν και κυρίως όσοι σπάνε και καίνε, αντιδρώντας στην εκλογή του, είναι εχθροί της Δημοκρατίας και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δικαιώνουν τους υποστηρικτές του Trump.
Στα καθ’ ημάς, για άλλη μια φορά η δημόσια συζήτηση για ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως είναι η εκλογή του εκάστοτε Προέδρου των ΗΠΑ, στη χώρα μας καταλήγει κωμωδία κακής ποιότητος.
Το 1993, με αφορμή την εκλογή του 40άρη -τότε- Bill Clinton, ο -αλήστου μνήμης- Κίμωνας Κουλούρης είχε δηλώσει την απίστευτη γελοιότητα ότι «ο Πρόεδρος (δηλ. ο ετοιμοθάνατος Ανδρέας Παπανδρέου) είναι σαραντάρης»!
Σήμερα, από την ΧΑ μέχρι την παρανοϊκή Αριστερά βρεθήκανε πολλοί να δηλώσουν ικανοποιημένοι από την νίκη του Donald Trump, ενώ ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας φαντάζεται ότι πρόκειται για ένα είδος Αμερικανού Τσίπρα ή, πιο σωστά, ως μια αμερικανική εκδοχή αυτού που μας κυβερνάει, δηλαδή ΤσιπροΚαμμενοΚαραμανλή! Στην πραγματικότητα, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ ίσως έχει πολλές περισσότερες ομοιότητες με τον Silvio Berlusconi παρά με όποιον άλλο…
Όμως, το τι όντως είναι ο Donald Trump θα αρχίσουμε να το ανακαλύπτουμε όταν μάθουμε τα μέλη της νέας Administration, όπως αποκαλείται η κυβέρνηση στις ΗΠΑ. Μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλύτερος ή πολύ χειρότερος από όσο φανταζόμαστε. Όμως, στη χώρα μας ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο ισχυρός πόλος του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ δεν είναι ο Πρόεδρος. Οι nation fathers, αυτοί που συνέταξαν το μακροβιότερο και πλέον αποτελεσματικό σύνταγμα στο κόσμο, δεν ήταν ανόητοι!
Το Σύνταγμα των ΗΠΑ επιφυλάσσει τις περισσότερες εξουσίες στο Κογκρέσο και όχι στον Πρόεδρο. Ακόμη και ο διορισμός των Υπουργών (Secretaries, δηλαδή Γραμματείς της Επικρατείας, όπως στο πρώτο ελληνικό επαναστατικό- σύνταγμα) πρέπει να εγκριθεί από την αρμόδια Επιτροπή της Γερουσίας! Σημασία, λοιπόν, έχει η σύνθεση του νέου Κογκρέσου, στο οποίο κυριαρχούν οι ρεπουμπλικανοί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, αυτομάτως, ότι ο Trump το ελέγχει. Εκεί δεν υπάρχει κομματική πειθαρχία, το σύστημα είναι προεδρικό! Κάθε φορά που ο Πρόεδρος θέλει να περάσει κάποια νέα νομοθεσία πρέπει να εξασφαλίζει την ανάλογη πλειοψηφία Βουλευτών και Γερουσιαστών.
Παρά, λοιπόν, την πλειοψηφία των ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο –κάτι που τους καθιστά απολύτως υπεύθυνους για ότι συμβεί- μην μας φανεί παράξενο αν ο Trump καταλήξει Πρόεδρος-Τουρίστας! Δηλαδή ένας καθαρώς διαχειριστικός Πρόεδρος, τον οποίο το Κογκρέσο θα έχει θέσει σε πολιτική ουδετερότητα…
Ότι και αν συμβεί, εύχομαι και ελπίζω η επίδραση της προεδρίας Trump να μην αποδειχθεί αρνητική για ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, όπως κάθε ηγέτης, κάθε διακυβέρνηση, έτσι και ο Donald Trump θα έχει τις θετικές του πτυχές. Μια από αυτές μπορεί -και εύχομαι- να είναι η πολιτική ωρίμανση της Ευρώπης, η πραγματική πολιτική της χειραφέτηση, με πρώτο σταθμό της ανάληψη της ευθύνης για την άμυνα από τους ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς. Βεβαίως, ο δρόμος είναι μακρύς…
Κλείνω αυτό το άρθρο με ένα εξαιρετικό σχόλιο που ανέβασε στο facebook η καλή μου φίλη και παιδαγωγός κα Αθηνά Ταρλά:
– Όταν σε υποχρεώνουν να δηλώνεις “δεν είμαι ρατσιστής” πριν πεις ή γράψεις κάποιον έπαινο για τη χώρα σου,
– όταν σε υποχρεώνουν να αποκαλείς τον μαύρο άνθρωπο έγχρωμο, μολονότι δεν βλέπεις πουθενά χρώματα, κι ενώ ο ίδιος επιτρέπεται να λέει “black lives matter” και δεν τον μαλώνει κανείς όταν σε αποκαλεί λευκό και όχι άχρωμο,
– όταν ακούς να αποκαλούν σεξιστή οποιονδήποτε αναφερθεί στη θηλυκότητα μιας γυναίκας (θετικά ή αρνητικά), ενώ κρεμούν στα μανταλάκια μία γυναίκα επειδή είναι όμορφη και λουσμένη, προσκυνώντας την άπλυτη ασέξουαλ ως επιτυχημένη κι επαναστάτρια,
– όταν βλέπεις να επιλέγονται σε διάφορες θέσεις άνθρωποι, όχι βάσει της αξίας τους, αλλά με ανόητες ποσοστώσεις φύλου, φυλής κ.τ.λ.
– όταν έχεις γονατίσει από τους φόρους για να απολαμβάνουν παροχές κάποιοι που δεν προσφέρουν τίποτα (ενώ θα μπορούσαν),
κι όταν επιμένεις να αποκαλείς φασίστα εκείνον που αγαπά την πατρίδα του, ήγουν το σύνολο μέσα στο οποίο ανακάλυψε και όρισε τον εαυτό του,
– τότε ο Τραμπ, αν και τρελός, σου μοιάζει ως μια κάποια λύση.
Απολύτως αναμενόμενο και αυτό και όσα έπονται. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και αιώνες: όταν η τραμπάλα ακουμπά το έδαφος από τη μία μεριά, ενισχύονται εκείνοι που θέλουν βοηθήσουν αυτόν που κουνάει απελπισμένος τα πόδια του στον αέρα. Ύστερα, ισορροπεί για λίγο, μέχρι που αγγίζει το έδαφος ο άλλος… και ξανά.
Ό, τι σε μπουκώνει το ξερνάς! Αυτό συνέβη.
Ασφαλώς, πολιτικοί επιστήμονες και κοινωνικοί ψυχολόγοι θα μας δώσουν επιστημονικές ερμηνείες μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια. Χωρίς να υποτιμώ την δουλειά της επιστήμης, προσυπογράφω το κείμενο της κας Ταρλά!
