H Ελλάδα είναι μικρή χώρα. Μια μικρή χώρα δεν έχει πολλούς μεγάλους επιχειρηματίες. Στην ενέργεια, για παράδειγμα, πέντε πρόσωπα είναι όλα κι όλα. Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Μελισσανίδης, Μυτιληναίος και Κοπελούζος. Αυτοί είναι, δεν υπάρχουν άλλοι. Αν αθροίσουμε τον κύκλο εργασιών και των πέντε, θα μείνουμε έκπληκτοι με το ποσοστό που συμβάλλουν στο εθνικό ΑΕΠ.
Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε κάποια στιγμή ως κοινωνία τι θέλουμε να κάνουμε με αυτούς. Θέλουμε να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους και να γεννούν νέες δουλειές ή θέλουμε να μην τους αφήσουμε να την κάνουν και μετά να τους βρίζουμε που σηκώθηκαν κι έφυγαν μεταφέροντας την έδρα τους;
Θα μου πείτε αυτό είναι εκβιασμός. Όχι δεν είναι. Είναι κοινή λογική. Ο καφετζής φτιάχνει καφέδες και ο επιχειρηματίες κάνει δουλειές. Όταν ο καφετζής δεν έχει πελατεία στο καφενείο μιας γειτονιάς, το κλείνει και πάει να δοκιμάσει αλλού. Το ίδιο είναι υποχρεωμένος να κάνει και ο επιχειρηματίας. Αν δεν μπορεί να κάνει δουλειές σε έναν τόπο θα αναζητήσει αλλού την τύχη του. Αυτό γίνεται σήμερα σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τα σχόλια που πλημμύρισαν το διαδίκτυο επειδή ανακοινώθηκε πως πάει ο Μυτιληναίος να δει τον Παπούλια. Ε, και; Είναι προς κριτική αυτό; Δηλαδή τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μπορεί να τον βλέπει ο Πρόεδρος του Εξωραϊστικού Συλλόγου Άνω Παναγιάς αλλά δεν μπορεί να τον δει ένας επιχειρηματίας που εξασφαλίζει μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας;
Κάποτε αυτό το αστείο πρέπει να κοπεί. Ή υπάρχουν στοιχεία σε βάρος του οποιουδήποτε επιχειρηματία και αυτά πρέπει να βγουν στη δημοσιότητα και να κατατεθούν με θάρρος και παρρησία ή θα πρέπει να αφήσουμε τους λίγους μεγάλους επιχειρηματίες που έχουμε να κάνουν τη δουλειά τους. Δουλειές υπάρχουν. Και μπορούν να γίνουν πολλές περισσότερες, αρκεί να μην ενοχοποιείται έτσι αβασάνιστα η επιχειρηματικότητα και να μην καλλιεργείται στην κοινωνία ο φθόνος.
