Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Εάν η νέα Βουλή των Ελλήνων υπό των μνημονίων θεωρεί δια του νέου προέδρου της πως «δεν είμαστε καναλάρχες, ΜΚΟ, Ινστιτούτα ή δομές αλληλεγγύης και κοινωνικής δικτύωσης», μάλλον πολύ σύντομα θα βρεθεί χωρίς ταυτότητα στην παρούσα συγκυρία για την Ελλάδα. Και Βουλή χωρίς ταυτότητα είναι βουλή χωρίς πολιτική οντότητα, η οποία δεν θα μπορέσει να εκφράσει το εθνικό συμφέρον, επειδή ακριβώς αυτό δομείται στο πλαίσιο μιας φαντασιακής πολιτικής κοινότητας, η οποία ειδικά σήμερα προαπαιτεί αυτά που η κυρία Κωνσταντοπούλου επεδίωξε, ενώ ο κύριος Βούτσης αρνείται εξ ορισμού! Ζούμε την και στην μνημονιακή τάξη πραγμάτων, όχι την και στην συνταγματική τάξη πραγμάτων και αυτό σημαίνει «άλλα κόλπα» για να επιβιώσει ο κοινοβουλευτισμός στην πατρίδα μας!
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρήσει να αναδιαρθρώσει ηγεμονικά και ενεργά τα πολυμορφικά και αχόρταγα ξένα και ντόπια – έντονα παρεμβατικά στην πολιτική διαδικασία της χώρας μας – συμφέροντα και να αναδιανείμει την «πίττα», θα ξεκινήσει όπως ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατά την μεταπολίτευση, αλλά σύντομα θα καταλήξει όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου του Ειδικού Δικαστηρίου. Πολύ σύντομα! Παιχνίδια εξουσίας με την διαπλοκή δεν κάνεις, όπως δεν αλλάζεις ντάμα στο πάρτι, φλερτάροντας με άλλη «μεγάλη» δύναμη, την στιγμή κατά την οποία σε άλλη έχεις δώσει όρκους πίστης και αγάπης! Η λύση στο σοβαρότατο ζήτημα της διαπλοκής δεν βρίσκεται στα direct deals με αυτήν, που μοιάζει να προκρίνει αυτή η κυβέρνηση, αλλά στη γενική εκκαθάριση του καθεστώτος διαπλοκής (κουλτούρα και πρακτική)!
Εάν πιστέψεις πως στην Ελλάδα πνέει άνεμος αναδημιουργίας και οργασμός ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πως ο ελληνικός λαός έχει ξεγράψει το κράτος ως μηχανισμό ανάπτυξης, τότε μάλλον προπαγανδίζεις την δραχμή – πονηρούλη! Και επειδή δραχμή δεν θα μπορέσεις να έχεις πια – τουλάχιστον την επόμενη περίοδο – μάλλον καλοβλέπεις το «διπλό νομισματικό», το οποίο δημοσίως αναθεματίζεις! Για να αξιοποιηθούν το μεράκι, η εφευρετικότητα, η συσσωρευμένη γνώση και οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες, απαιτείται σύγχρονο κεφάλαιο, ποιοτική αγορά και προοδευτικές παραγωγικές σχέσεις, φαινόμενα που δεν συνδέονται με την πτώχευση και την φτωχοποίηση που επιβάλουν τα μνημόνια της εσωτερικής υποτίμησης και υπανάπτυξης. Εάν οι ιδεολόγοι του μικρού και αδύναμου κράτους έχουν δίκιο, αυτό δεν μπορούν να το βρουν στην οικονομία της Ελλάδας του σημερινού ευρώ. Ή αυτό το γνωρίζουν και ο λόγος τους είναι μία κοινή σαχλαμάρα και απάτη, ή δεν το γνωρίζουν και έτσι απλώς δεν έχει σημασία.
Εάν συνεχίσεις την επιχείρηση φορολογικού υπερφορτώματος των υποζυγίων της ελληνικής εθνικής οικονομίας (μισθωτοί και συνταξιούχοι), ουσιαστικά θα ενισχύσεις την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία, στις οποίες δηλώνεις πως στρέφεις το ενδιαφέρον σου για να ενισχύσεις τα έσοδά σου ως κυβερνήτης. Όπως φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις κάνεις στην φάση της ανάπτυξης και όχι της ύφεσης, έτσι και χτύπημα στην παραοικονομία, εισφοροδιαφυγή, φοροδιαφυγή και φοροκλοπή ποτέ δεν έγινε με επιτυχία την ώρα που «αρμέγεις» μέχρι εξαντλήσεως μισθωτούς και συνταξιούχους. Αν δεν αντιστραφεί η αναλογία έμμεσων/άμεσων φόρων και δεν πάψει να αισθάνεται ζωτική απειλή ο εργαζόμενος, δεν μπορεί να διαμορφωθούν οι πολιτικοί όροι για την σοβαρή και μόνιμη περιστολή της παραοικονομίας.
Εάν θεωρήσεις ότι η προσέλκυση επενδύσεων στην Ελλάδα είναι άσχετη με την διάθρωση του χρέους και ότι αρκεί η πολιτική σταθερότητα για να σπεύσουν επενδυτές, προφανώς την έχεις «πατήσει» και αναπαράγεις ένα μεταοικονομικό και μεταπολιτικό δόγμα, το οποίο ορίζει την οικονομία αποκλειστικά με χρηματιστηριακά κριτήρια και όχι παραγωγικά. Προσπαθήστε να αντιληφθείτε, οι νεοφιλελευθεριάζοντες, πως η ελληνική φούσκα έσκασε και άλλη δεν πρόκειται να δημιουργηθεί σύντομα στη θέση της, εάν προηγουμένως δεν περάσουμε στην φάση της πραγματικής παραγωγικής ανάπτυξης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της εθνικής οικονομίας μας, πράγμα που απαιτεί αμέσως ένα Σχέδιο Παραγωγικής Αναδιάρθρωσης με ένα μίγμα δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων σε μακροχρόνιο ορίζοντα. Και αυτό δεν γίνεται απλώς με αναμόρφωση του χρέους και με λογιστικά τεχνάσματα που θα διασκεδάζουν το πρόβλημα, αλλά με σοβαρή αναδιάρθρωση που θα συνιστά ουσιαστικά 50% έως 60% απομείωση του επίσημου χρέους και εξυγίανση του τραπεζικού τομέα, ο οποίος θα πρέπει με πρωτοφανή εντιμότητα και μέσα σε λίγους μήνες να απαλλαγεί από τις φούσκες που διαθέτει ακόμη στα χαρτοφυλάκιά του.
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας θεωρήσει πως η Ελλάδα στη σημερινή συγκυρία έχει ανάγκη έναν ηγέτη performer, ο οποίος σαρώνοντας τον ευρύ κεντρώο χώρο θα πετύχει να μείνει στην εξουσία ως μοναδική λύση για μεγάλο χρονικό διάστημα – μη υπαρχούσης άλλης – κάποια μέρα θα βρεθεί σε απόλυτο κενό εξουσίας, το οποίο σαν μία άλλη μαύρη τρύπα θα τον ρουφήξει και θα τον εξαφανίσει στις σελίδες της ιστορίας. Η Ελλάδα έχει περισσότερο από ποτέ σήμερα ανάγκη από Πρωθυπουργό. Έναν πολιτικό, δηλαδή, που θα δίνει έμφαση στην οργάνωση και στο στρατηγικό μάνατζμεντ των οργάνων που βρίσκονται κάτω από την υπερεξουσία του – η οποία προκύπτει από ένα σαφώς προβληματικό χαρακτήρα του συντάγματος της χώρας, ο οποίος γίνεται ακόμη πιο προβληματικός με την υπαγωγή της χώρας στη διαδικασία των μνημονίων. Ο Αλέξης Τσίπρας εάν δεν αλλάξει ύφος και προσανατολισμό και δεν επιχειρήσει να διευθύνει ο ίδιος προσωπικά την κυβέρνησή του, φοβάμαι πως θα «ξεφουσκώσει» γρήγορα και δραματικά επώδυνα για τον ίδιο και το εθνικό συμφέρον.
Εάν όλοι όσοι προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα και σφαιρικά για τις εξελίξεις στην πατρίδα μας δεν φροντίσουμε να αντιληφθούμε την πραγματικότητα που την δομεί ως πολιτική οντότητα, συνεχίζοντας είτε να ασκούμε υπερβατική κριτική προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, είτε να μορφάζουμε συγκαταβατικά θεωρώντας πως είναι η μοναδική λύση στη συγκυρία, καθώς υπάρχει δραματική κρίση στο πολιτικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε μία τυφλή μετάβαση, θα έχουμε συμβάλλει στην αποδυνάμωση της πολιτικής. Και αυτό στους μόνους που θα κάνει καλό είναι σε αυτούς που επιδιώκουν να θεμελιώσουν την ηγεμονία τους στο τελεολογικό δίπολο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός από τη μια και ολοκληρωτικού τύπου λαϊκισμός από την άλλη.
Εάν δεν αντιληφθούμε πως η ουσιώδης πολιτική κρίση στην Ελλάδα συνδέεται αδιάρρηκτα με την απαθλίωση των ΜΜΕ και την βαθιά απορρύθμιση ενός ήδη «αναρχοκρατούμενου» και σφοδρά διαπλεκόμενου χώρου και δεν αναζητήσουμε με μία κινηματική μορφή πλήρη αναδιοργάνωση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου με έμφαση στην ποιότητα, τον πλουραλισμό, τον επαγγελματισμό και, ασφαλώς, την αξιοκρατία και όχι την παρεοκρατία, τον κομματισμό και την δημοσιογραφία της χυδαιότητας, της κλειδαρότρυπας, των non-papers, των παραδοσιακών σχέσεων αλληλεξάρτησης μεταξύ κυβερνητικών και δημοσιογραφικών κύκλων, του παραγοντισμού και της τυφλής εξυπηρέτησης εργοδοτικών συμφερόντων, προφανώς θα συνεχίσουμε να μιλούμε και να ασκούμε κριτική… εκτός θέματος. Η βάση για την επανεκκίνηση της δημοκρατίας με βιοπολιτικά κριτήρια και της παραγωγής με βιοοικονομικά κριτήρια, είναι η ποιοτική και προοδευτική επαναρρύθμιση του καθεστώτος των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης. Στο βαθμό που τα κανάλια ρυθμιστούν με τα παραπάνω κριτήρια, τα υπόλοιπα ΜΜΕ, Παλαιά και Νέα θα ακολουθήσουν…
