Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Σε διαπαιδαγωγούν με το «πάρε μάτι»! Σε κοινωνικοποιούν μέσα από μια «κλειδαρότρυπα», μια κάποια οθόνη! Και έτσι κατασκευάζεις τον κόσμο σου, σαν μια διαρκή υπνογενή παραίσθηση, η οποία μας οδηγεί σε μια μορφή υπνογενούς παραλύσεως ως κοινωνικά και ασφαλώς πολιτικά όντα.
Η οθόνη λειτουργεί όπως ακριβώς η κλειδαρότρυπα ή οι γρίλιες, αλλά απείρως βλαπτικότερα για τη ψυχοσωματική μας υγεία και την πνευματική / πολιτισμική μας ανάπτυξη: Βλέπεις / χαζεύεις πονηρά εκεί έξω και φαντάζεσαι ενοχικά, κατασκευάζοντας τους δικούς σου, προσωπικούς δαίμονες και εφιάλτες, είτε περνώντας νοερά στον χώρο της παράστασης της σχεσιακής τάξης που ορίζεται από το «μπανιστήρι», είτε αρνούμενος πεισματικά, αντιδραστικά αυτή την τάξη. Αυτό που δεν μπορείς να κάνεις είναι να αποφύγεις την ένταξή σου σε αυτόν τον πολιτικό χώρο που σχηματίζεται από την σύγχρονη ηλεκτρονική τάξη που σε ορίζει ως «ματάκια»!
Ο «ματάκιας», ενώ βιώνει τον κόσμο ως παραίσθηση άγχους, φρίκης, πόνου ή ηδονής, δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθεί με την πραγματικότητα. Αυτή έχει δυο μορφές: τον λόγο και την ύλη. Ή καλύτερα την πραγματικότητα του λόγου ως διαλογική σχέση (: με την έννοια των discursive practices του Foucault) και την πραγματικότητα της ύλης ως υλική σχέση (: non-discursive), έτσι όπως την εννοούν οι σύγχρονες μαρξίστριες-φεμινίστριες. Αυτό σημαίνει πως ο «ματάκιας» κλεισμένος σε ένα ψυχωτικό μαντρί, αποκλείει τον εαυτό του από την πραγματικότητα, για να προστατέψει το Εγώ του από την αποκάλυψη της αιτίας των συναισθημάτων που βιώνει. Για να αποκρύψει από τον ίδιο του τον εαυτό την ψύχωση που τον ταλαιπωρεί και η οποία τον κάνει διαρκώς αντιδραστικότερο, φανατικότερο, κουτσομπόλη, αντικοινωνικό, ρατσιστή, πολεμοχαρή, αντι-ερωτικό, εκδικητικό, μηδενιστή, μισάνθρωπο και μισογύνη, αν και αγαπησιάρη, πατριώτη, ιδεολόγο ή θεοσεβούμενο!
Τι συμβαίνει λοιπόν, εδώ; Ο σύγχρονος πολιτισμός της «κλειδαρότρυπας», ενισχυόμενος από τις ευτελείς και χυδαίες τηλεπολιτικές και την εκρηκτική διάδοση των Νέων (ηλεκτρονικών) ΜΜΕ, προκαλεί μια μαζική ψύχωση που τείνει να εξαφανίσει από το βίωμα την πραγματικότητα του λόγου και την πραγματικότητα της ύλης, ταυτόχρονα. Το πρώτο σημαίνει το τέλος της ιστορικής πραγματικότητας του εννοούμενου και το δεύτερο το τέλος της ιστορικής πραγματικότητας του ταξικού ανταγωνισμού. Και αυτό οδηγεί στον εκφασισμό των κοινωνιών, αγαπητέ αναγνώστη.
Αυτό που κλονίζεται σε προσωπικό επίπεδο είναι η κυριότητα του εαυτού, με τη μορφή του αυτοσεβασμού, της αυτοκυριαρχίας, της αυτογνωσίας, της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής ευαισθησίας και υπευθυνότητας, ενώ ασφαλώς περισσεύει η αυτοπάθεια, η κλάψα, η καψούρα, και το θυματοποιητικό αφήγημα, με κερασάκι τον ηρωισμό των δικών μας και κυρίως του εαυτού μας, ο οποίος συμμετέχει νοερά σε μια μάχη που δίνεται στο βάθος, εκεί μπροστά στην «κλειδαρότρυπα»!
Εάν δεν έπαιρνες μάτι, θα σου είχε μείνει τουλάχιστον ο αυτοσεβασμός, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβεις τι είναι αυτό που στερείσαι, καθώς δεν αναζητείς την πραγματικότητα, αλλά την εικόνα που θα δικαιώνει κοινωνικά και νομιμοποιεί πολιτικά την ψύχωσή σου. Δεν σε ενδιαφέρουν οι έννοιες, ούτε οι παραγωγικές σχέσεις, αλλά μια συνωμοτικού χαρακτήρα τάξη πραγμάτων που σχηματίζεις στο μυαλό σου ως «ματάκιας» του κόσμου: ως κουτσομπόλης και αναθεματιστής, ο οποίος δεν θα βγει ποτέ στον δρόμο να κυνηγήσει «τον ληστή και τον φονιά» ….τουλάχιστον μέχρι αυτός να απομακρυνθεί από την εμβέλεια της «κλειδαρότρυπας»! Γιατί; Επειδή αυτό είναι δουλειά του κράτους, του παρακράτους, της αντίπαλης συμμορίας, του Ομπάμα ή του Πούτιν; Όχι, είναι επειδή η ιστορία έχει καταρρεύσει μέσα σου και εσύ ζεις κάποια μορφή αναπαράστασης κάποιου μύθου της. Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι παρών, είσαι εκεί, είσαι εκτός… νομίζοντας πως είσαι παντού! Ή είναι επειδή νοιώθεις υποσυνείδητα να σε καταδιώκει, να σε αποκλείει η ιστορία.
Εάν δεν μάθαινες πως είσαι μέσα στον κόσμο, αποκλειστικά παίρνοντας μάτι τον κόσμο, θα είχε κάποιες πιθανότητες να συναντηθείς με την ιστορία για να βιώσεις την ομορφιά της πραγματικότητας στη θέση της προστυχιάς της παραίσθησης.
Δεν έχω να προτείνω άλλη λύση παρά την αντιστροφή του πλάνου: Ας δείξει η κάμερα τον «ματάκια», αντί αυτού που ηδονίζει, σοκάρει, σαδομαζοχοποιεί και απομακρύνει από την πραγματικότητα τον «ματάκια»! Αυτόν τον σύγχρονο μαλάκα της εικονικής ηθικής της παραβατικότητας, η οποία εμφανίζεται ως υπερπραγματικότητα για να σχηματίσει τα υπέρμετρα των σύγχρονων παραισθήσεων μας.
