Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Λίγο πριν από τα εγκαίνια κυκλικού κόμβου στο Δήμο Γερασόγειας στη Λεμεσό, οι υπεύθυνοι έβαψαν το γρασίδι με πράσινη χρωστική προκειμένου να φαίνεται ζωντανό, όταν θα παραβρισκόταν εκεί ο υπουργός συγκοινωνιών.
Το απίστευτο περιστατικό αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Πολίτης», το οποίο μας πληροφορεί επίσης ότι όταν ερωτήθηκαν οι υπεύθυνοι του δήμου για το γεγονός απάντησαν ότι πρόκειται για ψεκασμό ενάντια σε ζιζάνια. Η ‘καταπράσινη’ αλήθεια όμως δεν μπορεί να κρυφτεί αφού ακόμη και μέρη των πεζοδρομίων βάφτηκαν πράσινα από τη χρωστική που χρησιμοποιήθηκε.
Τα σχόλια που μπορεί να κάνει κανείς δεν είναι πολλά. Στους περισσότερους αυτό προκάλεσε γέλιο αλλά σίγουρα σε κάποιους προκαλεί και λύπη. Το ξερό γρασίδι μετατράπηκε σε καταπράσινο μέσα σε λίγη ώρα, ώστε να βελτιωθεί με εύκολο και γρήγορο τρόπο η εικόνα της περιοχής που θα έβλεπε ο υπουργός με την άφιξή του. Αν την παραπάνω σύνοψη της είδησης, τη σπάσουμε σε τρία μέρη θα δούμε και τρία χαρακτηριστικά της κοινής μας κουλτούρας. Πρώτον αυτό που μετράει είναι η «εικόνα», δεύτερον όχι οποιουδήποτε η εικόνα, αλλά εκείνη που θα δοθεί στον υπουργό μας και τρίτον αυτή εικόνα πρέπει να κατασκευαστεί γρήγορα και εύκολα.
Αναγνωρίζουμε στα παραπάνω μεγάλο μέρους του δημόσιου βίου μας και εδώ στη μητέρα Ελλάδα. Ίσως ο ίδιος ο ορισμός για την κρίση αξιών που βιώνουμε μπορεί να οριστεί με τη φράση, χάθηκε κάθε σχέση μεταξύ της μορφής και του περιεχομένου, ή διαφορετικά δεν έχει σημασία αν το γρασίδι είναι χλωρό, αρκεί να φαίνεται πράσινο, ή αλλιώς δεν έχει σημασία αν μέρος της κοινωνίας είναι στα πρόθυρα της εξαθλίωσης, αρκεί να βγαίνουν τα λογιστικά του κράτους. Αυτή είναι η κατάρα μας. Που συνοδεύεται και από το γεγονός ότι η δουλειά πρέπει να γίνεται εύκολα και γρήγορα, χωρίς να πάθουμε, χωρίς να επενδύσουμε κόπο και αγωνία, χωρίς εν τέλει να μάθουμε τίποτα. Και όταν ξανασυμβεί κρίση θα κάνουμε τα ίδια. Και μόλις χάσει το γρασίδι το χρώμα του, θα το ξαναβάψουμε.
