Στον αγώνα για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορωνοϊού οι πολίτες πρέπει να αποκλειστούν από την κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό οι οικονομίες σαν ντόμινο αρχίζουν να σβήνουν, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να μάχονται για να κρατήσουν ανοιχτές τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, παρέχοντας τρισεκατομμύρια δολάρια σε ενισχύσεις και εγγυήσεις δανείων.
Αλλά υπάρχει και χειρότερο. Τα νέα ευρήματα υποδηλώνουν ότι η διακοπή της πανδημίας μπορεί να απαιτήσει επανειλημμένες καραντίνες. Στις 18 Μαρτίου, ο ιός covid-19, είχε καταγράψει 134.000 κρούσματα εκτός της Κίνας σε 155 χώρες και περιοχές. Σε μόλις επτά ημέρες παρατηρήθηκε αύξηση σχεδόν 90.000 περιπτώσεων και 43 χωρών.
Οι κυβερνήσεις σπεύδουν να επιβάλουν ελέγχους που θα ήταν αδιανόητοι πριν από λίγες εβδομάδες. Τα στοιχεία για τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο δείχνουν ότι η βιομηχανική παραγωγή στην Κίνα, η οποία είχε προβλεφθεί να μειωθεί κατά 3% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, μειώθηκε κατά 13,5 %. Οι λιανικές πωλήσεις δεν ήταν 4% χαμηλότερες, αλλά 20,5%. Η επένδυση σε πάγια περιουσιακά στοιχεία, η οποία μετρά τις δαπάνες για μηχανήματα και υποδομές, μειώθηκε κατά 24%, έξι φορές μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη. Αυτό έστειλε οικονομικούς προγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο να περάσουν από το να αναθεωρήσουν τις προβλέψεις τους.
Μια προσέγγιση είναι ο περιορισμός των κρουσμάτων, η “μείωση της καμπύλης” για να καταστεί η πανδημία λιγότερο έντονη, μέσω της απομόνωσης των πολιτών και η καραντίνα σε νοικοκυριά που έχουν βρεθεί θετικά στον ιό. Το άλλο μέτρο είναι η καταστολή με ένα ευρύτερο φάσμα μέτρων, συμπεριλαμβανομένης της απομόνωσης των ατόμων, εκτός από εκείνους που δεν μπορούν να εργαστούν από το σπίτι, και το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημίων. Οι προσπάθειες για την αναστροφή της καμπύλης περιορίζουν την πανδημία, ενώ η συνολική καταστολή αποσκοπεί να εξαφανίσει τα ίχνη του.
Σε προηγμένες οικονομίες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το μέτρο της καμπύλης που οδηγούσε σε απομόνωση για τρεις μήνες, συμπεριλαμβανομένων των δύο εβδομάδων καραντίνας μολυσμένων νοικοκυριών, θα απέτρεπε στην καλύτερη περίπτωση μόνο τα μισά από αυτά.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κυβερνήσεις επιλέγουν τους αυστηρότερους ελέγχους που απαιτούνται για την καταστολή της πανδημίας. Η μέθοδος της καταστολής έχει το πλεονέκτημα ότι έχει δοκιμαστεί στην Κίνα. Το πρόβλημα με την μέθοδο αυτή είναι ότι διατηρώντας σχετικά χαμηλά τα ποσοστά μόλυνσης, αφήνει πολλούς ανθρώπους ευαίσθητους στον ιό. Το μοντέλο του imperial υποδεικνύει ότι οι επιδημίες θα επέστρεφαν μέσα σε λίγες εβδομάδες από την άρση των περιορισμών .. Αυτός ο κύκλος on-off πρέπει να επαναληφθεί μέχρις ότου είτε η ασθένεια να κάνει τον κύκλο της σε κάθε μία από τις μολυσμένες χώρες είτε να υπάρξει ένα εμβόλιο το οποίο όμως μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες προκειμένου να ετοιμαστεί.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η μέθοδος του μετριασμού κοστίζει πάρα πολλές ζωές και η καταστολή μπορεί να είναι οικονομικά μη βιώσιμη. Στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν εμπόδια μεταξύ των δύο στρατηγικών, αν και οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν και τα δύο πιο αποτελεσματικά. Η Νότια Κορέα, η Κίνα και η Ιταλία έδειξαν ότι αυτό ξεκινά με μαζικές δοκιμές. Όσο πιο σαφώς μπορείτε να προσδιορίσετε ποιος έχει την ασθένεια, τόσο λιγότερο θα πρέπει να εξαρτάται από περιορισμούς.
Μια δεύτερη γραμμή επίθεσης είναι η χρήση της τεχνολογίας για τη διαχείριση της καραντίνας και της κοινωνικής απομόνωσης. Η Κίνα χρησιμοποιεί εφαρμογές για να πιστοποιήσει ποιος δεν έχει προσβληθεί από την ασθένεια και ποιος είναι θετικός. Τόσο η ίδια όσο και η Νότια Κορέα χρησιμοποιούν ιατρικά δεδομένα και κοινωνικά δίκτυα για να ανιχνεύσουν λοιμώξεις, να ειδοποιήσουν τους ανθρώπους για τα hotspots.
Τέλος, οι κυβερνήσεις πρέπει να επενδύσουν στην υγειονομική περίθαλψη, ακόμη και αν οι προσπάθειές τους χρειάζονται μήνες για να αποδώσουν καρπούς και ίσως να μην χρειαστούν ποτέ. Πρέπει να αυξήσουν την ικανότητα της εντατικής θεραπείας. Όλα αυτά θα κάνουν τον μετριασμό λιγότερο θανατηφόρο και την καταστολή φθηνότερα.
Παρόλα αυτά τέτοια μέτρα μπορεί να μην καταφέρουν να ανακόψουν την πορεία της πανδημίας πριν αυτή αφήσει βαρύ αντίκτυπο πίσω της. Σήμερα, οι κυβερνήσεις φαίνεται να δεσμεύονται για καταστολή, ανεξάρτητα από το κόστος. Αλλά εάν η ασθένεια δεν νικηθεί γρήγορα, θα ωθήσει προς το μετριασμό, ακόμη και αν αυτό θα οδηγήσει σε περισσότερους θανάτους.
Economist: Paying to stop the pandemic
Απόδοση: Γιάννης Κουτρουμπής
