Ο πατέρας του 16χρονου παίκτη του Άρη Άγγελου Τσιπούρα του φώναξε εκείνο το πρωί του Σαββάτου να σηκωθεί γιατί θα αργήσει στο σχολείο. Άκουσε ένα θόρυβο και νόμιζε ότι το παλικάρι του πάλι χτύπησε στο ξύλο του κρεβατιού, όπως έκανε συνήθως ξυπνώντας απότομα. Λίγη ώρα μετά είδε το παιδί του νεκρό. Ξαφνικά, δίχως ιστορικό, χωρίς κανένα σημάδι.
Στην κηδεία του ήταν 4.000 άνθρωποι. Έκλαιγαν όλοι με λυγμούς, μόνον ο αδερφός του Άγγελου ήταν ψύχραιμος και πράος. Είναι μοναχός, άνθρωπος με βαθιά θρησκευτική πίστη. «Δεν πέθανε ο Άγγελος, λυτρώθηκε. Πήγε δίπλα στο Θεό. Δεν θα τον ντύσουμε στα μαύρα. Λευκά».
Η φανέλα του Άρη, συντροφιά στο τελευταίο του ταξίδι. Όλη η ποδοσφαιρική Θεσσαλονίκη, όλος ο Άρης, αλλά και ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, η Καλαμαριά, στο τελευταίο αντίο. Οι συμμαθητές, οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοί του στα γήπεδα, όλοι εκεί…
Λίγες μέρες μετά, ο Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής Αγκάνθο πανηγύρισε το γκολ του Άρη επί της ΑΕΚ εμφανίζοντας μέσα από τη στολή του μήνυμα για τη μνήμη του Άγγελου. Θέλησε έτσι να του αφιερώσει το γκολ, όποιος παίκτης κι αν το έβαζε αυτό θα γινόταν.
Ο διαιτητής Τάσος Κάκος τον απέβαλλε, διότι βάσει των ποδοσφαιρικών κανονισμών απαγορεύεται η οποιαδήποτε επίδειξη μηνύματος από τους παίκτες την ώρα του αγώνα.
Δεν φταίει ο Κάκος που εφάρμοσε το γράμμα του νόμου. Φταίει ότι δεν υπάρχει στο χώρο του ποδοσφαίρου πνεύμα. Όχι του νόμου. Πνεύμα…γενικώς.
