Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Η ώρα της κρίσης (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά) έφτασε. Στις 7 το απόγευμα, οι 300 του ελληνικού κοινοβουλίου βρίσκονται αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους και την ιστορία. Η σημασία της σημερινής ψηφοφορίας είναι… τροχιοδεικτική. Όπως έγραψα σε πρόσφατο άρθρο μου εάν απόψε ο Δήμας συγκέντρωνε 170 ψήφους, θα μιλούσαμε για νίκη Σαμαρά. Εκεί είναι στην πραγματικότητα ο πήχης αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά. Όσο πιο κάτω πέσει ο αριθμός των υποστηρικτών της υποψηφιότητας Δήμα τόσο πιο πολύ απομακρύνεται το ενδεχόμενο της διασφάλισης των 180 στις 29 Δεκεμβρίου, άρα πάμε σε εκλογές, άρα ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκτίμησή μου είναι πως δεν θα συγκεντρωθούν 170 ψήφοι στην πρώτη αναγνωριστική ψηφοφορία, αν και μπορεί να υπάρχουν στην πραγματικότητα. Αλλά κάποια «χαρτιά» θα παραμείνουν κλειστά καθώς αρκετοί εξ αυτών δεν επιθυμούν την ενδυνάμωση του Σαμαρά. Αντίθετα, περιμένουν να βγουν μπροστά στο χρόνο μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας, όταν υπό συνθήκες πανικού θα ζητηθεί η αλλαγή της υποψηφιότητας του Προέδρου, ενδεχομένως δε να κάνει στην άκρη και ο Σαμαράς, οπότε πιθανή συγκέντρωση των 180 θα μεταφράζεται και ως στήριξη σε μια νέα κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή με σκοπό να κλείσει το πρόγραμμα, να εξασφαλίσει πως η χώρα δεν θα πέσει σε χρηματοδοτικό κενό και να προσδιορίσει τις εκλογές το φθινόπωρο του 2015. Και μάλιστα μετά τις ισπανικές εκλογές, για να έχουν φάει οι Γερμανοί την πρώτη «κρυάδα» από αλλού…
Ο Σαμαράς ζήτησε χθες χαμήλωμα των τόνων γιατί κατάλαβε πως η πρόκληση πανικού θα ξεσπάσει πάνω του και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο μαζεύεται πλέον η δήλωση Στουρνάρα, ο οποίος βάζει πολιτικές υποθήκες και να μου το θυμηθείτε. Προσωπικά νομίζω πως δεν μαζεύεται διότι όταν ο κεντρικός τραπεζίτης μιας χώρας βγαίνει και λέει «παιδιά, στεγνώνουμε…» στην ουσία αδειάζει όχι τον ΣΥΡΙΖΑ (δεν κυβερνάει ο Τσίπρας), αλλά τον Σαμαρά, ο οποίος αποφάσισε να κάνει την «επανάστασή του» με το να εξαγγέλλει το «τέλος των μνημονίων» και να ανοίγει την πόρτα των εκλογών. Για τους δανειστές και τις αγορές άρχισε να μοιάζει επικίνδυνα με τον Γιώργο Παπανδρέου και το αλήστου μνήμης «δημοψήφισμα». Γι αυτό και πρώτοι στο ελληνικό διαδίκτυο κάναμε λόγο για …κυβέρνηση ειδικού σκοπού.
Σήμερα λοιπόν ο κάθε βουλευτής όπου κι αν ανήκει κομματικά θα πρέπει να τα σκεφτεί όλα και να αναλάβει το κομμάτι της προσωπικής του ευθύνης. Το διακύβευμα είναι εθνικό και αυτή την ώρα θα έπρεπε κανονικά το ελληνικό κοινοβούλιο, αντί να παίζει με κοντόφθαλμα προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα, να εκλέξει Πρόεδρο που θα σηματοδοτεί την ενότητα κράτους και πολιτών. Διότι μόνο αυτή η ενότητα θα έστελνε το μήνυμα πως οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους.
Το σημερινό αποτέλεσμα δυστυχώς δεν θα κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχει ωστόσο λίγος χρόνος για να μπει σε εφαρμογή ένα Plan B. Αν αντιληφθεί ο Σαμαράς πως και για την υστεροφημία του θα ήταν καλύτερο να αναλάβει αυτός την πρωτοβουλία, ας βγει να το κάνει. Ήδη φωνές όπως αυτές του Πάνου Πανογιωτόπουλου και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου (είναι καλοί μου φίλοι και οι δυο και για αυτό τους παρακολουθώ, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι…) δείχνουν το πώς θα πρέπει να διαβαστεί το σημερινό αποτέλεσμα και τι πρέπει να γίνει για να απελευθερωθούν οι βουλευτές από ένα «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος» που θα στοιχίσει ακριβά στη χώρα.
ΥΓ: Και ο Τσίπρας θα ανταποκριθεί; Πιστεύω πως ο Τσίπρας πήρε πολύ στα σοβαρά αυτό που του είπε ο Βενιζέλος, σύμφωνα με τα ΝΕΑ, στην τετ α τετ συνάντησή τους. «Μόλις ανέβεις θα σε γαμ@@@@νε!». Γι αυτό και το’ ριξε στο… πεντοζάλη!
