Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Κοίτα πως την έπαθε ο εκδότης-γάτα μαζί με όλους τους άλλους έμπειρους «γάτους» του λεγομένου πολιτικο-εκδοτικού και τηλεοπτικού κατεστημένου: Πίστεψαν, τα απαίδευτα θρασίμια, πως μετατρέποντας την πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και ασφαλώς την σημειολογία της καθημερινότητας των ελλήνων σε ένα απόλυτο κουτσομπολιό, θα πετύχαιναν την απόλυτη ηγεμονία για πάντα ή έστω για το «άπειρο σήμερα» – καθώς η ζωή του κάθε Πέτρου φαντάζει μικρή για να είναι θλιβερή!
Η μικρή ζωή των διαμορφωτών της κοινής γνώμης και της κουλτούρας στην Ελλάδα παύει αυτομάτως να είναι μικρή και γίνεται χαρωπή, μπορεί και ευτυχισμένη, στο βαθμό που μια λούμπεν αριστοκρατία της δημοσιογραφίας και της ψυχαγωγίας ελέγχει την παραγωγή του κουτσομπολιού σε μια χώρα (: γλώσσα).
Κάποιοι αντιδράσαμε έντονα σε αυτό, ισχυριζόμενοι πως το κουτσομπολιό σκοτώνει την πολιτική, εξευτελίζει την ηθική και δολοφονεί την κριτική ικανότητα του πολίτη, αναπαράγοντας απλώς στερεότυπα επί στερεοτύπων, προκαταλήψεις επί προκαταλήψεων – κάνει απλώς εύκολο, χυδαίο και φτηνιάρικο μάρκετινγκ στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία! Τι λες καλέ, σού λέει ο «γάτος», αλλά και η ξανθιά, ασφαλώς, «γατούλα» που τελευταία έμαθε πως η γλώσσα είναι χρήσιμη καί στην ομιλία, ενώ αύριο μπορεί να ενθουσιαστεί μαθαίνοντας πως με τη γλώσσα σκεφτόμαστε και όχι με το μυαλό, τη καρδιά ή κάποιο άλλο όργανο του σώματός μας! Εδώ κοτζάμ Umberto Eco είπε πως «σε δημόσιο επίπεδο το κουτσομπολιό είναι πολιτική αρετή», εσύ θα μας το εμφανίσεις σαν κατάρα;
Τι τραβάει και ο «Eco» – ευτυχώς πέθανε – από κάθε δήθεν πολιτικοποιημένο ή υπεράνω της πολιτικής, κουτσομπόλη! Για τον ρατσισμό μεταξύ των φύλων μίλαγε ο φουκαράς, δείχνοντας πώς διαμορφώνεται ένα πρότυπο άντρα σύμφωνα με το οποίο «η εχεμύθεια στη σφαίρα του ιδιωτικού είναι αρετή, όπως αρετή είναι και το κουτσομπολιό (που ονομάζεται πολιτική συζήτηση) στη σφαίρα του δημοσίου». Κριτική σε αυτό το ηγεμονικό πρότυπο έκανε και δεν εκθείαζε το κουτσομπολιό ως πολιτική αρετή, αλλά …είπαμε, οι «φελλοί» έχουν την ιδιότητα να επιπλέουν στις θάλασσες της γνώσης, ρυπαίνοντας τις γλώσσες της.
Εσύ, αναγνώστη μου, βλέπεις σήμερα να πτωχεύουν και να διασύρονται οι κουτσομπόληδες του ύστερου ελληνικού εκσυγχρονισμού, αλλά ίσως δεν παρατηρείς πως το πλέον ανιαρό κουτσομπολιό έχει μεταβληθεί σε κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα. Η σπορά της λούμπεν δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, η οποία είδε τις μετοχές της να εκτινάσσονται επί «σοβαρού εκσυγχρονισμού» – μάλιστα κύριοι Σημίτη, Καραμανλή και Γιώργο – τώρα αποδίδει τα μέγιστα ως γενικό πολιτικό αφήγημα. Μπορεί οι ζευγάδες της καλλιέργειας του κουτσομπολιού ως δημόσια αρετή να υποχωρούν στις μέρες μας, αλλά η σπορά τους κυριαρχεί πλέον αναμφισβήτητα στον δημόσιο χώρο.
Αν σήμερα μελετήσεις τον λόγο της κυβερνώσας αριστεράς, αλλά ακόμη και των προβεβλημένων στελεχών του ΚΚΕ, θα διαπιστώσεις πως το πολιτικό τους αφήγημα στηρίζεται εξολοκλήρου στο κουτσομπολιό, το οποίο μάλιστα εμφανίζεται ως παραδειγματική περιστασιολογία, περιπτωσιολογία και λαϊκή, θυματοποιητική δραματουργία. Είναι παράδοξο, αλλά πλέον το αριστερό πολιτικό αφήγημα στην Ελλάδα μιμείται τον κουτσομπολίστικο χαρακτήρα του δεξιού αφηγήματος, επιχειρώντας μάλιστα να το ξεπεράσει σε καθολικότητα και διεισδυτικότητα μηνύματος προς την ελληνική κοινωνία.
Σκέψου μόνον πως το αφήγημα περί διαπραγμάτευσης (με τους Θεσμούς ή τους δανειστές, όπως προτιμά να χαρακτηρίζει τους παράγοντες της τρόικας η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα) δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ατέρμον κουτσομπολιό: μας είπαν, τους είπαμε, τους ξεσκεπάσαμε υποκλέπτοντας συνομιλίες τους, απαίτησαν περισσότερα, προσφέραμε λιγότερα… αξιολογηθήκαμε επιτυχώς, θα πάρουμε τη δόση, δώσαμε κόφτη, πήραμε κόφτη, στο πλαίσιο μιας πολιτικής διάδοσης φημών, απόψεων, ακριτομυθιών.
Αυτό δεν λέγεται διαπραγμάτευση. Δεν είναι διαπραγμάτευση με πολιτικούς όρους, ούτε καν με «τεχνικούς» όρους, είναι σκέτο κουτσομπολιό, χωρίς μάλιστα πρακτικά για να διαπιστωθεί του κουτσομπολιού το αληθές, με διαρκείς αντιφάσεις από όλες τις πλευρές, ικανές να «τρελάνουν» οποιονδήποτε σοβαρό άνθρωπο ή μελετητή αυτής της πολιτικής περιπέτειας.
Ακόμη και οι συζητήσεις /αντιπαραθέσεις στη βουλή δεν διαδραματίζονται πλέον στο πλαίσιο μιας κάποιας δημιουργικής ασάφειας, αλλά αποκλειστικά σε εκείνο του κουτσομπολιού, όπου ο δημόσιος λόγος υιοθετεί τα χαρακτηριστικά του κουτσομπολίστικου ιδιωτικού, εκείνα της κυρά Κατίνας, όπως λέγαμε ρατσιστικώς εμείς οι άντρες κατά το παρελθόν, ενώ μας μιμούντο κάποια αντράκια-γυναίκες της αγοράς ή του κόμματος, κατά τα άλλα φεμινίστριες, σε παρακαλώ! Τι γίνεται στη σημερινή βουλή του «κατεπείγοντος», των νομοθετικών πακέτων με ασυνάρτητο σε μεγάλο βαθμό περιεχόμενο και των μουλωχτών τροπολογιών; Ξεκατίνιασμα γίνεται και μάλιστα …απείρου κάλλους, προς δόξαν της κυριαρχίας του κουτσομπολιού στον πολιτικό λόγο της σύγχρονης Ελλάδας!
Και αφού το κουτσομπολιό πλέον υποδύεται το γενικό πολιτικό αφήγημα στην Ελλάδα και μέσω αυτού διεξάγεται ο πολιτικός ανταγωνισμός στην χώρα μας, εγώ γιατί θεωρώ τον εκδότη-γάτα μαζί με όλους τους άλλους έμπειρους «γάτους» του λεγομένου πολιτικο-εκδοτικού και τηλεοπτικού κατεστημένου, κορόιδα; Είναι σωστό και δίκαιο να αποκαλείς κορόιδα την πρωτοπορία του απολιτικού κινήματος του κουτσομπολιού, της κλειδαρότρυπας, του σεξισμού και της πορνογραφικής σημείωσης ή υποσημείωσης, η οποία, μάλιστα, πρωτοπορία αρέσκεται να προβάλλεται ως κοινωνική οντότητα που έχει χωνέψει την ουσία της πολιτικής;
Είναι κορόιδα και να με συμπαθούν! Ήρθαν τώρα οι νεόφερτοι στο πεδίο του κουτσομπολιού να τους θέσουν στο περιθώριο, όχι απλώς για να αποφύγουν τον ανταγωνισμό με την πρωτοπορία του σύγχρονου ελληνικού lifestyle, αλλά για να κυρώσουν αυτοί τη σύμβαση με το εκλογικό σώμα (τον λαό) που είχε συνάψει η λούμπεν δημοσιογραφική αριστοκρατία. Μία σύμβαση που αποτελεί τον σύγχρονο κουτσομπολίστικο κώδικα επικοινωνίας στην Ελλάδα. Εντός αυτού – και μόνον αυτού – αναπτύσσονται οι σύγχρονοι αυτοματισμοί στην εξέλιξη του κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου στον τόπο μας. Οτιδήποτε άλλο έξω από τον κώδικα του κουτσομπολιού εμφανίζεται ως ιδιοτροπία ή απλώς ιδιωτική συμπεριφορά, που δεν αφορά με πραγματικούς όρους τον δημόσιο χώρο.
Όταν και εκεί που το κουτσομπολιό γίνεται το ύψιστο και πολυτιμότερο δημόσιο αγαθό, κυριαρχεί ο πλέον χυδαίος ηγεμονισμός, διαστρέφεται η δημοσιογραφική λειτουργία και παθολογικοποιείται η ιδιωτική σφαίρα. Και στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει αυτή την περίοδο. Έπρεπε προφανώς να έρθει ένα μέρος της αριστεράς στα πράγματα για να αποκτήσει και το κουτσομπολιό καθολικά χαρακτηριστικά στον πολιτικό λόγο! Είναι σαν για να σώσει αυτή την φορά η αριστερά την πατρίδα, να έπρεπε να αντικαταστήσει την πολιτική της ρητορεία με το κουτσομπολιό! Και είναι έτσι επειδή καί η ζωή του κάθε πονηρούλη υποκριτή αριστερού φαντάζει μικρή στην εξουσία για να επιτρέψει αυτός να είναι θλιβερή! Είναι βέβαιο πως το κουτσομπολιό στην πολιτική δίνει λύσεις στα πραγματικά πολιτικά αδιέξοδα και προσφέρει διασκέδαση και βαθιά ικανοποίηση σε όσους απολαμβάνουν το προνόμιο της δημοσιότητας. Και έτσι οι «φελλοί» πολλαπλασιάζονται και συνεχίζουν να δείχνουν το δρόμο σε μια νέα γενιά που ατενίζει το μέλλον της μέσα από τη θάλασσα της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας.
