Υπογράφουν οι*
Ο απαισιόδοξος βλέπει σε κάθε λύση ένα πρόβλημα. Ο αισιόδοξος σε κάθε πρόβλημα και μια λύση. Ο ρεαλιστής και στην λύση και στο πρόβλημα βλέπει μια ευκαιρία. Δείτε ολόκληρη την εικόνα και επικοινωνήστε την ορθά. Όλες/όλοι έχουμε γνωρίσει άτομα που είναι παράλογα αισιόδοξα. Είναι εκείνοι που μιλούν για το πόσο ωραίο καιρό έχει όταν στο γραφείο γίνονται… μαζικές απολύσεις. Εξαιτίας τέτοιων ”περίεργων” συμπεριφορών, έχει δημιουργηθεί ο πρώτος μύθος σχετικά με την αισιοδοξία: ότι η αισιοδοξία είναι δηλ. ελάττωμα. Κακώς! Όταν όμως οι ειδικοί της θετικής ψυχολογίας μιλούν για αισιοδοξία, δεν εννοούν καμία από αυτές τις περιπτώσεις.
Όταν λοιπόν νιώθετε ότι οι άλλοι ενοχλούνται από την αισιοδοξία σας, δεν υπάρχει λόγος ούτε να την αμφισβητήσετε ούτε να την χάσετε. Προσπαθείτε να αναγνωρίζετε την ύπαρξη κάθε προβλήματος και το εύρος του, αλλά και να εκφράζετε, να επικοινωνείτε, αυτή την κατανόησή σας. Στη συνέχεια, μπορείτε να εκφράσετε την πίστη σας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Αυτό θα κάνει τους άλλους να αποδεχθούν ευκολότερα τον τρόπο που σκέφτεστε, χωρίς να τον θωρούν γκροτέσκο, ψεύτικο ή προσποιητό. Ο ρεαλισμός είναι αντίθετος της αισιοδοξίας. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι δεν είναι ρεαλιστές. ΛΑΘΟΣ και τα δυο! Πολλοί λένε, “δεν είμαι ούτε απαισιόδοξος ούτε αισιόδοξος – είμαι ρεαλιστής”, όμως αυτό είναι πέρα για πέρα λάθος. Τόσο οι πεσιμιστές όσο και οι οπτιμιστές μπορούν να αξιολογήσουν ρεαλιστικά τα όσα συμβαίνουν.
Η διαφορά μεταξύ τους έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνονται: σύμφωνα με σημερινούς φιλόσοφους όπως ο Γ. Χάμπερμας, οι απαισιόδοξοι άνθρωποι βλέπουν κάθε μεμονωμένο πρόβλημα ως κάτι μόνιμο και που επηρεάζει και όλες τις υπόλοιπες ”μεγάλες” πτυχές της ζωής. Τα αισιόδοξα άτομα αντιλαμβάνονται τα προβλήματα, αλλά τα εκλαμβάνουν ως περαστικά και μεμονωμένα. Με άλλα λόγια, το κάθε πρόβλημα είναι μόνο μία όψη της πραγματικότητας, αφού σε άλλους τομείς της ζωής μας σίγουρα κάποια πράγματα πηγαίνουν καλά ή πολύ καλά.
Μη μένετε μόνο στη σκέψη, πράξτε! Έχουμε όλες και όλοι συναντήσει διάφορους ανθρώπους, που έχουν καταλήξει να είναι παράλογα αισιόδοξοι, πιστεύοντας ότι η σκέψη είναι το μόνο που μετράει (!). Τα αληθινά αισιόδοξα άτομα πιστεύουν πως πράγματι οι σκέψεις μας παίζουν μεγάλο ρόλο, αλλά παράλληλα αναγνωρίζουν πως η πραγματικότητα είναι και αυτή μέρος της εξίσωσης. Χρειάζεται να αλλάξουμε την πραγματικότητα, με αγώνα και κόπο, όχι μόνο να ευχόμαστε να αλλάξει. Η απαισιοδοξία προκαλεί παράλυση και η παράλογη αισιοδοξία προκαλεί παραλογισμό. Οι υπερβολικά αισιόδοξοι και οι υπερβολικά απαισιόδοξοι έχουν ένα κοινό ελάττωμα: φοβούνται την αλήθεια! Μόνο η λογική αισιοδοξία μας επιτρέπει να λύσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας μας. Οι λογικά αισιόδοξοι άνθρωποι δεν κλείνουν τα μάτια στις τραγωδίες που συμβαίνουν, κατανοούν τη δυσκολία στο να βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο, αναγνωρίζουν τις αδικίες στα εκπαιδευτικά μας συστήματα κλπ κλπ… Είναι όμως εκείνοι οι άνθρωποι που επίσης ψάχνουν τρόπους να βοηθήσουν, που εργάζονται για να βρεθούν καλύτερες λύσεις και συνθήκες. Με απλά λόγια, μόνο το να σκεφτόμαστε θετικά δεν αρκεί. Χρειάζεται δράση.
Να πατήσουμε τα πόδια μας γερά στη γη, αλλά να μην μένουμε ακινητοποιημένες, περιμένοντας τα πράγματα να αλλάξουν μόνα τους, μόνο και μόνο επειδή το σκεφτόμαστε. Να αρχίσουμε να κάνουμε βήματα ώστε να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν. Μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία. Βήματα χρειάζονται και πολλές φορές… δρασκελιές. Αν μείνουμε μόνο στη σκέψη, δεν είμαστε αισιόδοξοι, είμαστε αθεράπευτα ρομαντικές ψυχές.
Ο τρίτος μύθος για την αισιοδοξία συνοψίζεται στην ρήση: ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι απαισιόδοξοι οι οποίοι μπορούν και εντοπίζουν τα προβλήματα. Δεν χρειαζόμαστε όμως μόνο να τα εντοπίζουμε, αλλά και να βρίσκουμε τρόπους να τα ξεπερνάμε. Κι αυτή είναι μια ικανότητα που σίγουρα έχουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι. Στα ζόρικα, άλλωστε, οι ζόρικοι συνεχίζουν. Οι ρεαλιστικά αισιόδοξοι βλέπουν τη φωτεινή πλευρά της ζωής έχοντας παράλληλα πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας και αυτό ακριβώς είναι το πιο χρήσιμο. “Να είμαστε ρεαλιστές, να επιδιώκουμε το αδύνατο!” Ερνέστο Τσε – Γκεβάρα.
