Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Αν πάρεις στα σοβαρά τον αντικειμενικά πολύ χαμηλού επιπέδου πλέον ελληνικό Τύπο, ως βασικό προαπαιτούμενο για την επίτευξη μιας νέας συμφωνίας για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι η πάση θυσία διατήρηση του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία ή εναλλακτικά ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» υπό την αιγίδα του. Με το τελευταίο μάλιστα να αποτελεί ένα «Σχέδιο Β» σαν και αυτό του Βαρουφάκη! Για να ισχυροποιηθεί δήθεν το «Σχέδιο Α»: ο Αλέξης Τσίπρας βασικό προαπαιτούμενο της τρόικας!
Η εικόνα αυτή κυριαρχεί κάπως πιο θολή καί στον διεθνή Τύπο. Την αμφιλεγόμενη παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ διασφαλίζει προσωρινά η παραμονή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία. Αν πέσει η κυβέρνησή του ή θελήσει να αποχωρήσει ο ίδιος, τότε … ο θεός να βάλει το χέρι του!
Πρόκειται για την επίκληση του ιδίου Θεού, την παρέμβαση του οποίου επιζητούσαν οι νεοφιλελεύθερες, συντηρητικές και νεοσυντηρητικές δυνάμεις μέσα και έξω από την Ελλάδα για να μην ψηφίσει ο ελληνικός λαός τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά από ένα πεντάμηνο για να αποφύγει να επιλέξει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα «της πλάκας»: να αποδεχτεί ή όχι η κυβέρνηση την τελεσιγραφική πρόταση των Θεσμών ως βάση διαπραγμάτευσης;
Όχι, με 62% βροντοφώναξε [του δίνω επικολυρική διάσταση για να ευθυμήσουμε καλοκαιριάτικα και για να τιμήσω και εγώ για πρώτη και τελευταία φορά την λαϊκιστική αφήγηση] ο ελληνικός λαός: του έλληνα ο τράχηλος μνημονιακό ζυγό δεν υπομένει και τελεσίγραφα με προαπαιτούμενα δεν ανεχόμαστε, εκτός εάν δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, τότε ασφαλώς το ΟΧΙ θα πρέπει να ερμηνευτεί σαν ΝΑΙ!
Λάθος, δεν είναι ακριβές! Το ορθό είναι πως το ΟΧΙ σημαίνει ΝΑΙ στην θέσπιση του Αλέξη Τσίπρα ως προαπαιτούμενο του ελληνικού λαού για την επίτευξη μιας πάση θυσία συμφωνίας για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Άρα ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι το προαπαιτούμενο της τρόικας, αλλά το προαπαιτούμενο του ελληνικού λαού. Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός είναι αυτός που επιβάλει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του στην τρόικα, καθώς καλά γνωρίζει πως ένα «αριστερό μνημόνιο» και μια «αριστερή δανειακή σύμβαση» δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι αντικοινωνικά και αντιαναπτυξιακά κατασκευάσματα!
Άρα, για να τα ξεκαθαρίσουμε: τους κεντροδεξιοαριστερούς στην Ελλάδα επιβάλλει ως διαχειριστές της τρόικας ο ξένος παράγων με την συνδρομή της διαπλοκής ασφαλώς, ενώ τον Αλέξη Τσίπρα, χωρίς τους αντιφρονούντες του κόμματός του φυσικά, επιβάλει ως διαχειριστή της τρόικας – που έγινε πλέον κουαρτέτο – ο ελληνικός λαός.
Θαυμάσια! Και μετά από αυτή τη μοναδική νίκη-κομπίνα του ελληνικού λαού εις βάρος των εταίρων-πιστωτών της ιδιωτικοποιούμενης κρατικής μας επιχείρησης «Ελλάς», σε τι θα μπορούσαμε να προσβλέπουμε; Μα φυσικά πάνω στο ίδιο μνημονιακό κομμάτι που παίζει το κουαρτέτο, να προστεθεί και ο Αλέξης Τσίπρας στους τέσσερεις εκτελεστές σαν πιανίστας και έτσι το κουαρτέτο να μετεξελιχθεί σε κουιντέτο! Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει και το νέο προεκλογικό στοίχημα του ελληνικού λαού ενόψει νέων γενικών εκλογών. Διεκδικούμε ο συνθέτης της τρόικας (κύριος Σόϊμπλε) να συμπεριλάβει τον Αλέξη Τσίπρα στο εκτελεστικό σύνολο ως ισότιμο μέρος και έτσι να ικανοποιηθεί το πάγιο αίτημα της αριστεράς να θεσπισθεί το κουιντέτο στη θέση του κουαρτέτου ως θεμελιώδης βάση της μουσικής δωματίου, με την τονική έκταση να δίδεται ασφαλώς από το ευρώ και όχι από την δραχμή, που χαρακτήριζε οπισθοδρομικές χορωδίες την μαύρη εκείνη περίοδο του εθνικού νομίσματος! Καμία ανοχή στις χορωδίες της δραχμής από τον ελληνικό λαό που πρωτοστατεί στην αναγέννηση του μουσικού είδους που λατρεύει ο Σόϊμπλε! Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα επιλυθεί και το μέγα ζήτημα της ετερότητας που απασχολεί και τους μεταδομιστές της γενιάς μου, ως προς τον προοδευτικό ορισμό του ευρωπαϊσμού!
Βλέπετε πώς καταλήγουμε, μετατρέποντας ένα ζήτημα πολιτικής που αφορά σε ένα τραγικό με ιστορικούς όρους παράδοξο, όταν επιχειρείς να διατηρήσεις σε μία νομισματική ένωση που δεν είναι οικονομική ένωση, μία χώρα που επέτρεψες ως Ένωση να πτωχεύσει υπό το κοινό νόμισμα;
Καταλήγουμε η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας να μετατρέπεται, ως ιδανικό μάλιστα, σε πέμπτο μέλος μίας συμφωνίας που θεσπίζει μία μακροχρόνια συντεταγμένη πτώχευση της εθνικής οικονομίας και του δημοκρατικού φαινομένου. Και τι έγινε, θα πουν οι «ουσιαστικοί άνθρωποι της αγοράς» που αποστρέφονται τις προοδευτικές μπαρούφες και τους φορείς τους! Το ζήτημα είναι να κυκλοφορεί το ευρώ, έστω και πολύ περιορισμένα και να μην περάσουμε στην δραχμή! Τι είναι αυτά, σου λένε οι Άλλοι. Η δραχμή θα φέρει την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα! Και εσύ καλείσαι να αυτοτοποθετηθείς στο «στρατόπεδο του ευρώ» ή στο «στρατόπεδο της δραχμής»! Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνουν οι άλλοι για σένα!
Και αν τύχει και πεις, ή δείξεις, όπως έκανα εγώ τα τελευταία χρόνια, πως υπάρχει μία σαφής διαλεκτική σχέση μεταξύ των δύο «στρατοπέδων» και πως η πολιτική discourse «πάση θυσία στο ευρώ» οδηγεί αναπόδραστα σε «διπλό νομισματικό» από την στιγμή που δεν επιλύεται το θεσμικό παράδοξο της ευρωζώνης και όχι απλώς το ζήτημα του χρέους, υπάρχει περίπτωση να καταλήξεις και εσύ στο μπαλαούρο με τους συνωμότες του Σόρος και να βρεθείς αγκαλιά με τον Βαρουφάκη! Αυτό, πράγματι, θα ήταν το πιο σκληρό που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς που επιχειρήσαμε όλα αυτά τα χρόνια να διακρίνουμε το προοδευτικό κίνημα από την παιδικότητα, τον αφελή σεκιουριτισμό, την αισχρή κινδυνολογία και συνωμοσιολογία, όπως και από τον τυχοδιωκτικό κυβερνητισμό που φαίνεται να διακατέχει ως κουλτούρα τον κύκλο που επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις και τις κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα.
Δυστυχώς εγκλωβιστήκαμε πάλι ως κοινωνία στο ανύπαρκτο στην συγκυρία δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» και στην παραφιλολογία που το συνοδεύει. Και αυτό με ευθύνη πλέον της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, η οποία κατέφυγε ως σανίδα σωτηρίας σε αυτό, υποτασσόμενη στο γενικό πολιτικό αφήγημα της διαπλοκής, επειδή είτε από την αρχή είχε ως στόχο να φέρει τα πράγματα σε ένα οριακό σημείο, όπου «δεν θα υπήρχε επιλογή» – εκτός ασφαλώς από την επανάσταση ή μια κλασικής μορφής χούντα – είτε επειδή δεν είχε απολύτως κανένα Εθνικό Σχέδιο το οποίο θα αντέτασσε ένα σαφές κεϋνσιανιστικό πρόγραμμα στο νεοφιλελεύθερο της τρόικας.
Δεν θέλω να πιστέψω το πρώτο. Ούτε πρόκειται να ασχοληθώ με την χυδαιότητα της συνωμοσιολογίας των ημερών την οποία κατασκευάζει ως πραγματικότητα η διαπλοκή, η οποία σφιχταγκαλιάζει πλέον τον Αλέξη Τσίπρα για να μην πέσει και διαταραχθεί η σταθερότητα του καθεστώτος που αυτή ελέγχει. Το «κάλεσμα» προς τον Αλέξη Τσίπρα να απαλλαγεί εντελώς από τους «συνωμότες της δραχμής», έτσι ώστε να ενταχθεί αρμονικά ο ίδιος στα προαπαιτούμενα της τρόικας, είναι γκαιμπελισμός ή σταλινισμός για να διασκεδαστεί το μνημονιακό αδιέξοδο της ελληνικής εθνικής οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η πολιτική ζωή στην Ελλάδα κινείται πλέον αμυντικά, αντίβιοοικονομικά, ψευδοδημοκρατικά και παραπλανητικά.
Όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα με την μεθοδολογία της τρόικας δεν μπορεί να παραμείνει με έναν ολοκληρωμένο τρόπο στην ευρωζώνη, όπως γνωρίζουν ότι χάθηκε η ευκαιρία να αναζητηθεί με μία συνεκτική κεϋνσιανιστική μέθοδο η παραμονή στο ευρώ, μέχρις ότου αναθεωρηθεί το θεσμικό καθεστώς που αφορά στην αρχιτεκτονική και λειτουργία της ευρωζώνης. Και επειδή όλοι ίσως γνωρίζουν αυτή την τραγική κατάσταση, επιχειρούν να κάνουν διάχυση των ευθυνών τους. Σε μια τέτοια περίπτωση, «when the shit hits the fan», η συνηθέστερη μέθοδος είναι να ρίχνουμε την λάσπη στον ανεμιστήρα.
