Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Ο λόγος ύπαρξης εισιτηρίου υποτίθεται ότι είναι απλός: συγκέντρωση χρημάτων για τη βιωσιμότητα των συγκοινωνιακών φορέων. Στην Αθήνα η μεγάλη πλειοψηφία των επιβατών συμμορφώνεται με τις επιταγές του νόμου. Υπήρχε βέβαια πάντα και μια κατηγορία «τζαμπατζήδων» αλλά αποτελούσαν την εξαίρεση. Είτε το έκαναν για να τη φέρουν στο δημόσιο, είτε το έκαναν από «ιδεολογία», δεν έπαυαν να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα της πληρωμής του εισητηρίου από τους πολλούς. Να, όμως, που στην Ελλάδα του μνημονίου, εμφανίστηκε και μια νέα κατηγορία επιβατών. Αυτών που αντικειμενικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να είναι νόμιμοι.
Πρέπει, λέει, να πληρώνουμε εισιτήριο, ως αντάλλαγμα για την παρεχόμενη υπηρεσία. Σωστό. Μεταξύ μας, το δίκτυο των συγκοινωνιών είναι σε γενικές γραμμές καλό, “αξίζει” να το πληρώσει κανείς. Ναι, οι εγκαταστάσεις του αθηναϊκού μετρό είναι υψηλής ποιότητας και καλαισθησίας. Ναι, τα αντίστοιχα εισιτήρια στην Ευρώπη είναι πολύ ακριβότερα. Ναι, ούτε το σύστημα ελέγχου της επικύρωσης εισιτηρίων μπάζει νερά-αν δεν έμπαζε, αυτό το άρθρο ίσως να μην είχε λόγο ύπαρξης. Ναι, το να μην πληρώνουν συστηματικά ορισμένοι συντείνει στη συνεχή αύξηση του αντιτίμου.
Αλλά…. το 2,80 του « πήγαινε – έλα» με το μετρό είναι υπερβολικό. Αντικειμενικά. Σε μια εποχή που ο μέσος εργαζόμενος και σκληρά φορολογούμενος, δεν έχει να πληρώσει για να καλύψει μια σειρά από βασικές ανάγκες της καθημερινότητάς του, τα 2,80 ευρώ για να πάει και να γυρίσει με το μετρό έχει γίνει ένα ποσό που το σκέπτεται. Υπερβολικό είναι επίσης το 60πλάσιο πρόστιμο που επιβάλλεται σε κάποιον που δεν έχει επικυρώσει εισιτήριο, συχνά μαζί με συμπεριφορά που άνετα μπορεί να περιγραφεί ως «κατάχρηση εξουσίας» εκ μέρους των ελεγκτών.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς θα έπρεπε να είναι δωρεάν για όλους, τουλάχιστον για κάποιες ώρες όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Τα ελλείμματα του δημοσίου δεν προκλήθηκαν από τη δωρεάν μετακίνηση των εργαζομένων τις πρωινές ώρες. Είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς, της ρεμούλας, της μίζας, των χαριστικών πράξεων στη διαπλοκή. Κι όλα αυτά, ζουν και βασιλεύουν. Ό,τι κι αν μας λένε, το πάρτι συνεχίζεται.
Αλλά τι να λέμε, τώρα…Μεγάλη Πέμπτη ήρθαν οι ελεγκτές στο μετρό σαν άλλοι Καϊάφες, απεσταλμένοι από ένα κράτος που ξεζουμίζει τους πολλούς και χαρίζει στους λίγους. Και οι σκηνές στις οποίες υπήρξα μάρτυρας με έπεισαν για την ορθότητα της επιλογής, αν δεν χρησιμοποιούμε το εισιτήριό μας για όλη τη διάρκεια που έχουμε πληρώσει, να το δώσουμε σε κάποιον συμπολίτης μας που μπορεί να το έχει ανάγκη. Λένε πως είναι παράνομο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη νομική βάση του επιχειρήματος. Όταν εγώ πληρώνω 1,40 για μιάμιση ώρα διαδρομή και κατεβαίνω σε μία στάση, είναι δικαίωμά μου, με βάση τη νομική αρχή της ελεύθερης διάθεσης της περιουσίας, να διαθέσω το ακόμα ισχύον εισιτήριό μου όπου επιθυμώ. Σωστά;
