«Δεν είσαι αρκετός, εγώ μπορώ να κάνω πολλά περισσότερα μέσα στο μισό χρόνο». «Είσαι πολύ λίγος». «Μη μου ξαναμιλήσεις, δεν μου είσαι πια χρήσιμος». Γνώριμες συμπεριφορές της καθημερινότητας. Μας στενοχωρούν, μας πληγώνουν, μας βάζουν σε σκέψεις για το τι κάνουμε λάθος…
Ποτέ όμως για το τι κάνει ο άλλος λάθος.Τα τελευταία χρόνια, τόσο επιστημονικά όσο και κοινωνικά,διαπιστώθηκε πως άνθρωποι γύρω μας, γεμάτοι ανασφάλειες και ερωτηματικά σε σχέση με τους εαυτούς τους, μπορούν να μας διαβρώσουν,όπως ακριβώς διαβρώνει το οξύ. Οι λεγόμενοι τοξικοί, οι ανικανοποίητοι, οι χρησιμοθηρικοί, αυτοί που θα σε εκμεταλλευτούν μέχρι να αδειάσει το μεδούλι σου και να μην μπορείς να προσφέρεις πλέον, οι χειριστικοί, οι κενοί άνθρωποι…Τα πάντα στη ζωή ενός τοξικού ανθρώπου είναι ένα δράμα, μια σαπουνόπερα και για ό,τι στραβό του συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι. Ευθυνόφοβος. Στο τέλος, βέβαια, θα δεχτεί με μοναδική χαρά – που θα κρύψει επιμελώς – τα βλέμματα συμπόνοιας από όλους.
Δεν πρέπει, όμως, να μας ξεγελά αυτό. Όπως το οξύ που απλά χαράσσει το δρόμο του διαβρώνοντας τα πάντα στην πορεία, οι τοξικοί άνθρωποι θα επιστρέψουν σπίτι τους ικανοποιημένοι και εμείς οι υπόλοιποι νιώθοντας μίζεροι. Οι«μαύρες τρύπες» δεν φέρνουν τίποτα καλό στη ζωή μας, παρά μόνο την απομυζούν. Ποτέ καλός λόγος δεν θα βγει από το στόμα ενός τοξικού ανθρώπου.Και αν βγει, θα είναι απλώς μια συγκαλυμμένη προσβολή. Βλέπουν και ξέρουν τα πάντα, νιώθουν μόνο φθόνο, και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν εκεί που πονάει. Αυτό θεραπεύει προσωρινά τον πόνο που νιώθουν, την απογοήτευση από τους ίδιους τους τους εαυτούς… Μέχρι η αναλγητική δράση να περάσει και να αναζητήσουν νέα θύματα της μιζέριας τους. Αν τους έχετε στη δουλειά θα χαρούν να σας δουν να αποκτάτε προβλήματα με όσα σας έχουν αναθέσει – και φυσικά θα βάλουν το χεράκι τους για να συμβεί. Αν τους καλέσετε σπίτι σας θα περάσετε από εξονυχιστικό έλεγχο για το φαγητό, τη διακόσμηση και το αν σας βοήθησε ο σύντροφος σας ή όχι. Αν τους έχετε στην παρέα σας θα σας τρελάνουν στη γκρίνια καταστρέφοντας όποιο κέφι και αν είχατε. Το να δέχεσαι την παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου στη ζωή σου είναι σαν να καταπίνεις λίγες σταγόνες δηλητήριο κάθε μέρα.
Αργά αλλά σταθερά θα σε εξοντώσει Φύγετε, απομακρυνθείτε, βάλτε ωτοασπίδες και οχυρώστε τον εαυτό σας. Μην τους δίνετε τροφή για συνέχεια, μη δίνεται αξία σε αυτά που λένε,είναι οι κραυγές απόγνωσης ενός πονεμένου ζώου. «Σκοτώστε τους με καλοσύνη» και πείτε όχι στα τοξικά απόβλητα! Είναι πλέον απαραίτητο να αποτρέψουμε την αυτοκαταστροφή μας.
Υπογράφουν οι: Παράσχου Σοφία – Ζωή, Φοιτήτρια Νομικής Σχολής Εθνικού και Καποδιστριακού Παν. Αθηνών, Αρθρογράφος – Blogger και ο Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, Επικοινωνιολόγος, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας στο Παν. Μακεδονίας, Στέλεχος Κέντρου Αστικής Μεταρρύθμισης
