Γράφει η Έφη Αλικάκου
Θεωρούσα ανέκαθεν ότι το επιβατικό κοινό των μέσων μαζικής μεταφοράς αποτελεί το τέλειο πλαίσιο κοινωνιολογικής παρατήρησης. Αυτές τις μέρες λοιπόν του ύστερου και απροσδόκητα επεισοδιακού καλοκαιριού για τη χώρα, εγκύπτω στις κινήσεις, στα βλέμματα ακόμα και στο παρουσιαστικό των ανθρώπων. «Ζωσμένοι με άγχος», σκέφτηκα προχθές καθώς έψαχνα να βρω ένα κοινό τους χαρακτηριστικό και επηρεασμένη φανερά από το «Hiroshima mon amour» της Marguerite Duras. Λες και οι δείκτες των ρολογιών τους έχουν επιταχύνει το βήμα τους ή έχουν σκοτεινιάσει τις προσδοκίες τους για το μέλλον.
Ένας λαός του οποίου η μοίρα χαρακτηρίζεται από στάδια ή μεταβατικές φάσεις των οποίων τον έλεγχο αδυνατεί να ασκήσει. Κάτι σαν τα πέντε στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης όπως τα συνέλαβε ο Freud. Ένας λαός- παιδί εν ολίγοις που καλείται να αντιμετωπίσει τις προσωπικές του αγκυλώσεις που πλέον πάνε χέρι-χέρι με τα πολυάριθμα και δυστυχώς σαθρά εξωτερικά ερεθίσματα. Εκλογές, «διαπραγμάτευση», μνημόνιο στη θέση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, διάλυση της Βουλής, παραίτηση μιας κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή και τώρα ένας γελοίος προεκλογικός αγώνας για μια επίσης γελοία εκλογική αναμέτρηση που το μόνο που έχει καταφέρει είναι αφενός να ξεφτιλίσει την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία του πολιτεύματος και αφετέρου να μας χαρίσει άφθονο γέλιο.
Η πολιτική ζωή όμως δεν είναι Δελφινάριο, enough με το χαχανητό! Ο προαναφερθείς λαός πρέπει να ωριμάσει, και τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του καλλιεργεί την ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Τα εξωτερικά ερεθίσματα όμως παραμένουν σε επίπεδο βαθύτερο του υπεδάφους και έχουν κάτι από τη δυσωδία των ελών. Από τη δηθενια του Μεϊμαράκη που ντύθηκε με το μανδύα της αστικής ευγένειας(μάλλον αγένειας) μέχρι τον αντιμνημονιακό παραλήρημα του Λαφαζάνη που ζει τα ανεκπλήρωτα όνειρα της ΚΝΕ και από την αλαζονεία του Τσίπρα μέχρι τις αοριστίες του Θεοδωράκη. Κυρές Τασίες που λιάζονται στο Γουαδαλκιβίρ και Μπάρμπα Λεβέντηδες της πολιτικής με ξύλινη γλώσσα, λαϊκιστικές φαμφάρες, κίβδηλες υποσχέσεις και κάτι ακόμα που για μένα είναι πολύ σημαντικό: έλλειψη αισθητικής στο λόγο, βλέπε Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τι κι αν κατεβάζει όλα τα λήμματα του Μπαμπινιώτη, η θύελλα του νου της είναι πιο πασιφανής κι από μύγα μέσα σε γάλα ημέρας.
«Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ, που θα έλεγε και ο Καβάφης»: Αυτές είναι οι επιλογές του λαού; Αυτές είναι οι επιλογές μας; Μοιραία χτυπάει καμπανάκι το γνωστό δίλημμα: Αν είναι να το ρίξουν σε κάποιον από τους από πάνω ή χειρότερα στη Χρυσή Αυγή μήπως καλύτερα να πάνε για κυριακάτικο brunch αντί στα εκλογικά κέντρα; Ανέκαθεν πίστευα ότι η αποχή από τις εκλογές είναι συνενοχή και παραδέχομαι ότι ανάμεσα στα κόμματα που διεκδικούν τη ψήφο μας, υπάρχουν πολλά αξιόλογα άτομα με συνείδηση και διάθεση προσφοράς. Παρόλα αυτά μπροστά στην ιδέα ενός νέου τσίρκου-βουλής όπως αυτή που διαλύθηκε τον Αύγουστο και κυρίως μιας ακόμα κυβερνητικής παρένθεσης επιπέδου υπεδάφους, πολλοί συμπολίτες μας είναι καλό να παραμείνουν σπίτι τους. Γιατί; Γιατί η ψήφος προϋποθέτει ωριμότητα και δυστυχώς κάποιοι πατούν πλέον τα σαράντα χωρίς να ξέρουν (κάποιοι μάλιστα δεν το επιθυμούν κιόλας) πως να αναλάβουν την ευθύνη των επιλογών τους ενώ αποτυγχάνουν να κατανοήσουν τη θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Για το τέλος, φανταστείτε ένα καράβι με είκοσι ανθρώπους που πάσχουν από μία ανίατη ασθένεια κολλητική να πλησιάζει στο λιμάνι ενός πολυπληθούς νησιού όπου κατοικούν ως επί το πλείστον υγιείς άνθρωποι και πολλά παιδιά και νέοι στο άνθος της ηλικίας τους. Για το Νίτσε το καράβι πρέπει να βυθιστεί για να σωθούν οι ζωές στο νησί. Έτσι και σε αυτές τις εκλογές (περίπου, γιατί στο άνωθεν παράδειγμα απουσιάζει ο παράγων «ελεύθερη βούληση»), κάποιοι ας πλεύσουν καλύτερα στα λιμνάζοντα νερά της άγνοιας και των χαχανητών τους.
