Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Τα παρακάτω δεν συνιστούν κανονικό σχόλιο (μου), είναι απλώς μια δοκιμή για να δούμε πόσο «Ζακ Ντεριντά» αντέχει η επικοινωνία μας!
Ποιό είναι το νέο μοντέλο της τρόικας σε ό, τι αφορά στην εσωτερική διάρθρωση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα; Το «easy-come, easy-go», το οποίο χαρακτήρισε και σε κάποιο βαθμό ακόμη χαρακτηρίζει τα κυβερνητικά σχήματα των ανατολικών περιοχών/κρατών της Ευρώπης, που γνώρισαν τον κοινοβουλευτισμό ή ξανασυναντήθηκαν μαζί του μέσω του «μονόδρομου» της ελευθέριας αγοράς και με προοπτική την διακυβερνητική τους ολοκλήρωση στο πλαίσιο της επανένωσης της Ευρώπης με την μορφή της ΕΕ. Και αυτό είναι παράδοξο για την Ελλάδα.
Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το παράδοξο για μια «παλαιά ευρωπαϊκή δημοκρατία»; Με «εκλογές on demand». Και τι σημαίνει αυτό; Κράτα ζεστό τον φούρνο για εκλογές με καύσιμο την «θεσμική δυσαρμονία» και όχι την αντιμετώπιση του Κοινωνικού Ζητήματος ή την απαλλαγή από τα μνημόνια και όταν η τρόικα θεωρήσει την θερμοκρασία κατάλληλη προκηρύσσονται εκλογές… fast track ασφαλώς!
Συνδυάζεται άραγε μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», στην οποία αποσκοπεί η διαπλοκή, με «εκλογές on demand»; Ιδανικά, θα έλεγα, και μάλιστα με την «θεσμική δυσαρμονία» να επιλύεται μερικώς τουλάχιστον, χωρίς να πέσει η θερμοκρασία στο φούρνο της (προ)εκλογικής μαγειρικής!
Γίνεται η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, που θα διαρκέσει για αρκετά χρόνια ακόμη αν η ΕΕ δεν προχωρήσει σύντομα σε συντακτικού χαρακτήρα αναθεώρηση, να αντιμετωπισθεί με «εκλογές on demand», που ουσιαστικά θα εξευτελίζουν το πνεύμα του έλληνα συντακτικού νομοθέτη; Όχι ασφαλώς, αλλά δεν είναι ο σκοπός της τρόικας αυτός!
Τι επιζητεί η τρόικα στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο; Καταρχήν την διάλυση κάθε μορφής δικομματισμού και την δημιουργία απολύτως απο-ιδεολογικοποιημένων συγκυβερνήσεων ευρέως κομματικού φάσματος. Γιατί; Για να υπάρχει «αλληλοεξόντωση» των λαϊκών αιτημάτων και των συντεχνιών και αλληλοακύρωση των ομάδων πίεσης. Ο κοινός πολιτικός τόπος συναίνεσης για την λειτουργία αυτών των συγκυβερνήσεων νέας μορφής, θα είναι το ολοένα και μικρότερο και παράλληλα ασθενέστερο ελληνικό κράτος.
Αν χαθεί η ικανότητα διαχείρισης του κράτους από την κυβέρνηση, προφανώς δεν έχει έννοια ο δικομματισμός. Και στην Ελλάδα η διαχείριση του κράτους, όπως και η αναπροσαρμογή της αγοράς, πέρασαν πλέον σε κρίσιμο βαθμό στην αρμοδιότητα της τρόικας, χωρίς μείζονα αμφισβήτηση από το πολιτικό σύστημα, μια και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα «πρόδωσε» την ελπίδα αυτών που την έφεραν στα πράγματα. Δεν είχε άλλη επιλογή, ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας. Είχε, δεν είχε επιλογή – που θα έπρεπε να έχει για να ζητήσει από τον λαό την ψήφο του ως αριστερός ηγέτης – τώρα πια δεν έχει σημασία.
Η σημασία της νέας ελληνικής τάξης των πραγμάτων θα προσδίδεται πλέον από «κόμματα on demand», που θα κατεβαίνουν σε «εκλογές on demand», για «συγκυβερνήσεις on demand»! Είναι αυτό ανάγκη της ελληνικής αγοράς; Όχι ακριβώς. Είναι απαίτηση της μονοπωλιακής αγοράς και όρος αναδιάρθρωσης της διαπλοκής. Γιατί; Μα για να ξεκινήσει εκ νέου, ο, σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένος, κύκλος συσσώρευσης του κεφαλαίου στη χώρα μας με ένα μάλλον πυραμιδικό τρόπο που ουσιαστικά θα εισάγει μια διαφορετική μορφή παραοικονομίας, αντικαθιστώντας με χρηματοπιστωτικά μέσα την σημερινή, της φοροκλοπής, εισφοροδιαφυγής, φοροδιαφυγής και φοροασυλιάς.
Έτσι, την λιτότητα, την μείωση μισθών, την δυσμενή μεταβολή των εργασιακών σχέσεων, την υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, την πιστωτική επέκταση με capital controls (!) κλπ., που διασφαλίζει η διεύθυνση της τρόικας στα ελληνικά πράγματα, δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις ως «πολιτικές on demand», όπως τις εμφανίζουν οι χαζοβιόληδες της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς και πλέον τις ανέχονται ως τέτοιες οι ηγεσίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Όλα αυτά συναποτελούν μια στρατηγική επανίδρυσης των πολιτικών και διοικητικών θεσμών του ελληνικού κράτους σε μια νέα βάση συσσώρευσης. Πλέον για να έχουμε ταχεία άνοδο του ποσοστού κέρδους με την μεθοδολογία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, πρέπει να θεωρήσουμε ψευδώς πως η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, από τον οποίο πρέπει να απαλλαγεί μαζί με τον δικομματισμό που τον υπηρετεί για να εισαχθεί ένα νέο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, το οποίο για να αποδώσει σύντομα θα πρέπει να δώσει τσάμπα χώρο στα μονοπώλια της αγοράς. Και αυτό θα γίνει σχετικά εύκολα με την μεταβολή του μοντέλου παραοικονομίας: περιστολή της παραοικονομίας στη βάση και αναλογική μεγέθυνσή της στην κορυφή των επιχειρήσεων. Με την επιχειρηματικότητα να χάνει τα παραδοσιακά της χαρακτηριστικά και να μετατρέπεται και αυτή σε «επιχειρηματικότητα on demand», σύμφωνα με τα κριτήρια της τρόικας!
Και γιατί χαίρεται η διαπλοκή; Διότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται» και επειδή πιστεύουν πως στον βαθμό που οι διασωζόμενες με δημόσιο χρήμα ελληνικές τράπεζες δεν θα απολέσουν το σημερινό τους ιδιοκτησιακό καθεστώς, θα συμβάλουν στην δημιουργία μιας «επιχειρηματικότητας on demand», με τους έλληνες ολιγάρχες να αποτελούν εγγύηση για την απόδοση των ξένων επενδύσεων.
Και πού βρίσκεται ο ελληνικός λαός σε αυτήν την μεταβατική φάση, όπου ακόμα και ο κοινοβουλευτισμός έχει αποκτήσει την μορφή «δημοκρατίας on demand»; Όπως φάνηκε από το δημοψήφισμα, που ίσως θα αποτελέσει την πιο μαύρη σελίδα της προσωπικής πολιτικής ιστορίας του κ. Τσίπρα, έχει μετατραπεί και αυτός σε «λαό on demand», του οποίου το ΟΧΙ μπορεί να σημαίνει ακόμη και ΝΑΙ, αν έτσι απαιτείται από τις επιλογές μιας κυβέρνησης που, όπως δηλώνει … δεν έχει επιλογές! Κι όμως, μέχρι τις εκλογές θα εμφανιστεί ξανά πως ο λαός έχει επιλογές: Έχει να επιλέξει μεταξύ αυτών που θεωρούν ότι μπορεί να συνεργαστούν καλύτερα με την τρόικα και εκείνων που πιστεύουν πως συνεργάζονται καλύτερα με την τρόικα, επειδή εκφράζουν εντίμως την αμφισβήτησή τους προς την πολιτική μεθοδολογία της και πολιτική οικονομία της!
Εδώ φαίνεται πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διακατέχεται από το ίδιο πνεύμα «easy-come, easy-go» της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όπως οι δεύτεροι πιστεύουν πως υπονομεύουν την αστική δημοκρατία λειτουργώντας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού, έτσι και οι πρώτοι πιστεύουν πως αλλάζουν την Ευρώπη ανεχόμενοι να υπηρετούν ως «το μη χείρον βέλτιστον», την αντιδραστική τρόικα. Όπως οι του ΚΚΕ πιστεύουν πως ο «κομμουνισμός on demand» προστατεύει τους εργαζόμενους σε ένα αστικό καθεστώς, έτσι και οι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πλέον πως είναι μία «ευρωπαϊκή δύναμη on demand» που θα αλλάξει την Ευρώπη, ούσα οργανικό πλέον κομμάτι της σύμπραξης του νεοφιλελευθερισμού με το νεοσυντηρητισμό υπό γερμανική ηγεσία.
Θα μπορούσαν να έχουν δίκιο – και οι μεν και οι δε; Σύμφωνα με αυτά που εκφράζουν ως ιδεολόγημα οι ίδιοι, όχι! Σύμφωνα με την πραγματική ζωή και μία διαφορετική θεώρηση της ιστορίας που καθιστά την ίδια την πολιτική «φαινόμενο on demand», πιθανόν! Μόνον που έτσι θα πρέπει να θεωρήσεις πως το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας θα κατατεμαχιστεί και θα ρευστοποιηθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι σήμερα και πως η αναγκαιότητα των εκλογών θα συνδεθεί απολύτως με την χρησιμότητά τους για τον έλεγχο της οικονομίας και της διοίκησης από την τρόικα.
